Bu gece de 10 ile 15 part arasında part atmayı hedefliyorum. Umarım hedefimden şaşmam. Çamaşırlarımı makineye atıp geleceğim

Biz Furkanla dolaştıktan sonra okula geri girdik. Ben bunu sınıfına bırakıp hemen bir yan sınıf olan sınıfıma girdim.

Artık derslerde daha az Ygs çalışmaya başladım. Önceden (okulun açıldığı ilk hafta) ne güzel çalışıyordum. Şimdiyse günde bir konu bitirebilirsem kendimi çok büyük iş yapmış olarak görüyordum.

Bence hızlı bir başlangıç yaptığım için artık durulmaya başlamıştım. Ya da Bade olayı mı beni durgunlaştırıyordu? Ben bunun pgibolojik olarak yorulmaktan kaynaklandığını düşünüyordum o sıralar.

Furkan ve Yağmurla konuşmak ve dertleşmek için sınıflarına gittim ama sadece Furkanı bulabildim. Bende onu alıp bahçeye çıktım.

Okulun etrafını turlarken Furkana her şeyi anlattım. Verdiğim tepkileri falan. O da sağolsun yanımda olduğunu belirtti. işte bu yüzden tek dostum Furkan. ihtiyacın olduğunda desteğini belli ediyor.

Bu arada Furkanı hiç tanımadığımı fark ettim. Kendisi beyaz tenli, uzun saçlı (tabi beline kadar değil. Ensesine kadar.) görenlerin 2 metrenin yukarısında sandığı ama 1.94 metre, incecik, renkli gözlü yakışıklı bir çocuk.

rezerved

Beyler söz verdiğim gibi 10 part yazdım. Eğer ki gecenin ilerleyen saatlerinde kafama eserse bir kaç part daha atabilirim.

Bade kısmını tamamladığım için çok mutluyum en azından çok az bir kısmını bitirdim.

Okuyan herkese teşekkürler ve iyi geceler dilerim. Umarım kaybeden değil kazanan olursunuz.

Bu konuşmadan sonra kaldığım yerden kitaba devam ettim. Sanki az önce Badeyi komple kaybeden ben değildim.

Bunun sebebi neydi? Kafa dağıtma çabası mı? Yoksa Badeye karşı olan hislerim körelmişti de farkında mı değildim? Yoksa kitap çok mu sarmıştı? Ya da hepsi birden mi? Şuan bile emin değilim.

Kitabı ertesi gün okula teslim ettim. Kütüphane görevlisi hoca "Noldu sıkıldın mı kitaptan" dedi. Bitirdiğimi söyleyince morardı. Zaten hiç sevmiyorum bu kadını da. Laf soktuğumu zannederek cool bir şekilde sınıfıma geri döndüm.

Neyse ben eve gittim. Daha saat 16.30 - 16.40 arasındaydı. Bende beklerken kitap okuyayım dedim. Çünkü okuldayken kitap aklımdan uçup gitmişti. Kitap okurken;

Bade: Müsait misin?

Ben: Konuşabiliriz

Bade: Bak Esrarengiz Melkor nasıl diyeceğimi bilemiyorum ama..

Ben: Ama???

Bade: Esrarengiz Melkor görüyorum ki sen hala bana aşıksın. Ve bundan vazgeçecek gibi de durmuyorsun. Bana arkadaş gibi yaklaşmıyorsun.

Ben: Evet çünkü AŞIĞIM bunu anlamak zor mu? Duygularıma kilit vuramıyorum kusura bakma.

Bade: Esrarengiz Melkor bir daha asla konuşmayalım olur mu?

Ben: Peki ama senden son bir isteğim var. Beni her yerden engelle instagram, whatsapp, arama, mesaj aklına ne geliyorsa engel at. Çünkü sen beni engellemezsen ben kendimi engelleyemem. Mesaj atarım.

Bade: Tamam

Ben: Kendine iyi bak

Badeyi artık komple kaybetmiştim.

Bunu hemen Furkanla konuşmam gerek dedim kendi kendime ve soluğu Furkan'ın yanında aldım. Mesajları ona da okuttum. Bir cevap beklediğimi anladı ve "bilmiyorum" dedi.

En korktuğum şey oldu. Furkan bir şeyle ilgili bilmiyorum dedi. Bilmiyorum veya kararsızım dediği hiçbir olayın hayırlı bittiğini görmedim.

Kurbanlık koyun gibiydim adeta. Aklımdan felaket senaryoları geçiriyordum. Şöyle olsa böyle olur. Şöyle derse böyle derim diye diye okulu da bitirdik.

