Nedense bu adama karşı içimde mahiyetini bilemediğim bir yakınlık duygusu hissettim. O ise yaşamaya dair isteksiz bir hisle, göz kapaklarını bile kaldırmaya aciz bir yaratık gibi görünüyordu. içimi iğrenç bir his kapladı. Yüzüm ise epey keyifsizdi. Tüm neşem kaçmıştı. O ise habersiz bir şekilde, önüne konan güvercinleri yemlemeye devam ediyordu. içimden bunca yıllık suskunluğumu, tek bir seferde bu adamın kulaklarına savurmak geldi ama cesaret edemedim. Yaşamaya dair bu kayıtsızlık, bende çocukluk yıllarımdan beri bir huy olmuştur ve alışkanlıkları kırmak hiç kolay değildir. Bir süre daha suskun olmaya devam edeceğim.