(bkz: Part 41)
(bkz: Son Oyun)

Tema Ezel Aksiyon Müziği - Okurken Açın
https://www.youtube.com/watch?v=B-xrWDSJ6ao

Arayan şükrüydü ve bana adresi veriyordu, bir kağıda not alıp, giyindim belime silahı sokup kahvaltı bile yapmadan çıktım evden. Adrenalini iliklerimde hissediyordum ve bu durum vücuduma hükmediyormuşçasına gaza hiç yüklenmediğimden daha fazla yükleniyordum. Bir an önce halledip aradan çıkmasını istiyordum çünkü bu işin.

Geldiğim yer ümraniye dudullu tarafında bir binaydı. içeriye girip ikinci kata çıktım, kapı ise açıktı. Duruma pek takılmadan içeriye girdim, önümde uzunca bir koridor sağda solda 6-7 tane kadar kapı vardı, ortalıksa olması gerektiğinden daha sessizdi. Daha çok küçük bir pansiyon motel tarzında biryerdi burası. Odaların kapısını sırayla açmaya başladım, ilk iki açtığım oda ise boştu. Üçüncü odaya girdim, karşımda masa başında oturan bir adam duruyordu, elleri masanın altındaydı, yazane ofis tarzında dizayn edilmiş biryerdi bu oda. içeriye tam yönelmiştim ki, adam masanın altında duran elini yukarıya doğru kaldırıp altta elinde hazır beklettiği silahı bana kaldırmıştı, anlık olarak hızlı düşünmem gerekiyordu. Adamsa yüzüme bakıp "şükrü ağabeyin selamı var" diyerek bir el ateş etti, omzuma isabet etmişti.

Sıcağı sıcağına çok fazla bir acı duymasamda ani bir refleks ile odadan hızlıca çıkmaya yeltendim, ikinci eli boşa atmıştı adam. Şükrünün beni ölüme gönderdiğini o an anladım. Tam çıkışa doğru yöneliyordum ki, adam içeriden çıktı ve tam arkamdaydı sağımdaki kapıyı açarak içeriye girdim, tek yol 2. kattan camdan atlamaktı yaşamak adına. Düşünmeye fırsatım yoktu, camı açıp direk olarak aşşağı atladım. Koşmaya çalışıyordum, kalabalığın içine doğru. Ancak omzumun acısı git gide dayanılmaz bir hal alıyordu, bir kenara oturdum, omzumu tutuyordum, hertarafım kan olmuştu ve insanlar bana bakıyordu.

Şükrü elimdeki bütün evraklarımı almış, elemanlarıma patron benim mesajı vermişti. Bu piyasada eleman yetiştirmek zor olduğundan hazıra konmuştu ve bedavadan binlerce evrak geçmişti eline. Beni ise öbür tarafa göndermenin peşindeydi. Telefonumu çıkarıp, polisi aradım ve kulübün adresini vererek ihbarda bulundum, mekanın girdi çıktılarının kontrol edilmesini, mekan sahibi Şükrü K.'nın kara para akladığını söyledikten sonra kapattım. Ancak kan durmuyordu kendimden geçmişim.

Gözlerimi açtığımda ise hastanedeydim, başımda bir hemşire vardı, ameliyattan çıkmış olduğumu. Omuz kemiğinde mermiden dolayı biraz zedelenme meydana geldiğini söyledi. Bense ilk defa bu kadar aciz hissediyordum kendimi, kim bilir ne kadar sürerdi buradan çıkmam. Televizyonun sesleri gelmeye başlıyordu kulağıma yavaş yavaş, gözlerimde karıncalanmalar başlamıştı, görme duyum iyice kaybolmadan hemşireye "cebimde evin anahtarı var, evin adresini vereyimde mukaddesin yemi bitmiştir ona yem ver lütfen." dedim.