O gün dershane yoktu. Bir şeyden dolayı o gün dersler iptaldi. Herhalde hocanın işi vardı bize de gelmeyin demişti diye hatırlıyorum.

iltifat olayından sonra benim ümitlerim artmış kendime biraz daha olsa güvenim gelmişti. "Acaba diğer çocuktan ümidi kesti de bu yüzden beni mi tartıyor" diye düşünmeden edemedim.

Bir sonraki hafta pek görüşme fırsatımız olmadı. Çünkü babası alma başlamıştı dershaneden. Derslerden sonra da başka arkadaşlarıyla sohbet falan ediyordu.

Cumartesi günü baya soğuk davrandı bana karşı. Bense özel gününde falandır diye ses etmedim. Sadece yanında durdum.

Pazartesi günü okuldan bir kitap ödünç aldım. "Percy Jackson: Labirent Savaşı" aldığım saat 6. Derse girmeden önceydi. 7 ve 8 de okuyup eve zütürüp bitirmeyi planlıyordum.

Ben kitabi ödünç aldım ve Bade'den "Esrarengiz Melkor seninle konuşmamız lazım!" diye bir mesaj aldım. Lan acaba aşkını mı itiraf edecek yoksa komple mi bitirecek diye düşünüyordum.

"Tamam dinliyorum" diye bir mesaj attım. Ama aldığım yanıt şaşırtıcıydı. "Saat 17.00 dan sonra konuşalım" dedi. Böyle diyince bende "Yüz yüze mi? diye sordum. "Hayır" dedi.

Tamamadır takipteyim

Okuyan kardeşlerimden biraz zaman isteyeceğim. Sebebi de bunları yazarken o günlere dönüyor olmam ve aynı olayları tekrar tekrar yaşıyor gibi hissetmem. Bu yüzden moralimi toplamak için zaman istiyorum sizden. Umarım varlığınızı belli edersiniz çünkü sizin varlığınızı hissetmek yazmak için sebep veriyor. Kendinize iyi bakın

Sabaha 10 part tamamlanmış olacak merak etmeyin. Okuyan herkese tekrardan teşekkürler

Neyse ben ikili ilişkime döneyim. Okul ve ders hayatım böyle geçiyordu hatta dershanedeki denemelerde de hep sınıfta ilk 3 te yer alıyordum.

Badeyle aramız düzelmiş gibiydi. Artık otobüste falan yanyana gidebiliyor sınıfta veya yolda konuşabiliyorduk. Bende bu duruma alışmaya çalışıyordum.

Benim reddedilmemin üzerinden 3 - 3,5 hafta geçmişti. Cumartesi dershaneden dönerken Badeye aşk dolu gözlerle bakıyordum. Kendimi bunu yapmaktan engelleyemiyordum.

Ama o gün farklıydı. Çünkü o gün Bade "Esrarengiz Melkor, çok farklı bakıyorsun" dedi. "Nasıl farklı?" diye sorunca "Çok güzel içten gülümseyerek bakıyorsun gözlerinden fışkırıyor bu" dedi.

"Aman allahım Bade bunu beğendi mi ben mi yanlış anladım? Yani bir şeyler olabilir demek mi bu? Allahım şükürler olsun yarabbim." içimden bunları haykırdım. Ama dışımdan sadece "iltifatın için teşekkürler" dedim.

Önceden bizim okulda 12. Sınıflar maksimum 15 kişilik sınıflardan oluşurdu. Hocalar daha verimli ders anlatırdı.

Şimdiyse 30 kişiye söz geçirmeye çalışmakla vakitleri gidiyor ve moralleri bozuluyordu.

Allahtan bizim sınıfın not ortalaması çok yüksekti ve bunun getirdiği bir bilinç vardı. Ama diğer sınıflardan çıkan hocaların moral bozukluğu dersi etkiliyordu.

Ha bu arada sınıfa uyum sağlamak amacıyla ders çalışırken ilk hafta Ygs Fiziğin yarısını bitirmiştim. Bu hayatımda yaptığım en büyük ders çalışmasıydı. Hala da geçemedim bu inekliği.

Biz böyle devam ediyorduk. Hayatım artık rutin halini almıştı. Okul, dershane, ev ve tekrar okul, dershane, ev ve tekrar ve tekrar. Arada sırada dershane dönüşü bizimkilerle bizim mekana çıkıp biraz oturuyorduk.

