kaybetmek bir sanatsa

ben leonardo da vincinin ta kendisiyim. maalesef durum böyle beyler. hep mutsuz oldum. anlat anlat bitmez berbat bi hayat bu. ne kendimle ne başkasıyla barışığım. kime gitsem kimi suçlasam bilmiyorum. olmadı lan olmuyo da işte

kimse sevmedi beni annem hariç. kimse değer vermedi benim vediğim kadar. bir süre sonra kendim de değer vermemeye başladım kendime. kendime değer vermeyince çevreme de vermedim. sonra bi baktım kim çevremi değersiz göre göre acaip bi ego oluşmuş. korku da var ki sormayın. güvensilziğin kralı var. hem yüksek egolu hem korkak olursan ne olur biliyo musun? gibi tutarsın benim gibi. açık ve net.

öyle bişey ki bu, öyle bi dürtü oluşmuş ki içinde, gördüğü her taka özenen bi tip haline gelmiş. özenti diyip aşağıladığınız insan var ya. o benim işte. bunu da amaçsızca yapmış hep. herşeyi amaçsızca yapmış zaten bu. neden diye sormamış asla. bu yüzden başardığı herşey tak yoluna gitmiş bunun. saygı görmemiş bu adam genellikle. arada rol kesip saygı gördüğü de olmuş ama bu da hoşuna gitmemiş. farketmiş ki problem saygı görmek değil. sonra bundan da vazgeçmiş. saygı görmek istemiz amaçsızca. egosu var ya bunun egosu. dıbına koyim ben işte onun

şimdi başlığı bi iki kişi gibleyince mutlu oldum gibi. niye böyleyim anlamıyorum. birilerinin dikkatini çekmek neden bu kadar önemli benim için? şayet varsa karakterimi gibeyim. bu karaktere sahip olmama yol açanların hepsinin haysiyetini gibiyim. amcalarımdır bunlardan bazıları. gibtiğimin işe yaramaz herifleri. zerre kadar değeri olmayan işe yaramaz insanlar. daha 6-7 yaşlarındayken başladılar hayatımı gibmeye.

bi insan düşün ki hayatı boyunca hep takdir edilmek peşinde koşmuş. mutluluk gibi bi derdi olmamış çünkü duygularının olduğunu farketmemiş yıllarca. ve farkedince ne kadar aşağılık olduğunun farkına varmış, bir köpekten farksız hissetmiş olsun. bir insan düşün ki hayatı gibilmiş ama bunun sebebinden tamamen bihaber, ya da düşündüğü bişeyler var ama kabullenemiyor. suçlu en sevdikleri gibi görünüyor çünkü. kabullenirse intikam almaktan, onlara zarar vermekten korkuyor

ezik diye tanımladıkları şey ben olabilirim. dışarıdan öyle görünmez belki, belki de tamamen açığa vuruyorum beceremiyorum saklamayı. ezik olmak için ne olması lazım? ezilmek lazım tabi ki. ezildim ki kendimi bu şekilde nitelendiriyorum ve yazıyorum burada. yoksa ne işim var. gider hayata karışırım. mücadele ederim o bin kurularıyla.

kişiliğimi kaybettim sonra. var mıydı bilmiyorum. hiçbi şeyi bilmiyorum zaten bu aralar. insanlarla konuşurken bazen bi film sahnesi izliyormuş gibi hissediyorum. yaşadığımın farkında bile değilim çoğu zaman. hani baharda yeşillik bi mekana gider de oksijenin tadına varırsın ya, o yok işte. bakıyorum sadece. izliyorum.

bizim ufak kuzenler var. ilkokuldalar henüz. beni örnek alıyolarmış. taku yediklerinden haberleri bile yok gariplerin. biri var tam benim çocukluğum. babası benimki gibi iki kelam etmez onunla. adam yerine koymayı geç insan yerine koymaz. amcalar da sevmez onu, neredeyse kimse sevmez hatta annesinden başka, onunki de hormonal zaten. o da yaranmaya çalşır hep babasına. derslerini iyi tutar, saygısızlık etmez ama babası giblemez bunu. gizli gizli ağlarken gördüm. elimden bişey gelse, bu taktan nasıl kurtulacağını bilsem yardım edecektim. ama bilemedim ne yapacağımı

çocukluğuma dair hatırladığım taso ve bilyelerim var. misket diyeni giberim. çok fazla arkadaşım yoktu. hatta hiç yoktu. nedenini bilmiyorum bunun. kader diyelim. ilkokul başladı, okulun ilk günü sınıfa tek gelen ve ağlamayan bi ben vardım. bi taktan haberim yoktu çünkü. git derlerdi giderdim. o kadar. sorgulayanı giberler

