karşı komşum bir hayat kadını

seri yaz muallak

zilden katına bakıp hızla tırmandım merdivenleri. asansörü kullanacak durumda değildim, gerekirse kuyruğunu kovalayan bir köpek kadar amaçsız bir işle uğraşayım, mutlaka hareket etmem gerekecek kadar heyecanlıydım. prof. dr. servet ... yazan kapıyı yumruklarken acı acı güldüm, ne de düşkündük unvanlara...

kapı aralanır aralanmaz, bir süredir durakladığım için içimde sıkışan hareket isteği kapıya tekme atmama karar verdi, karşı çıkma gereği duymadım. sendeleyerek duvara çarptı servet bey, karşımdakinin hangi servet olduğunu açıkçası merak ediyordum. dr. jekyll mi, mr. hyde mı? savunmasız bir cenin gibi kıvrıldı yere, hırsımı alamadığım için birkaç tekme yapıştırdım. zeynep için vuruyordum, zeynep'e kendimi kanıtlamak için vuruyordum, zeynep'in beni sevmesi için vuruyordum... yapıştırdığım her tekmede her hücrem zeynep diye bağırıyordu, bir daha yok sayılmak istemiyordum, zeynep'i kaybetmek istemiyordum. işin üzücü yanı bütün bunları servet'e şiddet lisanında anlatmamdı. yani, servet için üzücü olan yanı.

rezzzooo

Pampa takma sen diğlerini şekili suqullu kendi bildigin gibi yaz ama geç başladın bugun devam et gözünü seviyim

- naptın?

zeynep heyecanla cevabımı bekliyordu, ağırdan alarak o anın tadını çıkardım. zeynep o an için benim dünyam olmuştu ve kendimizi dünyaya kanıtlamak, birçoğumuzun hayali olmasına rağmen çok azımız ölmeden önce bunu başarabiliyor. ben o an, işte bunun hazzını yaşıyordum.

- konuştuk işte bir şey değil ya.
- nasıl konuştun oğlum?
- pantolona kan bulaşmış abi.

fatih bizi evin önünde bırakana kadar bir daha konuşma gereği duymadık. ön aynadan zeynep'in bana gururla baktığını hissediyordum, belki de hayal ediyordum, bilmiyorum. yıllarım hayalle geçmesine rağmen, hiçbirinin bunun kadar gerçek olmasını istememiştim.

devam lan pic güzel gidiyor

Reserved

Lan pekekent bi kız için adamı niye dövdün şerefsizin çocoo. Neyse adamsın devam et

amk çocuğu çok güzel anlatıyon yaz panpa hızlı hızlı devam

Kanka kendi konusmana + zeynebinkine - koy karisiyor yoksa

- abi yarın aynı saatte alırım.

fatih artık onu değil beni muhattap alıyordu. hoşuma gitti bu durum. konuşmamaya devam ederek merdivenleri çıkmaya başladık. önümden çıkıyordu, kazandığım zaferle birlikte önümde yürüyen bir çift bacağın benim olması gerektiğini düşünüyordum. zafer sarhoşluğu bu olsa gerekti, saçmasapan düşünceler doluyordu zihnime.

kata vardık, bir şeyler konuşmamız gerektiğini düşünüyordum artık. sokakta beni diğer elemanla baş başa bırakması hoşuma gitmemişti ve sormak istiyordum. anahtarıyla kapıyı kurcalarken ağladığını fark ettim, soru da böylece boğazıma tıkılmış oldu.

- zeynep, noldu?

hiçbir şey demeden bana doğru döndü ve dudağıma bir öpücük kondurup geri çekildi. zihnimdeki tüm düşünceler silindi bir anda, o an yaşanmadı sanki. tam o anda hareketsizliğimizden dolayı söndü apartman lambası. sadece nefeslerimiz vardı şimdi ortamda, belki de değme bestecilerin kalitesine erişemeyeceği bir uyum vardı aralarında. aşkın ritmi varsa, muhtemelen bu oydu.

kesin gibecek şimdi hadi panpa çabuk yaz

aldım elime malafatı bekliyorum

Pampa az daha hızlı yaz amk gerçi bu gidişle sen bıçağı yersin bi tarafına ama

Anlat panpa sabaha kadar

huurya aşık olur bu .rez

Ardından Zeynepin nefesini daha yakından hissetmeye başladım. Otomatik ışıkta yanmıştı ama gözlerimiz kapalıydı sadece hıssediyorduk , benim gibi asosyal bir insan için çok ama çok fazlaydı bu.

- içeri gir.

diye fısıldadı kulağıma sanki kontrolü eline almıştı hipnotize olmuş bir şekilde içeriye girerken. Kafamı kapıya sıkıştırdı ve takma yannanıyla beni gibti apartman inliyordu

!BAKLAVA!

kendimi bir anda yatakta tavanı izlerken buldum. son yarım saatim kayıptı, öpücüğü tekrar tekrar yaşamaktan ve düşünmekten beynim kaydetmeye değer görmemişti hiçbir duyu organımın verisini. o güne kadar sadece interaktif ferrelardaki kızları tavlamış olan ben, bir kadının, gerçek bir kadının öpücüğüne layık görülmüştüm.

bir korku kapladı içimi o anda, zaten çocukken de ne zaman mutlu olsam aynısını yaşardım. bitecekti bu da. bir şekilde, öyle ya da böyle bitecekti. eski, sünepe hayatıma dönecektim. her gün megabaytlarca ferre indirecek, bir kere izlediğimi bir daha izlemeyecek kadar açgözlü bir eziğe dönüşecektim.

bir yanda bu korkular, bir yanda öpücüğün verdiği mutluluk, çelişkilerin içinde uykuya daldım.

zilin çalmasıyla birlikte uyandım. zile öylesine alışmıştım ki bana bir serdar ortaç şarkısını çağrıştırmaya bile başlamıştı. hoş, bir serdar ortaç şarkısı çağrıştırmayan kapı zili imal edilebilir mi? serdar'ın bu önlemi aldığını düşünüyorum.

- uyuyor musun lan daha, gel hadi kahvaltı hazır.

zeynep'i görmemle birlikte bir anda dünkü olaylar silsilesi canlandı kafamda. evet, hepsi gerçekti. fakat zeynep, hani şu her sabah uyandığında hafızasını kaybeden kızın olduğu film vardı ya, işte oradaki gibi yine hiçbir şey olmamış gibi bambaşka bir karakterdeydi.

- gel lan hadi biriyle tanıştıracağım seni.

sabah kalkar kalkmaz bilgisayarı açtığım günler geldi aklıma, uzun zaman sonra ilk defa sabah kalktığımda kahvaltı yapacaktım. işin ilginç yanı, akşam değil sabah kalkmıştım bir de.