bir yandan balkonun kapısını gözlemeye çalışıyorum, diğer yandan telefonda neye baksam diye düşünüyorum.
normalde gibmediğim bir kişinin telefonu olsa, direkt galeriye girer malzeme arardım.ama bunu en son yapıcaktım. zuhali daha derinden tanımam gerekiyordu.
direkt whatsapp'a girdim bende.
oha lan?
bu kadar erkekle nasıl konuşmuş olabilirdi?
belki size garip gelicek ama ihanete uğramış gibi hissettim dıbına koyim.
içlerinden bir tanesini rastgele açtım. konuşmalar gayet samimiydi. candan konuşuyordu zuhal huursu. ama gece olan mesajlaşmalar önemliydi.
yok artık!
yoook artık!
zuhal abla belki benimle bir kaç şey yaşamıştı.
ama başka adamlara fotoğraf göndermek?
zuhalin düşündüğüm kadar masum olmadığını fark ettim o an.
fotoğrafların detayına girmiycem beyler klagib ergenlerin yaptığı şeylerdi.
ama bu kadın evliydi.
ve benimle gibiştikten sonra bile yüzüme bakmamıştı. ama bu adamlarla çatur çutur konuşuyordu.
gözümdeki eski, hanım hanımcık masum zuhal gitmişti beyler.
şimdi bu mesajları görmüştüm.
fakat bunları küçük dostumla bir plan yaparak kendi yararıma kullanmam gerekliydi.
ne yapabilirdim?
o an biraz şans bana yardım etti beyler.
balkondan zuhal ablanın içeri geldiğini duydum, artık niye geliyordu bilmiyorum ancak annem balkonda kalmıştı.
demiştim ya, şanslıydım.
mutfakta elimde telefonla zuhali bekliyordum.
acaba ne tepki vericekti?
şuan istediği tepkiyi verebilirdi. her türlü üstündüm ondan.
girdi mutfağa. beni elimde onun telefonuyle görünce suratı çok değişti.
şaşırmış, korkmuş bir halde.
insan kabahatini biliyor tabi dıbına koyim.
"bcd! napıyosun sen benim telefonumla!"
tepkisiz kalmam en iyisiydi. sakin sakin zuhal ablanın gözlerine baktım sadece.
"bak bağıttırma beni! annen duyarsa kötü olur!"
"kimin için?" diyerek ekrandaki mesajları gösterdim.
bir kadın ne yapar en savunmasız olduğunda?
geçti sandalyeye ağlamaya başladı sessiz sessiz.
"bcd, yanlış anlıyorsun. lütfen!"
tekrar tepkisiz kaldım. bakalım ne diyecekti?
"bcd, gerçekten.. gerçekten ordaki amacım çok farklıydı benim."
hala daha göz yaşları akıyordu.
ben tırsmaya başlamıştım. annem gelirse ikimizde yannanı yerdik.
"zuhal(abla demiycektim artık), telefonun bende kalsın. burda konuşmayalım bunları. annemin duymasını istemiyorum. neden yaptığını tahmin edebiliyorum ancak yine de senden dinliycem. sen git şimdi. ben 1 saat sonra gelicem size."
gözyaşlarını silip toparladı kendisini biraz.
bende o an çok cool konuştuğumu düşünerek, havayı bozmamak için odama geçtim elimde telefonla.
zuhal o sırada çıktı evden anneme teşekkür ederek. iyi rol kesiyordu huur. annem anlamamıştı hiçbir şey.