kaybettiklerim ibretlik hikaye

up lan upp

panpalar siz de uplarsanız arada derede ben hikayeyi yazarken güzelim başlık düşmemiş olur. hadi gözünüzü severim.. ben bi paragrafı yazana kadar ebesinin dıbına iniyor başlık

upp uppp

abim bizi karşıladı hannover havalimanında. uzun süredir görmemiştim, özlemiştim. sarıldık hasret giderdik. “rahat geldiniz mi” üzerine dönen boş sohbetlerle eve doğru yollandık. annemi babamı sordu, istanbul’u sordu. o soruyor ben de ciddiyetsiz cevap veriyordum. “”numuneleri getirdin mi?” dedi, getirdiğimi söyledim. tamamen aklımdan çıkmıştı benim. anlatmaya başladı. “buradakilerin ilginç bir yapısı var. dona çoraba verdikleri parayla zengin olabiliriz oğlum. türkiye’de bu iş kaliteli yapılıyor ve ucuza satılıyor, burada görüşeceğim bir kaç yerle. tutarsa ekmeğimize bakarız. bi ofis kurmayı düşünüyorum. baktık iş güzel gidiyor beraber takılırız dedi. sen şimdilik ordan benim istediklerimi yapacaksın, ben gerekli bütçeyi sağlicam, seni yönlendirecem, sen de hallediceksin. orda benim elim ayaam olacaksın” dedi. “he benim güzel abim, he benim tatlı abim” diyerek onayladım ne dediyse.

haziran ayında evlenmiştik, bir sonraki sene abim almanya’ya davet etmişti. gitmeye karar verdik. 15 gün kalacaktık ama bir yandan da abim planları olduğunu söyledi. bir arkadaşının vereceği bir kaç numune eşyayı kendine getirmemi istedi. gittim arkadaşıyla görüştüm, çok ciddiye almıyordum halen olan şeyleri. abimin arkadaşı bana içinde çorap olan bi koli verdi. bir kaç tip çorap vardı, bir kaç tane de don. hiç biri giymeyeceğim cins şeylerdi. aldım paketi ve yıllık iznimi, eşimle beraber almanya yolcusu olduk.

up lannn up

eyvallah beyler, desteğinizi aldım devam ediyorum.

@47 şuku bin güzedldi.

up ulan upppp

anlat panpa..

http://www.incicaps.com/dinliyoz.jpg

bu süre zarfında abimle konuşuyor, sorunlarımı hep paylaşıyordum. filiz ne diyorsa o da onları söylüyordu aslında. “sen erkeksin, güçlü olman, çekip çevirmen lazım” diyordu. hoş bir kulağımdan giriyor, diğerinden çıkıyordu, evde hiç bir şey değişmemişti. aynı tas aynı hamam.

ikinci nesil rezerve

yine böyle birgünde abim çıkmıştı karşıma odada yalnızken. birden donunu indirdi ve ağzıma vermeye çalışıyordu. bu evdeki tek otorite benmi diyordu. başta kaşı koymaya çalışsam da yannanın tadı güzel gelmeye başladı. yaladıkçı yaladım. büyük sarsıntı ile ağzıma boşaldı aslan abim. bunu sık sık yapalım dedi ve çıkarken kıçıma bir şaplak attı. asıl sorun ondan sonra başlıyordu...

bunları söylediğime hiç bakmayın, o dönemlerde gayet memnundum bu durumdan. zaten hiç bir şeyin hesabını yapmıyordum halen. halen evin küçük çocuğu bendim, o abimdi. zayıf karakterim her dediğine “evet” derken bir nevi sorumluluktan kaçıyordu halen. bütün parasal hesapları o yapıyordu, çemkirmekten geri kalmıyordu ama. her şeyi düşünmek zorunda değildi, benim de bir şeylerin ucundan tutuyor olmam lazımdı, yere çöp düşse, görsem onu kaldırmıyordum, o hep “bunu benden başkası kaldırmayacak” diyerek davranıyordu... bunların hepsi onun ağzından çıkıyordu ve doğruydu esasında.

http://www.incicaps.com/resimler/anlat-panpa.swf

okulunu bitirir bitirmez bir iş buldu o da. hızlıca evlendik çok fazla etkinliğe gerek yoktu. nikah yaptık, nikah sorası nikah dairesinin dışında dikildik, para taktılar, tatile gittik. her şey garipti. daha 24 yaşındaydım ama evliydim. “ne evlenicem abi yeaa” diye ağızlar yapan ben bir kadının çektiği ipi boynumda taşıyordum adeta.

okuyanlar bi el edin, ona göre devam edelim. biz de efor harcioz burda hadi güzel kardeşlerim

benim okulum bitti, filiz’in telkinleriyle bi işe yaramayan müziği bıraktım, bir işe girdim. barlarda sürtmemeye başladım. hep en doğrusunu söyler gibi söylüyordu ve galiba bu yüzden her söylediği doğru geliyordu. karşı çıksam ayıplanıyor gibi hissediyordum, utanıyordum. ona göre yaşamaya başlamıştım her şeyimle. saçlaımı kestirmemi hiç istemedi, muhtemelen öyle sevdiği için. bilemiyorum.

up panpa uppp