karlı bir pazar günü

olsun panpa güzeldi

okuyan okumayan herkese teşekkürler. hikaye benim yaşadığım hayatı anlatmıyor. ben sadece %25 kurgu %75 gerçek olarak anlattım. aracıyım.

o günden beri bir daha hiç “ olsun “ demedim. zaten çocukça hayaller de kurmak yok artık. şimdi arkadaşlarım bana soruyor arada sırada memleket meselelerini. bilmiyorum diyorum. bilmediğimden değil. halk yoksullaştırılıyor, dolandırıcılar başa geçmiş, polis her gün masumları öldürüyor, kömüre, makarnaya muhtaç yaşıyor insanlar, üstelik kimsenin sesi çıkmıyor dediğimde “olsun “ diyorlar. ben “olsun” denmesinden korkuyorum.

bir daha babamı görmedim hiç. annem, babamın işkence gördüğünü söyledi. örgütün bilgilerini vermediği için işkenceyi de her gün arttırmışlar. halbuki babam ne örgütten haberi vardı ne de sandığında çıkan kitaptan. bir sorgulama sırasında işkenceden öldü. devlete göreyse hücresinde kendisini duvara vura vura intahar etti.

babam direnmeye çalıştıkça askerlerden dayak yedi. annem karşı koymaya çalıştı, ona da vurdular. ben kapının önünde hareketsiz izliyordum olan her şeyi. annemin “seni polis zütürür” lafı gelmişti aklıma. “ olsun” diye cevaplamıştım. beni değil ama annemleri zütürmüştü. onlar da aslında bir gün başlarına bunun geleceğini bilip “ olsun” demişlerdi. “ olsun” …

şu şarkıyı açın alttan bakın daha güzel olacak.

http://tinyurl.com/347bm9r

silahlar babama doğrulmuştu. “ alın bunu da” dedi bir ses. anında babama doğru yürüdü askerler. babamı tutmaya çalıştılar, yatak odasında annemin rusça çalışmalarını buldular, annemi de aldılar. babam hem annem hakkında bildiklerinin yalan çıkmasının şokunu, hem de kendi sandığından çıkan kropotkin kitabının şokunu yaşıyordu. hayatında memduh şevket esendal’dan başkasını okumayan adamı kropotkin okumakla suçlayıp zütürüyorlardı.

babam “ burada komünist olmaz boşuna aramayın” dedi. anahtarı ben getirdim babama. “ orasını bize bırak, sen birazdan görürsün neler var buralarda” dedi asker. askerler sandığı açtılar. altlarda sakladığım kitabı buldular.

karşı komşuların evini de aradılar ama orada istediklerini bulamamışlardı. sıra bizim eve geldi. babam dedesinden kalma asker sevgisiyle askerleri kapıda karşıladı. askerlerden biri babama tüfeğinin arkasıyla vurdu ve babam arkasındaki koltuğa oturdu. babam olan bitene anlam verememişti. ben ise hırsızlığımın sonucu olarak yapıldığını sanıyordum bunun. her yeri didik didik ettiler. bizim kilitli sandığı açmayı denedi bir asker beceremedi. arabanın yanındakilere seslenerek “burada sandık var kilitli bunu açalım burada olabilir” dedi. hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. babamı çağırdılar.

adına daha sonra 1980 askeri müdahalesi denecek olan olayın sesleriyle uyandık. ben uyandığımda sesler lemanların evinden geliyordu. hızla terasa çıktım. lemanların evinden askerler çıkıyordu. leman ağlıyordu. askerler kimseye bir şey yapmamış gibi görünüyorlardı. leman ağlıyordu ama. sonra askerler lemanların evindekileri arabaya zütürdüler. diğer askerler başka evlere doğru gittiler. bizim tam karşı komşumuza.

okul açılmadan kitabı büyük bir gizlilikle ve hızla okuyup bitirdim. kitabı yerine nasıl koyacağımı düşünmeye başlamıştım. kitabı babamın yıllardır hiç açmadığı belki de anahtarının yerini dahi bilmediği sandıkta saklıyordum. kitabı nasıl geri yeri koyacağımı düşünmem pek de uzun sürmedi. bir sabah bağırış çağırış sesleriyle uyandım.