(bkz: Part 42 FINAL)

Tema
https://www.youtube.com/watch?v=FpvReFa_uXo

Haber spikerinin sesi gittikçe daha net gelmeye başladı, gözlerimi yavaş yavaş açarken, kulağım hala haberlerdeydi, ve spiker şöyle diyordu "bu gün sabah saatlerinde yapılan baskında, kadıköyde çete lideri olduğu öne sürülen, Şükrü K. ve işbirlikçileri Gamze Y. , Aydemir T. , Tarık S. Cevdet A. gözaltına alındı. O an farkına vardım, aslında ben onları hiç tanımamıştım ki, aslında ben evden dışarı bile çıkmamıştım.

"Hala bu haberi tekrar mı veriyorlar ya" dedim. Kafam biraz olsun açılmıştı, ama içecek birşey kalmamıştı. Son sigaramı içmiştim çünkü. Saate baktım 18:20'yi gösteriyordu, herşeyin bitmesine 3 saat 5 dakika vardı. Halisülasyonun etkisinden fark etmemiştim, bu öğlen değil akşam bülteniydi. Sahi berna ile buluşacaktık biz bugün, yıldönümüydü çünkü. Oturduğum yerden kalkıp önce bir duşa girdim sonrasında en güzel şekilde giyindim kuşandım. Güzel görmeliydi beni, mutlu görmeliydi. Böyle yıkılmış görürse beni o da üzülürdü çünkü. Saçımı başımı düzelttim, mukaddesin kafesinide elime aldım, ilk kez tanıştıracaktım onları birbirleriyle ve evden çıktım.

Yolda giderken bir çiçekçiden bir demet kırmızı gül aldım, mutlu etmeliydim onu. Saatimi kontrol ettim 20:45'i gösteriyordu. Herşeyin bitmesine 40 dakika vardı. Zamanında yanında olacaktım, ve sonunda varmıştım bir elimde mukaddesin kafesi, bir elimde bir demet gül ile mezarlığın kapısından girdim ve mezarının yanına geldim, gülleri mezarının yanıbaşına bıraktım. "ben geldim, bak sana kimi getirdim, tanıştırayım mukaddes" dedim. Sonrasında "ne güzel olmuş mezarın, ne güzel çiçekler açmış üzerinde görmeyeli, seni çok özlüyorum nerdesin?" dedim gözlerimden süzülen iki damla yaş ile. Tam 1 yıl önce bugün 21:25'te kaybetmiştim onu, bugün yıldönümüydü. O gittikten sonra benim için yeni bir başlangıç diye birşey yoktu, hiçte olmadı. Zaten çoktan kaybetmiş bir adamdım ben.

Benim hikayem burada bitti arkadaşlar, Finali anlamayanlar, hikayenin 1. partındaki ilk paragrafı okuyup sonra finali okuyarak, fikir sahibi olabilir. Tüm hikayeleri birleştirip birşey söylemem gerekirse, Berna beni terk ettikten sonra şeydayı tanıyınca yeni hayatımı 2. bir şans olarak gördüm, giyindim kuşandım ama tutmadı, oturmadı. Çok geç anladım, aslında ikinci şans falan diye birşey yokmuş. Ben hep geçmişimle yaşamışım ve bunca zamanda şunu öğrendim insan 100 yılda yaşasa birçok kişiyi sevebilir ancak bir kişiye aşık kalabilirmiş. Bu ise benim son hikayemdi dostlar, sözlüğü bırakıyorum. Hepinize buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Buradan aşık olanlara, aldatılanlara, trollere, anancı binlere, sevenlere, sevmeyenlere, kazananlara, kaybedenlere ve bu dünyada umut diye birşey kalmadığına inananlara selam olsun. Hikaye ile ilgili entrylerinizi bu başlığa, veda mesajlarını altta verdiğim başlığa yazabilir aynı zamanda özel mesajda gönderebilirsiniz bana, Kalın hepiniz sağlıcakla.

(bkz: ben thefuckingdead34 sözlüğü bırakıyorum)

05.03.2017
Serhat