şimdi cumaya gidiyorum belki huzur verir. sonra dönücem yanınıza

evim hapishaneydi bana. okulm, mahallem de öyle. güçsüzdüm dışarıda. ne bi abim ne de sevenim vardı beni koruyacak. babam desen dayak yediğimde bi de o döverdi beni. heryerde ayak takımı gibi hissettim. aşağılık hissettim hep. babam sebepsizce asardı suratını, zaten hep asıktı suratı, ben sebep oldum sanırdım. saat 5 olunca babam ve amcalarım gelirdi eve. yanlarına gidemezdim zaten. 2 oda bi salon eve normal bi aile zor sığacakken gelip çöreklenmeleri nasıl insanlar olduklarını biraz gösteriyo zaten amcalarımın. saat 5te gelirlerdi, kapatırlardı odaya ders çalış derlerdi. beni düşündüklerinden değil onlardan uzak olayım diye. bi kere bile veli toplantıma gelmemiştir yoksa babam, yanlış anlamayın. hala saat 5-6 gibi bihuzursuzluk kaplar içimi. korkmaya başlarım sebepsizce.

rezerveledim burayı. okuyacam içince.
edit: içtim okudum gidiyorum şimdi.

kimseye zararım dokunmadı belki. ama çok kez istedim zarar vermeyi. ya vicdanım engel oldu buna ya korkularım. bazen de amaçsızca sahip olduğum değerlerim. ne işe yaradığını bilmeden girdiğim delikanlılık tripleri. kendimden korkuyorum bazen. birilerine büyük zararlar verebilirim. bu kişi ben de olabilirim. hırslanınca kum torbasını öyle yumrukluyorum ki ellerim, hatta kum torbası kan içinde kalıyor bazen. vurdukça vuruyorum o zaman. ellerim daha çok parçalansın istiyorum. fiziksel acı ruhsal acıları bastırıyor çünkü bazen. kısa süreliğine de olsa unutmanın tek yolu bu.

hatta @6 gibi bi oçun bu gibtiritaktan sözünü bile umursamış, istemsizce onu nasıl kazansam diye düşünmüş bu insan

okurum lan bunu

dediğim gibi. kimseye yaranamadım. okulda öğretmenler bile karşıydı bana, oysa ben o okul tarihinin en iyi öğrencisiydim. 3.sınıfta falandım, huur çocuğu öğretmenin biri durduk yere beni tahtaya çıkardı, bunun dedi imkanları var ama çalışmıyor. bunun gibi olmayın. hiçbiri olamadı zaten. sonra bi güzel sopa çekti hayvan kızı hayvan. tipimi mi beğenmedi ne olduysa artık...

basket takımına girmiştim ilkokulda yine. koskoca turnuva boyunca tek pas atmadılar bana. son maçta muallaknin teki kaza ayağına suratıma geçirmişti yumruğu. huur çocuğu. o dönem aklım başıma yeni yeni geliyordu, bi şekilde çevre yapmam geektiğini düşünüyodum. o sırada spor salonunda olan bi tanıdığım vardı gözü dönmüş pgibopat tiplerden. az çok anlar severdi beni. çıkışta baktım kalorifer dairesi tarafından sesler geliyo. girdim bi baktım almışlar bu elemanı. herifin boğazına dayamış bıçağı bu bağırıyo sen kime vuruyosun ulan diye. araya girdim yatıştırdım. ama o kurtardığım bin bile devam etti düşman olmaya. neden? bilmiyorum..

şu an bi arkadaşım okuyo bunu. geçen ifşa etti beni. onun da dıbınakoyim.

azönce lisede sevip de açılamadığım kızın facebook profilini bulup ekledim. biraz konuştum. hala giblemediğini farkettim. sordum kendi kendime. bu kadar mısın oğlum sen dedim? ben bu muyum? evet buyum, bu kadarım işte dedim sonra kendi kendime. yine küfrettim. kime? bilmiyorum. kendimin payı var biraz o küfürde. bildiğim tek şey bu

bi yazı okudum sabah. pgibolojik hastalıklar vesair tonla zırvalık. galiba zırvalık diyerek de kendimi kandırıyorum tedaviden korktuğum için. neyse, bi ton hastalık var. bikaç tanesinin belirtisini buldum kendimde, ikisinin tüm belirtileri aşırı halde var. sosyal fobi ve paranoid grandiyoz. bahsettiğim durum. hem yüksek egolu hem özgüvensiz bi bin olmak sorunsalı(ekşicilere özendim burada yalan yok).