kardeşler ben doğduğumda ailem çok yoksuldu. hayatta hep ekgib yaşadım . ilkokulda sınıfta diğer çocuklar okula gelirken en güzel ayakkabılarını kıyafetlerini giyerken ben yırtık pantolon yada başkalarının vermiş olduğu kıyafetleri giyerdim.. yemin ediyorum yiyecek 1 lokma ekmeğimiz olmadığı zamanlar gece aç yattığımız olurdu.. Ayakkabım olmadığı için okula gidemediğim zamanlar oldu.

Neyse orta okula geçtim. durumumuz hala aynıydı .. ergenliğe yeni giriyorduk kızın birisine aşık olduk bakmadı mk bakarmı kardo paspaldık o zamanlar . kıza en son şunu dedim " benim 1 çift ayakkabım yokken seni sevdim " dedim... sonra bıraktım...

Neyse liseye geçtim ve okuldan sonra da çalışmaya başladım kendi paramı kendim kazanıyordum artık ... neyse 4 yıl böyle geçti sonra Üniv. sınavı geldi mk lisede ders çalışmadığımdan hic bir tak bilmiyordum... sonra ders çalışmaya başladım 3. girişimde kazandım sınavı Türkiye de %5 in içine girdim erzincan Üniv. iyi bir bölüme girdim 2. sınıfa geçtim ... ama hiçbir zaman pes etmedim Allah nasip ederse akademisyen olmaya çalışıcam ve bütün bu yaşadıklarım bana güç verecek..

Kardeşler pes etmeyin ne olursa olsun...

Babam anlatırdı hep ailevi durumu kötü olan çocuklar ilerde iyi meslek sahibi olurlar düşüncesi zihnime giriyordu bizde fakiriz dıbına koyim ama tak gibi okul hayatımız var aq

helal olsun panpa, yolun açık olsun

b.s.g.mk

okumadım ama güzel yazmış herhalde