Öncelikle sevgiyi kaybedipte hâlâ ayakta kalma gücünü bulmuştur. Sever, hemde içinden sever. Reddedilse bile sevmeye devam eder. Platonik sever, sevdiği kızı başkasıyla görse bile sever. Üzülür, kıskanır, sinirlenir ama sevgisinden gram eksilmez. Kazanırsa bilemez çünkü onun ne kadar değerli olduğunu. Kazanılan bir şeyin önemini anlayamayız ta ki kaybedene kadar. Birde hiç kazanamayanlar var. Sürekli kaybedenler. işte kaybeden adam, kazanıp da kaybedenden daha iyi bilir.

En başta hiç karşılık beklemeden sevmeyi öğretir kendine. Tamamen saf ve çıkarsız duygularla sevmeyi bilir. Rakı sırdaşı, yalnızlık yoldaşı olur. Kendi içinde yaşar her şeyini. O, gündüz gördüğünüz neşeli adam; gece geldiğinde birden duygusal ve mutsuz bir adama dönüşür. En başından çift karakterli yaşamayı öğrenir. Sabah neşeli, akşam hüzünlü olur. Neden değişir? Çünkü acılarını anlatmak istemez kimseye. Kimse bir şeyinin olduğunu anlamasın ister. O yüzdendir ki, çok gülen ve güldüren bir insan varsa karşınızda; bilin ki o insan çok acı çekmiştir.