kaybettiklerim ibretlik hikaye

updullah

ee panpa

reserved

al sana up o zaman...

reserved

@258 hatun var panpa, nicci ebesinin amındadır şimdi. işim de olmaz artık.

reserved

3 gelirli bi aile orta şekerli yaşayabilecek bir ailedir. kafamız rahattı, babam evin yemek masasına oturup hesap yapmazdı, türk filmlerindeki orta direk aileler gibi. zaten yapılacaksa da abim yapardı, evin bütün ekonomik durumuyla o ilgileniyordu. eve alış veriş yapılırken de o oluyordu hep kesin. resmen abi-erkil bi aileydik, abime herkesin saygısı çok büyüktü evde... böyle bir evde küçük kardeş olmak biraz ızdırap verici tahmin edersiniz ki.

üniversite yıllarım hareketli, güzel geçti. bi çok sevgilim oldu, hepsini hayatımın aşkı sandım. hepsiyle ayrılırken çok üzüldüm, bir daha sevmem zannettim. çok duygusaldım ya da öyle dedikleri için öyle zannediyordum, çok da bilemedim. devam etmeyecek beraberlikleri sürdürmeye çalışıyordum, hiç ben ayrılmadım hep benden ayrıldılar. çok bencil olduğum söylerlerdi, ne yaparsam sevgililerim için yapardım; çok sinirli olduğumu söylerlerdi, o çabuk parlayan ergen sinirim hiç geçmemişti. hiç bir şeyden eğlenmediğimi söylerlerdi, ben çok huzurluydum ve huzurlu olmak istiyordum sadece. ruhum yaşlıydı belki de biraz.

anlat panpa dinliyoruz

üniversiteyi kazandım istanbul’da yine ailemle birlikte yaşıyordum, bu sıralar abim alman bi kadınla evlilik yapıp almanya’ya gitti. çirkin, itici bir kadındı yenge ama abim buralarda yaşamak istemiyordu anladığım kadarıyla daha fazla.

kenks senin var bi meşhur hikayen. dinlemedeyim, devam. ayrıca fena gitmiyor. rezervlenir.

eee..

hadi inşallah...

vay amk sözlükte sürekli bu sayfayı takip ediyom lan neler çekmişin amk

@183 italyan gibince karısını aldatmış olmuyomu panpa ?

ee sonra?

ctesi pazar çalışmıyorduk. sabah mümkün olduğunca erken eve gitmeye çalıştım ama öğleni etmiştim tabi. filiz kalmıştı, televizyon izliyordu. 3-4 saat uyumuştum. çok belliydi her halimden. filiz suratı beş karşıladı zaten. başka şeylerin de belli olmasından korktum. paranoyaklığıma verdim. zaten günün gerisini normal geçirdik. pazar günü yengem abim filiz ben hayvanat bahçesine gittik, tüm günü eğlenerek geçirdik.
bir hafta geçti nicci son kez büroya geldi. sarıldı herkese vedalaştı. benimle kapıda vedalaştı ayrılırken de bir ‘tek’ öpücük kondurdu dudaklarıma. i̇çim burkuldu. gitti.

abim bizim evimizden çıkıyordu. i̇çten bi şekilde filiz’e sarıldı ama aklım kötüye çalışıyordu. abim yapmış olamazdı, yapmamalıydı. tam olarak emin olamıyordum da. filiz de kötüdü muhtemelen dün gece ve abimi çağırmış olabilrdi pek tabi en yakını o olduğu için. bu daha manalı geldi. abim ofise doğru aksi istikametime yürüdü. filiz içeri girdi. sigarayı söndürüp ben de eve girdim, arabayı garaja falan almaya uğraşmadan. filiz beni görünce şaşırdı. o bişey söylemeden “geldim konuşalım” dedim

filizle geçirdiğimiz vakitler daha tatsız hale gelmeye başlamıştı. paramız vardı, huzurluyduk bu konuda ama beraber olduğum her an gerilme dönüştü. filizin de sorunlu bir tip haline gelmişti. dışarı çıkmıyordu doğru düzgün, işle bile ilgilenmiyordu. i̇yice salmıştı kendini. kilo almaya başlamıştı, bakımsızlaştı. depresyona girdiğini tahmin ediyorum. çok üzerine gitmedim, konuşmaya çalıştım mümkün olduğunca, yanaşmadı. doktora gitmeyi falan da istemedi.. böyle devam etti bir süre daha.
4 ayı bu şekilde geçirdi. ben kursa devam ediyordum. almancam iyice gelişmişti. abim müşterilere benimle beraber gitti bir kaç sefer. bi haftalığına evden ayrı kaldık. abim 2-3 ayda bir rutin olarak ziyaret ediyordu. müşterilerle tanıştım ben de problem yaşamadık. 2. gün abim müşterilere benim gideceğimi söyledi artık. tamam dedim. bu ziyaretlerin nezaket ziyaretleri olduğunu, zütürdüğümüz bi kaç eşantiyonun gönül aldığını falan söyledi gayet esnaf mantığıyla.