kaybettiklerim ibretlik hikaye

bu arada işler de büyüyordu, rutin müşteriler yerine yeni müşterilere de abim yerine gitmeye başladım. ayda en azından 1 defa 2 - 3 günlüğüne gidiyordum yeni müşterilere. ofis büyüdü. 2 eleman daha aldık, 2 nakliyeci daha aldık. yoğun süreçlere girmiştik, zor yetişiyorduk müşterilere. para akıyordu resmen. ufak pürüzler çıkıyordu abimden hiç kaçmıyordu. tek sorunum filizdi bu olayların içinde o da sonunda patlak verdi. hem de çok kötü şekilde.

artık müşteri ziyaretlerine çok alışmıştım. belki 7. kez gidiyordum. kafa rahat çıktım yine yola. yoldayken, herkesten uzaktayken daha içim boşalıyordu, daha da duygusallaşıyordum hep oluyordu ama bu. otel odasında akşam filizle konuştum. sesi çok soğuktu. hiç beklediğim etkiyi alamamıştım. üzüldüm, içim sıkıldı. tartıştık üstüne. sorununu sordum, aynı şeyleri çevirdi koydu önüme. bunların çözmeye çalştığımız sorunlar olduğunu bunlar yüzünden beni daha fazla uyuzlamamasını söyledim. moralim bozuldu. yattım uyudum.

müşteri ziyaretleri bittiğinde eve döndüm. bir kaç gün izin istedim abimden. filizle vakt geçirmek istiyordum. çünkü en son ayrılışımda anlamıştım ki onu kaybetmek istemiyordum. çok da özlemiştim açıkçası. gezdik tozduk, yüzü düşüktü. bi kafede oturup konuşmaya başladık yine. bütün sorunlarımı çözeceğimi söyledim. sadece bana bi 2 ay daha zaman vermesini istedim. bu zaman diliminde yepyeni bir hayata, düzenli bir hayata başlamak için kafamı toplamak istiyordum. i̇nsanın hayatını bir anda değiştirmesi hiç kolay değil bilirsiniz. dedi “zaten öyle ayrılalım, herkes kendi yoluna demiyorum. devam ederiz, baktık olmuyor o vakit çekilmez olur zaten hayat ikimiz içinde”. çok moralim bozuldu. diğer 2 gün de yanında ayrılasım gelmedi. çökmüştüm adeta.

alın m.k. kol gibi yazdım.

2 ay boyunca elimden geldiğince çabalıyordum ama bir yerden çeksem diyer yerden eksiliyordu. kavga gürültü ekgib olmaz olmuştu. yine müşteri ziyaretlerine gönderdi abi. vurdum yola kendimi yine. geceydi ve yine yağmur yağıyordu. yolda insan yalnız olunca kendi içine dalıyor sadece. yine aynı şeyleri düşündüm yine filiz’i özledim, yeni ayrılmış olmama rağmen. otele geçer geçmez aradım yine. boşanma kararının kesin olduğunu söyledi. anlam veremiyordum. fitilim bitmişti patlamak üzereydi. zaten benimle hiç ilgilenmiyordu. ben ondan uzaklaştıkça beni kendine çekmesi gerekirdi tam tersi oluyordu. o gece uğrayamadım. müşterilere hediyelerini zütürdüm, sohbet ettik mümkün olduğunca. hemen otele yerleştim, yine aradım. aklımı kurtcalayan tonla soru vardı. aradım ve hiç bişey demeden “biri mi var hayatında” diye sordum. “saçmalama” falan dedi ama ısrar ettim “sonuçta seni ne kadar sevdiğimi göstermeye çalışıyorum sürekli, üzerine düşünüyorum düzeltmek için kendimi çabalıyorum ama sen sorun yaratmaya çalışıyorsun gibi. seni yalnız bıraktıkça özlemiyorsun beni ve sanki benim boşluğumu bir şeyler dolduruyor hayatında” dedim. cevap verdi “illa ki birileri var hayatımda ama bu anladığın gibi birileri değil. senin yerini doldurmak için birileri değil. derdimi dinleyen beni anlayan birileri”... kafam allak bullak olmuştu. kim olduğunu merak ettim. geldiğinde konuşuruz dedi. kapattı suratıma.

sardı mı binler?

direk yola çıktım. giberim müşterisini de işini de. vurdum kendimi yola, basıyordum otobanda yol bana geliyordu resmen ama dünya umrumda değildi. sabaha karşı evdeydim. zayıf görünmek istemiyordum arabada durdum, bi sigara yaktım. ağlıyordum. hem de hüngür hüngür. hayatta en değer kadını yavaş yavaş kaybettiğime ağlıyordum. hava aydınlıktı artık. ağlamamı susturamıyordum 3. sigarayı yakıyordum. bir ses geldi kafamı kaldırdım. buğulu gözlerimle göremediğimden gözlerimi sıktım, son yaş damladı biraz daha netleşti her şey.

