(bkz: Hitman Absolution)
Rezerved

başlaaaaa

reserve
gece okurucmaaaaas

hacı ne içtinse bana şöyle 2 duble.

reservedd amk kalsında

Kendini kasmana gerek yok seninle ilgili farklı planlar kurdum. diye devam etti. Anlayamayan gözlerle ona bakarkenNe planı? diye sordum. Sesim beklediğimin aksine tepkisiz çıkınca rahatlamıştım, en azından güç kalkanım hala varlığını sürdürüyordu.

Rezerve bitir şu hikayeyi

Daha doğrusu bir sandalyede sırılsıklam kıyafetlerle, ağzımda bir bezle bağlı olduğumu daha yeni idrak etmiştim.

Nefesim kesilmeye başlarken karşımdaki kişinin elindeki kovayı yere bırakırken çıkardığı ses boş odada yankılandı. Gözlerim tekrar onu bulduğunda delici mavi gözlerini bana dikmiş ifadesizliğiyle acı veren bir şekilde bana bakıyordu. Söğn ağzımda bir bez olduğunu konuşmaya çalışana kadar fark etmemiştim.

Başımdan aşağı dökülen buz gibi suyla gözlerimi açtığımda karşımdaki ifadesiz çocukla göz göze gelmem bir olmuştu. Ense kökümdeki sızıyı ve başımdan aşağı boca edilen suyu yok sayarak irileşmiş gözlerle karşımda dikilen çocuğa bakmayı sürdürdüm. Neredeydim ben böyle? Gözlerim hızla etrafı tararken kapalı bir odada olduğumuzu fark ettim.

Lanet olasıca polisler neredeydi?

Karanlıklarda gizlenen kötü ruhların varlığına inanır mısın Defne? sesi o kadar ifadesizdi ki korkum bedenimi ele geçirmişti. Yutkunarak gözümden akmaya çalışan yaşlara engel oldum. Karanlıktan göremediğim bu kişinin kim olduğunu artık biliyordum. Her zaman karanlığa saklanmış bir katildi. O, Ben yutkunurken bir şarkı mırıldanmaya başlayarak karnıma yasladığı silahıyla boynumun arka kısmına sert bir darbe indirdi.

Gözlerim kapanırken karanlıktan karanlığa gömülüyordum. Ne kadar ironik değil mi? Zaten karanlıktan kör olmuş birisi, bayılırken de karanlığa gömülüyordu.

El yordamıyla duvardan destek alarak merdivenlere ulaşmaya karar verdiğimde bedenim zangır zangır titriyordu. Kapıyı kapatıp sol tarafımda kalan duvara elimi koyduğumda soğuk duvar daha da titrememe sebep olmuştu.Umarım titremem sadece soğuktandır. diye mırıldanırken yavaş yavaş ilerlemeye koyuldum. Elim bir şeye takıldığında-canlı ve nefes alan bir şeye- hemen elimi geri çektim. Bir anda orada hareketlilik sezince ağzım şok etkisiyle açılırken karşımdaki kişinin eli ağzımı kapattı ve biraz önce yaslandığı duvara beni yaslayarak gözlerimin içine baktı.Merhaba dedi buz gibi bir ses tonuyla...

Zihnimdeki güç duvarının parlak sarı ışıkları yanıp sönüyordu, sanırım yeterince güçlü değildi ve korkum gün yüzüne çıkmak için sebep arıyordu. Derin bir nefes alıp içimdeki duyguları bastırarak soğuk kanlı davranmaya çalıştım.

Elim benden bağımsız bir şekilde ışığı açmak için açma kapama düğmesini aramaya koyulmuştu. Işığı açmaya çalıştığımda elektiklerin olmadığını fark ettim. Korkuyla açılan gözlerim karanlıktan her şeyin çıkabileceğini hayal ediyordu.

Gözlerimden akan yaşı elimin tersiyle silip evimin olduğu sokağa girdim. Boş bulduğum bir yere arabamı park ettikten sonra hızla çantamdan anahtarlarımı bulup evin kapısına doğru yöneldim. Veranda da belli belirsiz çamurlu ayak izleri vardı. Büyük ihtimal bir hafta öncesinden temizleyemediğim birkaç kirden birisiydi. Kapıyı açtıktan sonra camlardan birinin açık olduğunu farkettim. içeriyi dolduran buz gibi hava titrememe neden olmuştu.

Ama ben gerçek bir ceset görmüştüm hematofobime rağmen alnından süzülen kanları durdurmak için elimi alnına koyup göz yaşı dökmüştüm, o kocaman kahverengi gözlerinde ki dehşeti görmüştüm. Beş sene önce beni yanına almayı kabul eden Aynur annemin cesedini görmüştüm, onu öldüren katilide görmüştüm. Karanlıktan hiç bir ayrıntısını bilmesemde O'nun varlığını, soğukluğunu, karanlığını , acımasızlığını hissetmiştim.

Tüm bu yaşadıklarım karşısında boğazıma bir yumru oturmuştu. Herkes güçlü olduğumu söylüyordu fakat iç dünyamda yaşadığım zorlukları hiç biri bilmiyordu bilenler bile artık onlara ihtiyacım yokmuş gibi davranmama izin veriyorlardı. Çoğu macera tutkunları ise oturduğum evin etrafında gezen polislerin neden orada olduklarını bilmiyorlardı. Onların hiç biri diziler ve filmler haricinde gerçekte ceset görmediler ve benim yaşadıklarım onlara sadece sıradan bir macera gibi geliyordu.

iSTEK ÜZERiNE DEVAM EDiYORUM BEYLER...

Başımı hızla kaldırıp kapıyı zorlanmadan açarak arabaya bindim. Etrafıma göz gezdirdikten sonra kapıyı içeriden kilitleyerek gözlerimi kapatıp direksiyona başımı yasladım ve bu sefer zihnimi uğuldatan düşünceyi bulmaya çalıştım. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım kalbimin teklemesine neden olan o düşünce güz yüzüne çıkmıyordu. Başımı kaldırıp arabayı yavaşça çalıştırdım.

rezerved