Bu rutinin arasında olan olayları size söyleyim Furkan yani tek dostumla sınıflarımız ayrılmıştı ve ben en iyi mf sınıfındayken o bir alt sınıftaydı. Yağmur da Furkanla aynı sınıftaydı.

En iyi mf sınıfını da 3 yıl boyunca not ortalaması en iyi olan 30 kişiyi bir sınıfa koymalarıyla oldu.

Aslında bu duruma seviniyordum. Çünkü sınıfta herkes ders çalışacaktı ve ben de onlara uymak için çalışmak zorunda kalacaktım. Yani bir nevi sürü pgibolojisi.

Bu arada bizim okulda 4 mf 2 tm sınıfı vardı. Ama okulun sadece 3 sınıflık öğrenci sayısı eski öğrencilerden oluşuyordu. Darbe nedeniyle kapatılan okullar veya üst sınıflara giriş puanlarının sıfırlanmasıyla bizim okula gelen 3 sınıflık öğrenci oldu.

Belki artık bana karşı bir şey hissetmiyordur ümidimi korumaya çalışıyordum. Bir de Furkan'ın eski sevgilisinin bana yazdığı düşüncesini kafamdan atabilseydim keşke.

Neyse biz Badeyle tekrar arkadaş gibi davranmaya başladık. En azından ben hareketlerimi biraz daha frenliyor, kalp kırıklıklarımı belli etmemeye çalışıyor ve en önemlisi onun yanında olabiliyordum.

O da bana karşı biraz mesafeli olsa da ona da hak veriyorum. En nihayetinde yanlış anlaşılabilecek bir şey yaptığında onu yanlış anlayıp tekrar hayallere kapılıp tekrar üzülebilirdim.

Yok canım daha neler? Yapmam ki ben öyle bir şey. Yapmam dimi?

Sevdiğini silemezsin ama üstüne yazmaya çalıştıkça en altta kalanın önemi kalmaz sadece sayfanın üstünde bıraktığı izler kalır. Ya da şöyle söyleyim kalbinin üstünde bıraktığı yaralar kalır.

Bade bende bugün bile hatırlayıp canımı yakan bir yaranın sahibidir.

Okulların açıldığı hafta Furkan ile buluşma fırsatı yakaladık. Bu cidden çok özel bir duyguydu. Hayatımdaki tek dostumla bir yaz tatili sonrasında tekrar buluşmuştuk ve bir sene daha birlikte olacağımız gerçeği beni çok mutlu ediyordu.

Tabi ki tek okulların açılmasına sevinen ben değildim. Yağmur... Artık bana daha yakın olacaktı.

Niye bu durumdan rahatsız oluyordum ki? O benim arkadaşımdı. Hatta Badeyi sevdiğimi ve reddedildiğimi bilip yanımda olan 2 kişiden birisiydi. (Diğeri tabiki Furkan)

Eve gidip tekrar Badeyi kaybettiğim gerçeği ile yüzleştim buraları hızlı geçeceğim 1 hafta boyunca Bade'nin arkasından göz yaşı döktüm. Şimdi düşününce çok saçma bir şey yapmışım. Ama hatalar yapmadan doğruyu göremeyiz.

Ben bu kayıp sayesinde hayata daha farklı bir gözle bakmaya çalışıyorum. Acılardan ders çıkartmamız gerekiyor ama kendimi bildim bileli anneannemin ölümünden sonra yaşadığım en büyük kayıp buydu daha fazlasını yaşayana kadar.

Biz arkadaş kalalım dedik ama 1 hafta boyunca neredeyse hiç konuşmadık bile. 1 hafta sonra ben artık göz yaşı dökmüyor olaya daha realist yaklaşıyordum. Evet hala onu seviyordum. Zaten sevdiğin birisini hemen silemezsin de.

Devam et

Okuyan arkadaşlara bir müjdem var. Bu gece en az 10 part girmeyi planlıyorum. Ama okuyan yoksa da kendimi zorlamayayım

Hemen ondan özür diledim. Benim bir hatamın olmadığını söyledi ama ben biliyordum. "Sebebi benim. O, beni üzmemek için öyle dedi. Çünkü o iyi bir insan" diye düşünmeye başladım.

Sonra bana nerede olduğumu sordu. Otobüseyim diyince neresinde dedi etrafına bakındı. En arkaya bak dedim. Baktı ve gülümsemeye çalıştı. Bende aynısını yapmaya çalıştım.

ikimizde birbirimize bir şeyimiz olmadığını göstermeye çalışıyorduk. Ama ikimizde yararlanmıştık. Bu çok acı bir durum.