işte hayatımın ilk hırsızlığına bu zemin hazırladı. hayatını hep belli kurallara göre yaşamış biri olarak ilk defa kuralları çiğnedim. hayatımda hiçbir zaman annemin veya babamın sözünden çıkmamıştım. ilk defa hırsızlık yaptım ve leman’ın kitaplarından birini aldım. üzerinde çok fazla not bulunduğu için bu kitabı çalmayı uygun görmüştüm. büyük fransız devrimi - peter alekseyeviç kropotkin. zaten kitapların çoğu başka dildeydi. türkçe olan az sayıdaki kitaptan biri buydu. o zamanki aklımla okurum anlarım lemanla konuşurum diye düşünmüştüm. karl marx'ın kitabı siz de takdir edersiniz ki çok ağır gelmişi bana.

rezerved

karl marx’la tanışmam da işte böyle oldu. kropotkin ismini de ilk defa o zamanlarda duydum. dolapta gizli saklı köşede duran kutunun içinden bulduğum kitapları gizlice okumaya koyuldum. her gidişimizde biraz daha okudum. biraz daha biraz daha… artık yavaş yavaş okumak istemiyordum, bir an önce hepsini bitirmeliydim. çünkü artık okul açılmak üzereydi.

akşamları lemanlara çaya giderdik bazen annemle. babam kahvede olurdu. zaten babam eğer evde olsa annemin rusça çeviriler yaptığını duysa izin vermezdi. bir gün yine lemanlara gitmiştik. ilkokulu yeni bitirmiş artık kendimi çocuk olarak görmüyordum. memleket meseleleri hakkında da bilgi sahibi olup iyice leman’la konuşabilecek duruma gelmek istiyordum. annemle leman yine harıl harıl rusça konuşurken ben leman’ın odasına girdim. neler okuyorsa okumaya kararlıydım.

lemanın benimle evlenme isteğinin şaka olduğunu öğrendikten sonra bu sefer de onu tavlamaya adadım kendimi. onun ilgilendiği şeylerle ilgilenmeye çalıştım. onunla ortak ne kadar çok şeyim olursa o kadar çok konuşacak şey bulurum diye düşündüm.

sen ne diyon yarram

hayatımda hiçbir şey beni onun benimle evleneceğini söyleyişi kadar mutlu etmiyordu. hayal gücüm geniş. ben onu ciddiye alıyordum. tabii o ne bilsin. benim gerizekalı gibi daha 11 yaşında evlenme hayali kuracağımı düşünemez. yaşıtlarımdan biraz farklı bir hayal gücüm vardı. daha 11 yaşında aşık olduğumu biliyordum ve aşık olduğum kişinin benimle ileride evleneceğini sanıyordum. ama ilerisi ne kadar ilerisiydi? işte onu kestiremiyordum. bir kaç gün öyle hayalle geçtiyse de anneme sormaya karar verdim. anne lemanla ben ne zaman evleniriz?

annem gülmekten elindeki kaşığı düşürdü. ben ise yıkılmıştım. her şey meğer şakaymış. espriymiş. neyse toparlanmam yaklaşık 15 dakikamı aldı. çünkü leman gelmişti o gün yine. kahve falan içtiler annemle. ben yine dertsiz tasasız halime dönmüştüm.

çoğu zaman eli boş gelmez, sanki onları bir müddet rahat bırakmam için rüşvet verir gibi çikolata verirdi bana. genelde yaptığı bir espri vardı. bana hep çok yakışıklı olduğumu söyler sonrasında da anneme dönüp “ ay kız abla ben bununla evlenecem bak büyüsün, bekliyorum bunu” derdi ve sonra annemle gülerlerdi. leman gerçi her zaman gülüyordu zaten. bir espriye ihtiyaç olmaksızın gülüyor, güldükçe gözleri bir çizgi halini alıp kayboluyor, elmacık kemiklerinin üstündeki etleri tombullaşıyordu.

ön sıralardan yer alalım okucam bi ara

leman bize geldiğinde ben karşılardım kapıda onu genelde. yanaklarımı okşar, yorgun değilse kucağına alırdı. eşek kadar olsam da boynuna atlardım onun. beni havaya kaldırmasını istediğimden değil tabii. sanki onun yaşıtıymışım gibi davranmaya çalışıyordum. annemle o birbirlerine sarılıyorlardı. ben de büyükmüşüm gibi davranmaya çalışıyordum. aklımca ne kadar büyük gibi davranırsam aramızdaki yaş farkını o kadar unutturacaktım leman'a.