Zamanında bir takım aksilikler yüzünden yarım kalan hayat hikayemin devamı niteliğinde olacak bir hikaye
(bkz: kaybetmeye mahkum muyuz)

Öncelikle bir önceki başlığa özet geçeyim. Hikayeyi anlattığım zamanda lise 4 e yeni geçmiştim. Dersane de Bade diye bir kıza aşık oldum ve onun başkasını sevdiğini öğrendim ama yine de onu sevdiğimi söyledim. Aradan biraz zaman geçtikten sonra dersanede benim Bade'den red yediğim duyulmuş ve güzel taşak konusu olmuştum.

Okulda Furkan diye bir dostum var ve hayatımdaki tek arkadaşım olduğu için benim gözümde çok değerli birisidir. Beni asosyal bir bin olmaktan kurtaran hayatımın şuan ki halinin oluşmasında en çok payı olan insandır.

Son entrylerde Damla diye bir kızla tanıştım ve ondan hoşlanmaya başladım. Günün çoğu zamanını birlikte konuşarak geçiriyorduk. Tabiki bu sırada Ygs ve Lys ye hazırlanıyordum.

Bir önceki hikayenin özeti bu şekilde. Yazdıklarıma isterseniz inanırsınız isterseniz inanmazsınız. Ama yazdıklarımın %80 i kendi hayatım geriye kalan %20 si ise olayların akışını sağlamak için uydurduğum şeylerden ibaret olacak. Şimdiden okuyacak herkese iyi eğlenceler dilerim.

9 Kasım günü yarın Aksaray yani Cumhurbaşkanının evinde düzenlenecek olan bir tören, etkinlik gibi bir şeye katılacağımızı ve bu yüzden düzgün giyinmemizi söylediler. Etkinliğe katılacak olanlar 12. Sınıflar ve birkaç tane alt sınıftı.

Kendimi bildim bileli Atatürkçü bir insan olduğum için 10 Kasım da niye Atatürkün kabrine değilde bu saçma yere gidiyoruz diye sitem ettim ve bunu tek ve en yakın dostum olan Furkanla paylaştım. O da benim gibi bu durumdan şikayetçiydi ama elimizden bir şey gelmiyordu. 12. Sınıfların hepsinin katılması zorunluydu. Sebebi de belliydi. Nisandaki seçimler için oy kullanabilecek insanlar olacağımız için bizlere iyi davranacaklar. Yaptıkları yol ve köprüleri gözümüze sokacaklardı.

Bu geziye gitmek istemeyen olduğu kadar gitmek için can atan arkadaşlarım da vardı. Hatta bazıları belki bir anlığına da olsa Tayyibe dokunabiliriz ümidiyle çıldırıyordu.

Bir arkadaşım şuan beni içmeye çağırdığı için bu akşamlık yazacaklarım bu kadar ama döner dönmez sabaha kadar yazacağıma emin olabilirsiniz. Herkese iyi geceler dilerim

Her ne kadar gitmek istemesem de gitmek zorundaydım. Bu yüzden düzgün giyebileceğim ne var diye 3 5 parça kıyafetime baktım. Tutumlu bir insan olduğumdan dolayı fazla kıyafetim yoktu.

Dolabın bana ayrılan bölümüne bakarken 11. Sınıfta yaptığımız mezuniyet partisinde giydiğim koyu lacivert spor ceketi gördüm. Hemen yarın ne giyeceğimi buldum diye sevindim. Ama gömlek giymek istemediğimden siyah kazağımla üzerimde denedim.

Sonuç beni tatmin etmişti. Kıyafetler hazır üzerimdeyken Damlaya fotoğrafını çekip attım. Nasıl oldum diye sorduğumda beğendiğini belirtince. Yarın kendi gözlerinle de görürsün o zaman dedim.

Aslında okulda pek durmayacaktık. Ama bir fırsatını bulurdum. Ne de olsa Damla bizim okulun yurdunda kalıyordu. Bu yüzden beni görmesini bir şekilde sağlardım.

Okula gitmek için her zaman yaptığım gibi otobüse bindim ve okula geçtim. Okul bahçesi ana baba günü gibiydi. Tanıdığım insanların yanına geçip biraz sohbet ettikten ve bu arada Damlaya ben geldim diye mesaj attıktan sonra. 5 dakikaya geliyorum diye bir mesaj aldım.

Elim ayağım tutmamaya başladı. Hoşlandığım kızın karşısına çıkacaktım. Hem de üzerimde ceket varken. Yani kısacası kendimce bir karizmayla çıkacaktım karşısına.

Mesajı aldıktan sonra Damlanın yurt kapısından çıkışını beklemeye başladım. Yurt kapısından çıktıktan sonra çevresine bakınıp okulun çardağına doğru yürümeye başladı. Bende oraya yürüdüm.

Beni görünce bir tebessüm etti. Hayatımın en mutlu anlarından birisi şuan bu galiba dedim kendime. Çardağın oraya geldi ve yakışmış dedi. Zaten onu gördüğümden beri gülümseyen ben. O senin güzel gözlerinden kaynaklanıyor diyemedim. Ama o an cidden bunu demek istedim. Sadece teşekkürler efendim diyebildim.

amk betası

Rezervasyon

rez bro devam et çok güzel

Biraz daha havadan sudan konuştuktan sonra o sınıfına gitti ben de bizi zütürecek olan otobüse.

Cumhurbaşkanı bizim için otobüs göndermişti ama otobüs ekgibliği vardı. Çünkü bir sürü kişi ayakta birbirine giriyordu.

Yoldayken sirenleri duyduk ve otobüs şoförü kenara çekip 1 dakikalık saygı duruşunda bulundu. Ayakta olanlara bir de oturanlar katılınca tüm otobüs akraba olmuştuk.