karlı bir pazar günü

sabah hepsini bikere okurm amk böyle beklemek zorunda kalıyorm hadi ban kaçtım

okuyan panpalara çok teşekkürler. kaç kişinin okuduğu ya da ses verdiği çok mühim değil aslında ama zamanınızı ayırmanız saygı duyulacak bir şey. zaman değerlidir.

her gün bize gelir annemle konuşurdu leman. annem rusya’da doğmuş. annesi de babası da türktü bildiğim kadarıyla. ne amaçla ne zaman rusyaya gitmiş anneannemle dedem bilmiyorum. babam pek sevmezdi onları. annem de pek anlatmazdı. neyse işte annemin babası orada ölünce, anneannemle türkiye’ye gelmişler. gerçi anneannem de ben daha bebekken ölmüş. orada rus dili ve edebiyatı okumuş ama türkiye’de rus kelimesinin bile konuşulmaya korkulduğu dönemler olduğundan hep kara cahil numarası yapmış annem. ben de o zamanlar bunların çok farkında değildim gerçi. sonradan öğrendim annem hakkındaki çoğu şeyi.

babamla nasıl tanışmışlar bilmiyorum. hala da anlamıyorum. şimdi bakıyorum da annem babama 20 gömlek üst biriydi bu günkü moda bir tabirle. şimdi olmaz herhalde böyle evlilikler. bir üniversite mezunu kadın gidip de hiç okula gitmemiş bir tarla işçisiyle evlenip ev kadını olmaz herhalde. aşk meşk mevzularına pek kafam basmıyor. herhalde çok aşık oldular diyip geçiyorum her düşünüşümde. başka da mantıklı açıklama gelmiyor zaten.

panpa hikaye güzel sırf içinde devrim geçti diye okuyorum

bi tuvalet çay molası vereyim devam edecem de gibiş sokuş ciks hikayesi bekleyerek okuyacak olan varsa bence yol yakınken dönsün...

hayatıma dönüp baktığımda yakınlaştığım tek karşı cins leman oldu. şimdi de çok arkadaşım var ama işte anlatmak zor. leman gibi bakmadım kimseye. ya da kimseyi o şekilde göremedim. o benim gözümde bir insanın alabileceği en güzel biçimdi. onun dediği her şey doğruydu bana göre. sorgulamazdım bile.

teşekkürler panpa eksilediğin için. saçma sapan hikayeler okuyacağınıza gelip bunu okuyun binler, up amk.

reserved panpa

çocukluğum da doğduğum yerde sincan’da geçti. babamın gölgesinde bir çocukluğum vardı. babam okula gitmediği, için benim üniversiteye gitmemi çok istiyordu. ona kalsa üniversiteye gidip memleketi kurtaracaktım. hayatımın en ufak anında bile aklımdan memleketi kurtarma girişiminde bulunma düşüncesi bile geçmedi benim. Ne o çocuklu yıllarımda böyle bir hayalim vardı ne de sonraki yıllarımda. Çocukken dünyam gazoz kapaklarıyla oynadığımız oyunlardan ibaretti. Ankara kışın soğuk olduğu için üstelik sadece yazın oynayabiliyorduk gönlümüzce.Ama babam emindi. Ülkeye sahip çıkan, ülkeye çok şey kazandıran bir adam olacaktım. Tabii yine Devrim olarak değil. Bu daha çok Memduh isimli birinin yapacağı bir şeydi onun gözünde.