Sessiz ve kapalı bir cuma akşdıbına yaklaşan saatlerdi.. sırtımda yamuk duran çantamı sol elimle kucağıma aldım. Bu çantayı sırtımda taşıyabilirim ama ağırlığından ötürü kulplarının yırtılmasından korkuyorum. Biraz da hayallerime benzetiyorum okul çantamı.. onları kucağıma alamıyorum ama.. zayıf kollarım bence yük taşımak için yaratılmamış fakat başka birşey için yaratıldığını da düşünmüyorum. işin kötüsü bacaklarımda öyle gözüküyor.. hayata dair umutlarım sabahları okul otobüsünü beklerken yeşeriyor sanki ama market sahibine ettiğim tebessümün karşılığını alamayınca biraz kısa sürmüş oluyor. Çantamı kucağıma alıp, bir süre durağın orada öylece yatan siyah köpeği izliyorum.. başını biraz okşuyorum. Pek alışkın olmayacak ki ilk önce ürküyor. Bir insan elinin onu bu kadar ürkütmesi canımı sıkıyor. Bende insan elinden çok çekiniyorum...

Eve gelmeyi çok istemiyorum annem beni bitap bir halde görünce mutsuz oluyor genelde.. derinden derinden nefesler alıyor sürekli, bazen de homurdanıyor,bir keresinde kulağımı kabarttığımda unutulmaya yüz tutmuş yöresel türkülerin nakaratlarını mırıldandığını duydum buna sevinmeliyim herhalde.. annem dışında evin içindeki diğer bireylerle aram oldukça iyi babamı seviyorum çünkü hayatıma tecrübe katıyor ağabeyimden cüzdanımda ki bozuklukları izinsiz aşırdığı zaman nefret edebiliyorum ama genel olarak o da iyi birisi.. ama annem.. Annem benim için çok endişeleniyor hep acır gözlerle bakıyor bana sürekli "Bir sorun mu var ?" Diyor belki de bu yüzden anneme karşı tam anlamıyla net olamıyorum...