@184 panpa kafanda koyduğun yeri ne kadar dolduruyor olursa olsuni sahip olduğun her şeyle ilgili hevesin kaçıyor. bir şeyi kaybetme korkunu kaybedersen o şey zaten hep ordaymış gibi geliyor. şu an karşında oturduğun bilgisayarı ilk aldığın günü hatırla... sonra da ilk gün nasıl davrandığını, şimdi nasıl davrandığını düşün.

@186 panpa yaziom du.. hem çok beklemeyin hem heyecan olsun diye kestim orda.. ee zütarlak kaç sezon izlediniz aşk-ı memnu yu o da hep bööle bitiriodu hem

adını feriha kodum ona keza

abim bizim evimizden çıkıyordu. i̇çten bi şekilde filiz’e sarıldı ama aklım kötüye çalışıyordu. abim yapmış olamazdı, yapmamalıydı. tam olarak emin olamıyordum da. filiz de kötüdü muhtemelen dün gece ve abimi çağırmış olabilrdi pek tabi en yakını o olduğu için. bu daha manalı geldi. abim ofise doğru aksi istikametime yürüdü. filiz içeri girdi. sigarayı söndürüp ben de eve girdim, arabayı garaja falan almaya uğraşmadan. filiz beni görünce şaşırdı. o bişey söylemeden “geldim konuşalım” dedim

oturduk, tutamadım kendimi yine ağlamaya başladım. o ağlamıyordu, gülümsüyor gözyaşlarımı siliyordu. bir yandan çok ihtiyacım vardı bu şefkate bir yandan da çok yapmacık geliyordu her şeyi. sigara yaktım, kupkuru boğazımdan çok rahat geçti duman, garip bir tat bırakıyordu. “kim bu başkası” dedim. “beni dinleyen, sadece dinleyebilen birisi. çok konuşmuyor. çok iyi birisi... ” diye uzun uzun övdü ben de sabırla dinledim. bi patlama noktası olsun istemiyordum. bitirince sordum “abim mi?” diye. gayet rahat şekilde, tepki vermeden “evet” dedi. “birlikte oldunuz mu?” dedim. “sadece bi kere öptüm. o da ben istemiştim” dedi... kan beynime sıçramıştı. kendimi tutuyordum. dedim ki “yaptığın her şeyi kabul edebilirim ama her şeyi bırakıp gitmek istiyorum buralardan, benimle dönmek istersen türkiye’ye devam edebiliriz ve onunla bir daha görüşmeyeceksin” dedim. “bunu kabul etmek istemiyorum” dedi. elimden birşey gelmiyordu... kaybediyordum.

sakinleşemedim ben ama o bir süre sonra sakinleşmişti. bir hesap çıkardı. mal varlığını taşınabilirlerle taşınamazları ayırarak 2ye böldü kağıt üzerinde. ben bankadaki paranın büyük bir kısmını alacaktım zaten ev ve arabaların onda kalmasıyla eşitlenecekti her şey. çıktık, sabahtan hesap da onun üzerindeydi. paraları çektik ve benim olan kısmını bana verdi. ben de bir türk bankasından hesabıma yatırdım hepsini merkezdeyken. i̇llk uçağa biletimi aldım terminalde uçuş saatini bekledim. saçma şeyler düşünürsünüz ya evde gitarımı bıraktığım geldi aklıma.. kargolattırırdım, sorun değildi.

uçaktan piste inmişti. yolcular ayaklandı. bu uçağa bindiğimde her şeyi geride bırakmıştım ama uçağın kapısının açılmasıyla o kapıdan çıktığımda her şey yeniden başlayacak ve her kötü şey arkamda kalmış olacaktı sanki. tüm umudumu uçağın kapısına bağlamıştım. peşisıra yolcularla beraber kapıya yanaştım yavaş yavaş. kapıdan dışarı çıktığım anda sıcak hava vurdu yüzüme ve güneşli bir gün.

bahar gelmişti.

beyler çıkışta ibretleri alıyoruz. sorular varsa soruları alayım.

@206 müziğe devam panpa.. o sorun değil.

@208 benim için bitmedi panpa ama senin için bitti *

@212 abiyi bırak, kimseyle görüşmedim akrabalardan bi daha.

@213 inanmazsın ama beşiktaştaki ozalitçilerden biri benim dükkan

@214 güzel oldu ondan sonra her şey, güvenmekle ilgili sorunlar yaşıyorsun ama insanlara.. en yakın gördüğün, sırtını en fazla dayadığın insandan böyle bir şey görünce doğal olarak zorlanıyorsun.. ama şimdi bi sevgilim var, kafalar rahat biraz daha.