Şu son iki saate kadar bir şey hissetmiyordum, dışardaydım. Ceketimi sonuna kadar iliklemiş, ellerim cebimde, hafif başım öne eğik şekilde ilerliyordum insanların arasından. Geziyordum tek başıma. Sokaklar, caddeler, yollar derken zamanın nasıl geçtiğini anlamadan dar sayılabilecek bir sokakta bir kitapçıya rastladım. Girdim içeri, tonton bi amca ve binlerce kitap. içeride iki üç tane insan var, dolaşıyorum, kitaplara dokunuyorum, açıyorum içlerini. O kadar eski kitaplar var ki, o kadar yaşanmışlar ki, tüylerim diken diken oldu. ikinci el kitaplardan oluşuyor, o dükkan. Yaşanmışlık kokuyor her biri. Hani filmlerde olur ya, bir kitapçıda kitabın içini açarsın bir not bulursun gibisinden… Öyle bir şey olma inancıyla, ikinci el kitapların içlerine baktım. Bazılarında, yazılar var. Onlara kattığı anlamlar. Bir kağıt parçası bulma inancıyla dolaştığım kitapçıda, iyice inancım azalıyordu. Sadece filmlerde oluyormuş gerçekten havasına girmiştim. Hemen, Ramazan amcanın (kitapçının sahibi) yanında ki rafta duran bir kitaba gözüm takıldı. 1970'lerden kalma bir kitap, tozlanmış. Üfledim şöyle üstüne, açtım içini, karıştırdım sayfaları ve bir not. Küçük kare şeklinde ki kağıda yazılmış bir not. “iNAN” yazıyor. iNAN. Aldım o kitabı, ne kadar bu dedim? ikinci el kitabın yanında mı dedi? Hayır dedim. O zaman satılık değil dedi. Kitapları parayla satmıyor bu adam. Bir kitap zütürüyorsun, hangisi olduğu fark etmez, başka bir kitabı alıyorsun oradan. Bunu duyduğumda bana ayırmasını söyledim ve gittim benim için değerli olan bir kitabı verdim. Muhabbet etme fırsatım oldu, 46 senedir kitapçıymış bu adam. Binlerce yüz geçmiş yanından. Dedim ki, kitapları neden parayla satmıyorsunuz artık? Seni para karşılığı satmalarını ister miydin dedi. Cevap veremedim. Yardım ettim biraz ona. Bir kaç kitabı rafa yerleştirdim. Bana bir kitap hediye etti, ve tekrar gel dedi.
Ona pazar günü tekrar gideceğim, sabahtan, yardım edeceğim akşama kadar. Gülümseyecek.
Ben bugün iyiyim, ama pazar günü daha iyi olacağım.

Hangi film lan bu söyle çabuk