kargaların kargaşası

ilerde bir kaç yol var uzaktan belirgin değil
ilerle durmak ayak yorar beklemek çözüm değil
aklımdaki mezar bir kişilik değil
ve sen suçlu değilsin duygular kendini öldürür.
saçmalar dilin söver ve eşyalarını yıkar
kursak hevesle dolar
kargalar çığlıkları basar
huzurum kendini kasar
karmaşık anlamsızlıklar ardışık yanılmalar
sürekli uykuya yumulmalar hayatın içinden bu yansımalar
büyük bir göç var ordan oraya kalbimden uzağa
emin yerlerden tuzağa aydınlık patikalardan derin karanlık ormana
bigün neden yok sormana gerçekler katılır içi yalan dolmuş harmana
köleler yürür içinde zincirlerden ayaklar
mezar taşları gibi benzer insan insana
konuşmak istersin de susar bülbüller boğazında
tam dokunmak istediğinde o yıldız kayar ufkunda
ama umudun gittiği seferden dönecektir yakında
onu her an beklemek inan ki bal tadında
bu kuş konacak elbet bir gün bir dostun yurduna
kalp evinin anahtarlığını koyma düşmanın avcuna
ellerimi siper ettim gözlerim artık göremezim
görünmekten aciz olanlardan artık habersizim

beklentilerimi kavşağında durmuş bekliyorum

yığınla insan beni biliyor ben onları bilmiyorum
ürkütüyor beni şu kargaların kargaşası
bana mı kaldı ayakları yoldan kaymışların tasası

zihnimi kuşatan ölü fikirleri yesinler akbabalar
öldürdüğüm insanların ve yıktığım binaların tek sorumlusu benim
ben benden firar ettim başka bende yerleştim
sen sana aşık oldun kevaşeye meğil ettin
en uzun filmdin hayatın..
ister korku, ister komedi, ister dram, ister trajedi
yönet filmini hade baybeeee !
kıskanç dalgaların kumları alıp zütürdüğü gibi
ölüm de cana varacak görünecek bardağın dibi
yuvalarından oyar gözlerimi senin ellerin
ben göremedikçe iter o yana bu yana beni senin ellerin
korkunç bir ıssızlıkta ben anlamıştım korkmayı
en güçsüz anımda denedim tek doğru yolu bulmayı
ay benim dostumdu gece benim örtümdü
ilerisi meçhuldü ama kurtulmak güçlü dürtümdü
taşlandığım paralar tenime sertçe sürtündü
düştüm kalktım boğulup battım çıktım nihayet kara göründü.
bölüm bölüm bitiyor etaplar ama yarış sürüyor
ben def ettikçe alçak virüsler ürüyor
ben doğrumu deştikçe onlar komikmiş gibi gülüyor
bilmiyorlar aslında onlar karşımda yavaşça ölüyor
sago herşeyi çok net görüyor

beklentilerimi kavşağında durmuş bekliyorum
yığınla insan beni biliyor ben onları bilmiyorum
ürkütüyor beni şu kargaların kargaşası
bana mı kaldı ayakları yoldan kaymışların tasası