karşı komşum bir hayat kadını

olum tavanı izlerken buldum deyince sevişmeye başladınız sandım amk çocugu süpersin seri haydi erken yatma düllüğünü dikerim

giberim ulan çok güzel yazıyon panpa adeta kitlendim hikayeye amk yaz lan çabuk yaz

amk hipnotize oldum her 10 saniyede bir sayfayı yeniliyom hızlı yaz worde yaz şunu bro

reserved biraz seri panpa şöyle dolu dolu bi 10 part at yatmadan parmaklarına kuvvet

düzene sokmuştu kahpe beni. onu düşüncelerimde kahpe diye anmak bir anlık utanç yaşattıysa da alışıyordum artık. bende bu var bir de beyler, bakın mesela birisine karşı benden beklemediği bir hareket yapınca, değişik bir utanç geliyor. akrabaların yanında konuşamam bu yüzden mesela, sen nerden öğrendin lan bunları, şeklinde küçümseyici bir tepkiden korkuyorum muhtemelen. saçma olan taraf ise kendime karşı bile utanıyorum işte kimi zaman.

- tanıştırayım, fulya.

elimi uzattım bu haddinden rahat kıza. mini şortuyla bacak bacak üstüne atmış ve uylukları haddinden fazla açılmıştı. üstünde sütyensiz şekilde giydiği yıpranmış bluz ise, eh, sofrayı şenlendiriyordu. fakat bir azgınlık içinde değildim, dünkü öpücük içimdeki tüm şehveti alıp zütürmüş gibiydi.

elini çok kibar bir şekilde uzatarak, ingiliz kraliyet ailesinden biri yapsa yadırganmaz, parmak uçlarıyla sıktı elimi, sonra ikisi birden kahkahayı patlattılar. kibarlıkla, elitlikle, zenginlikle... yapay olan her şeyle dalga geçiyordu bu hayat dolu insanlar. istemsizce katıldım kahkahalarına. bu sofrada samimiyet vardı, sıcaklık vardı, dostluk vardı. sadece bulmacalarda rastlayabileceğim, bilmediğim çok şey vardı.

- fulya çok tanınmış bir şirketin halkla ilişkiler müdiresidir.

yüzlerindeki sırıtma silinmemişti hala. her an patlayacak bir kahkahaya gebeydi.

saflığımla sordum.

- hangi şirket?

birbirlerine baktılar. kahkahayı şimdi mi patlatsak sonra mı diye birbirlerine sorar gibiydiler.

- canım çok bilindik diyoruz ohooo. halkla ilişkiler diyoruz.

anlamıştım anlamasına da verecek zekice bir cevap arıyordum.

- tamam ya, ben de güvenlik görevlisiyim o şirkette ama sizi daha önce hiç görmedim.
- biz de senle bu konuyu konuşacağız aslında, dedi zeynep ciddiyetle.

yazmaya başlamış hele şükür amk

ayy heyecanlandım biriktirip okuyacağım

hadi panpa yaz ailecek okuyoruz

kızaran yumurtaların kokusu mutfağı sarmıştı bu arada. zeynep herkese servis yaptıktan sonra sofraya oturdu.

- fulya bir süre bizle çalışacak.
- bizle derken?
- yani senle, ikimizi birden yürüteceksin.

biraz emrivaki olsa da işin iç yüzünü anlamak istedim.

- neden böyle bir şeye gerek duyduk?
- çünkü öyle olması gerekiyor.

o an zeynep'in yüz ifadesi, çok şey anlatıyordu aslında. fulya'dan ayrı olarak farklı bir kanaldan da konuşuyorduk onla, sözsüz bir kanal. anla diyordu beni gözleri, kabul et işte diye ısrar ediyordu sabırsızca kıvrılan dudakları, çok uzatma diye kıpraşıyordu uzun parmaklı elleri. bunlar yeterliydi benim için.

öyleyse ben de elimi dökebilirdim rahatlıkla.

- kabul ama öncesinde bir şey sormam gerekiyor. sokaktaki diğer eleman, fikret'ti galiba adı...

o an sanki çok önemsemiyormuşum gibi bir hava yaratmak istedim, bal gibi fikri'ydi işte, sigaradan sararmış dişlere sahip fikri...

- ... sıkıntı çıkaracak gibi...

anlarsınız ya, sorun çıkaracak ama önemli bir şey değil, fikri işte altı üstü, ağzında dolaştırdığı kürdanıyla...

- ... yani birkaç ters laf etti.

diyemedim zeynep'e neden eski pekekentinle beni, hiçbir uyarıda bulunmadan baş başa bıraktın diye. alacağım cevaptan korktum belki, bilmiyorum. sözlerimi burda kesip kadınların asık suratlarını izledim.

tolkien gibi yazıyo pekekent. takipçinim yannanım. Gerçi pekekenti hakaret olarak söylemiştim ama tam oturdu haa. Adamsın panpa

@715 ahahah güldürdün panpa

dizi izlicektim yine kitledin pekekent devam et seri

- ondan bir şey çıkmaz ya, diye eliyle sinek kovar gibi geçiştirdi zeynep.

yine kıllandırmaya başlamıştı.

- adam gayet ciddi konuştu ama.
- bu işlerin raconu böyle, blöf işte bildiğin. adam oltayı atar, takılırsan ne ala.

fikri'de hiç de oltacı tipi yoktu esasen, daha ziyade zıpkınla avlanır gibi bir havası vardı ama ses etmedim. terk etmek istemiyordum bu hayatı, her olumsuzluğa göğüs gerebilecek durumdaydım. ufak bir pürüzün yaratacağı sorun, bana aktif dns aratırdı. istemiyordum o hayatı.

kahvaltı sonrası sigaralarımızı tellendirirken, ki ister istemez ben de başlamıştım, düşüncelere daldım. esas olay benim düşüncelere dalmam değil, düşüncelere dalmışken gözlerimin, fulya'nın masadaki kırıntıları süpüren dolgun göğüsleriydi. durumu fark eden iki bayan, sessizce benim kendime gelmemi bekliyordu. ne kadar zaman geçti bilmiyorum fakat nihayet fulya'nın göğüsleriyle bakıştığımı anlayacak bilinç düzeyine eriştim.

- bu bluzun rengi ne oluyor turkuaz mı?, dedim bozuntuya vermememeye çalışarak...
- aynen o turkuaz, dedi fulya ve bir anda sıyırdı bluzunu, burası beyaz diye işaret etti bembeyaz göğsünün yuvarını, ve burası da kahverengi diye oynamaya başladı meme ucuyla. başka sormak istediğin bir şey var mı, diye eklemeyi de unutmadı. yaramaz bir çocuğun gülümsemesi vardı suratında, ben ise öpücükten aşağı kalır yanı olmayan bu fantastik " renkleri tanıyalım " dersini tam olarak anlamadığımı düşünüp bir tekrar daha isteme düşüncesiydim.

Reserved

nerden tıkladım başlığa.hay amk panpa ne garip adamsın. sardın kendine gece gece. küfür mü etsem teşekkür mü etsem kararsız kaldım.

Okuyoruz biz pampa yorumların azaldığına bakma 4 arkadaşı kitledim sadece ben

panpa okuyupda cok yazamayan var sen devam et uyuma sakın