Şaşkınlıkla ağzım açılırken Neden? Sana yardım etmemi daha normal yollardan isteyebilirdin? Yardım falan etmiyorum ben! bir insan bir katil tarafından yatağa kelepçelendiğinde böyle mi saçmalardı? Beynim istifa etmiş gibi cümleler kuruyordum. Adam gelmiş beni kelepçelemiş ben hala yardım etmiyorum diyorum. Hafif bir kahkaha attıktan sonra Sana bir şey soran mı oldu? Ben diyorum ve sende uslu uslu yapıyorsun.
dediğinde içimden onu tekmeleme isteği gelse de kendime hakim olarak dişlerimi sıktım.

Bir katilin elinde neyin rahatlaması bu Defne? iç sesim yine beni sorgulamaya başladığında koyu kahverengi kapı açıldı ve içeri üstünde beyaz tişört olan, siyah kot pantolonlu birisi girdi. Saçları incintı. Yatakta bileğimdeki kelepçenin olduğu tarafa doğru kendimi çekerken aklımdan Aynur annemi öldürdüğü anıları defetmeye çalışıyordum.Bakıyorum da küçük korkak kızımız uyanmış. derken gözlerini gözlerime dikmişti.

Sıcak bir odada ve yumuşak bir yatağın içinde gözlerinizi açtığınızda daha önceki korku dolu anların bir rüya olduğunu düşünürsünüz değil mi? Bende aynı düşüncelerle yattığım yerden doğrulurken soğuk metal bileğimde keskin bir acıya neden olmuştu. Kalp atışlarım hızlanırken zihnime kriz geçirmemden önceki görüntüler hücum etmeye başladı.

Acıyla çığlık atarken paniğimin bedenimi sarmasına izin verdim bu durumda yapabileceğim tek şey buydu sanırım. Hem en fazla ölürdüm öyle değil mi ?

Buradan sağ çıkabileceğini mi düşünüyorsun? Sorusu beynimde dört dönerken, zihnimde silah sesleri patlamaya başlamıştı. Soğuk ve klostrofobinin getirdiği titreme hissi bedenimi sararken kesinlikle tüm kontrolümün elimden alındığını hissettim.B-Benim Klostrofobim var. Sesim boğuk çıkmıştı. Sanki duvarlardan hayaletler çıkıyor benden alacakları varmış gibi üstüme geliyorlardı. Gözümün önünde dönen binlerce çocuk var gibiydi. Zihnimde yüz binlerce ses yankılanıyordu. Ben tepinirken sandalyenin arka bacaklarından biri kırıldı geriye doğru sağ kolumun üzerine düştüm.

hacı ne içtinse bana şöyle 2 duble.

Ama ben gerçek bir ceset görmüştüm hematofobime rağmen alnından süzülen kanları durdurmak için elimi alnına koyup göz yaşı dökmüştüm, o kocaman kahverengi gözlerinde ki dehşeti görmüştüm. Beş sene önce beni yanına almayı kabul eden Aynur annemin cesedini görmüştüm, onu öldüren katilide görmüştüm. Karanlıktan hiç bir ayrıntısını bilmesemde O'nun varlığını, soğukluğunu, karanlığını , acımasızlığını hissetmiştim.

Yazsaydin artık

Zamanı gelince öğreneceğin bir plan. boş boş hala ona bakmaya devam edince gözlerini devirip yatağa oturdu ve Bana yardım etmen gerek. dedi.

Hiçbir şey rüya veya kabus değildi. Her şey gerçekti. Bir katille aynı ortamda bulunan küçük savunmasız ve iki üç gün sonra ölü bir kız olacaktım. Gözlerim korkuyla irileşirken, ilk uyandığımkinin aksine geniş camları olan bir odadaydım. Rahat bir nefes alırken içime çektiğim oksijen birden boğazımda takılıp kaldı.

(bkz: Hitman Absolution)
Rezerved

başlaaaaa

reserve
gece okurucmaaaaas

beyler bi tepki verin ya yazma isteğim gelmiyor

edit: yazayım belki okuyan olur

rezerved

Ah evet deli gibi merak ediyorum, beni öldürecek misin? Öldürmeyecek misin? iç sesim bunları haykırırken soğuk bir ses tonu takınmaya çalışarak Fa- fazla merak iyi değildir. Kediyi merak öldürür derler ya. lanet olsun kekelemekten nefret ediyorum. Neden bu kadar kolay çatlıyordu ki sesim?

Aynur annemi neden öldürdüğünü düşünmeye başlamıştım. Klostrofobimi belki böyle engelleyebilirdim ama bu düşüncelere daldıkça defne ağacının etrafındaki güç alanı zayıflayıp titriyordu. Derin bir nefes alarak gözlerim iri iri açılmış bir şekildi karşımdaki çocuğa bakarkenistemesem de konuşacağız gibi duruyor. dedim. Sesime olabildiğince soğukluk katmaya çalışıyordum ki bu duruma, kapalı alanda olmamın bir yardımı da olmuyordu. Duvarlar etrafımda dönüyor, git gide beni boğarcasına üstüme üstüme geliyordu.

Neden burada olduğunu ya da kim olduğumu merak ediyor musun?

Elim benden bağımsız bir şekilde ışığı açmak için açma kapama düğmesini aramaya koyulmuştu. Işığı açmaya çalıştığımda elektiklerin olmadığını fark ettim. Korkuyla açılan gözlerim karanlıktan her şeyin çıkabileceğini hayal ediyordu.

Gözlerimden akan yaşı elimin tersiyle silip evimin olduğu sokağa girdim. Boş bulduğum bir yere arabamı park ettikten sonra hızla çantamdan anahtarlarımı bulup evin kapısına doğru yöneldim. Veranda da belli belirsiz çamurlu ayak izleri vardı. Büyük ihtimal bir hafta öncesinden temizleyemediğim birkaç kirden birisiydi. Kapıyı açtıktan sonra camlardan birinin açık olduğunu farkettim. içeriyi dolduran buz gibi hava titrememe neden olmuştu.

Tüm bu yaşadıklarım karşısında boğazıma bir yumru oturmuştu. Herkes güçlü olduğumu söylüyordu fakat iç dünyamda yaşadığım zorlukları hiç biri bilmiyordu bilenler bile artık onlara ihtiyacım yokmuş gibi davranmama izin veriyorlardı. Çoğu macera tutkunları ise oturduğum evin etrafında gezen polislerin neden orada olduklarını bilmiyorlardı. Onların hiç biri diziler ve filmler haricinde gerçekte ceset görmediler ve benim yaşadıklarım onlara sadece sıradan bir macera gibi geliyordu.