kaybettiklerim ibretlik hikaye

abinin dıbına koyim panpa

@186 panpa yaziom du.. hem çok beklemeyin hem heyecan olsun diye kestim orda.. ee zütarlak kaç sezon izlediniz aşk-ı memnu yu o da hep bööle bitiriodu hem

reserved amk

vay amk ağlıyorum allahını seven mendil getirsin

@184 panpa kafanda koyduğun yeri ne kadar dolduruyor olursa olsuni sahip olduğun her şeyle ilgili hevesin kaçıyor. bir şeyi kaybetme korkunu kaybedersen o şey zaten hep ordaymış gibi geliyor. şu an karşında oturduğun bilgisayarı ilk aldığın günü hatırla... sonra da ilk gün nasıl davrandığını, şimdi nasıl davrandığını düşün.

adını feriha kodum ona keza

beyler çıkışta ibretleri alıyoruz. sorular varsa soruları alayım.

oha lan abin mi yoksa vay amk bini vay

Yalan aq.

up up up

buraya ayraç koydum amk
edit: abin huur çocuğumu çıktı bunu söyle rahatlıycam yoksa durmadan sövecem

UP UP UP

ohaaaaaaaaaa abisi gibmiş filizi !

sakinleşemedim ben ama o bir süre sonra sakinleşmişti. bir hesap çıkardı. mal varlığını taşınabilirlerle taşınamazları ayırarak 2ye böldü kağıt üzerinde. ben bankadaki paranın büyük bir kısmını alacaktım zaten ev ve arabaların onda kalmasıyla eşitlenecekti her şey. çıktık, sabahtan hesap da onun üzerindeydi. paraları çektik ve benim olan kısmını bana verdi. ben de bir türk bankasından hesabıma yatırdım hepsini merkezdeyken. i̇llk uçağa biletimi aldım terminalde uçuş saatini bekledim. saçma şeyler düşünürsünüz ya evde gitarımı bıraktığım geldi aklıma.. kargolattırırdım, sorun değildi.

oturduk, tutamadım kendimi yine ağlamaya başladım. o ağlamıyordu, gülümsüyor gözyaşlarımı siliyordu. bir yandan çok ihtiyacım vardı bu şefkate bir yandan da çok yapmacık geliyordu her şeyi. sigara yaktım, kupkuru boğazımdan çok rahat geçti duman, garip bir tat bırakıyordu. “kim bu başkası” dedim. “beni dinleyen, sadece dinleyebilen birisi. çok konuşmuyor. çok iyi birisi... ” diye uzun uzun övdü ben de sabırla dinledim. bi patlama noktası olsun istemiyordum. bitirince sordum “abim mi?” diye. gayet rahat şekilde, tepki vermeden “evet” dedi. “birlikte oldunuz mu?” dedim. “sadece bi kere öptüm. o da ben istemiştim” dedi... kan beynime sıçramıştı. kendimi tutuyordum. dedim ki “yaptığın her şeyi kabul edebilirim ama her şeyi bırakıp gitmek istiyorum buralardan, benimle dönmek istersen türkiye’ye devam edebiliriz ve onunla bir daha görüşmeyeceksin” dedim. “bunu kabul etmek istemiyorum” dedi. elimden birşey gelmiyordu... kaybediyordum.

panpaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

oha amk ben olsam direk bi tokat asılırdım yani

uçaktan piste inmişti. yolcular ayaklandı. bu uçağa bindiğimde her şeyi geride bırakmıştım ama uçağın kapısının açılmasıyla o kapıdan çıktığımda her şey yeniden başlayacak ve her kötü şey arkamda kalmış olacaktı sanki. tüm umudumu uçağın kapısına bağlamıştım. peşisıra yolcularla beraber kapıya yanaştım yavaş yavaş. kapıdan dışarı çıktığım anda sıcak hava vurdu yüzüme ve güneşli bir gün.

bahar gelmişti.

ee amcık burda bitirilir mi paragraf

direk yola çıktım. giberim müşterisini de işini de. vurdum kendimi yola, basıyordum otobanda yol bana geliyordu resmen ama dünya umrumda değildi. sabaha karşı evdeydim. zayıf görünmek istemiyordum arabada durdum, bi sigara yaktım. ağlıyordum. hem de hüngür hüngür. hayatta en değer kadını yavaş yavaş kaybettiğime ağlıyordum. hava aydınlıktı artık. ağlamamı susturamıyordum 3. sigarayı yakıyordum. bir ses geldi kafamı kaldırdım. buğulu gözlerimle göremediğimden gözlerimi sıktım, son yaş damladı biraz daha netleşti her şey.