kardeşiniz yoksa

bundan birkaç ay önce inci de yazdığım hayat hikayemden ibret alan
benim hayatımı okuduktan sonra lan acaba olur mu ben de yapabilir miyim diyen küçük büyük bir sürü insanla tanıştım.

bunun yanında kınayan yanlışımı yaptığım hataları yüzüme vuran bi grup insanla da.

o yazıyı yazmayı bıraktım çünkü her yazdığımda aynı günleri hatırlamak rahatsız ediyodu insanı panpalar.

incinin en güzel yanı yalnız olmadığınızı bilmek güzel kardeşlerim.

bu yüzden burdayım ve şu an okuldan çıkıp 8 saatlik gib gibi geçen tedavi adı altında anamızı giben o labratuardan uzaklaşıp uyumak yerine incideyim.

panpalar mevzu aile. yani işler sakat. napcağım konusunda, sonumuz hakkında hiçbir fikrim yok.

3 5 satır anlatacağım bişeyden sonra soracağım. ne yapmayalım nerde hata yapmışım amk diye.

burda adam gibi fikir veren adam gibi dinleyen çok insan gördüm ben.

çok özet geçerek kendimden bahsedeyim. uzatma gibi bi niyetim yok vakti olanlar buyursun okusun panpalar.

anlat panpa burdayız biz

önce nasıl bir bini dinliyosunuz ondan kısaca bahsedeyim sonra.

yaş 20 diş hekimliğinde öğrenciyim anlayacağınız zamanında derslerle fazlaca vakit geçirmişliğim var.

hayatımda eğitimimden daha önemli ikinci bişey olmadı güzel kardeşlerim.

ne bir amlı.
ne bir futbol takımı
ne bir bilgisayar oyunu
ne bir ideoloji

benim varolma amacım 3 5 integral sorusuydu. sıvıların kaldırma kuvvetiydi benim geceleri düşündüğüm şey.

derslerim yüzünden oldu olanlar .

hani anlatıyosunuz ya o kız yüzünden hayatım kaydı diye

benim hayatımın düzene girmesine de hayatımın gibilmesine de sebep olan tek şey dersler ve ailem oldu.

hiç ilkokul anılarımdan ortaokul da hoşlandığım kızdan yada lisede biraz populer olunca yazan çizen kızlardan bahsetmeyeceğim anlatacağım tek şey bi kaç matematik sorusu bi insanın hayatını nasıl değiştirir bu olacak

yazmaya şu an karar verdiğim için entry leri hemen giremeyeceğim reservelerinizi aldıktan sonra kafanızın rahat olduğu bi durumda okursunuz eliniz gibinizde beklemenize gerek yok.

sonuçta hep söyledim hikaye içeriği çok farklı.

öncelikle ailemden biraz bahsedeyim .

babam baş kahramanımız : o bir doktor panpalar
bunu daha önceki hikayemde de belirtmiştim okuyanlar bilirler .

ama öyle zütü kalkık doktor çocuklarından olamadım hiç bir zaman .
neden mi

öyle bi doktor düşünün ki kardeşlerim.

adam yan odasındaki uzmanın kazandığı paranın haramlığını helalliğini düşünerek geçiriyor gününü. eve geldiğinde anasını gibim bu doktorların hepsinin. onun bunun parasıyla ev alıyolar muayene ücretlerini katlaya katlaya araba alıyolar yetimin hakkı var onda onun bunun hakkı var o parada. hepsinin dıbına koyayım felsefesiyle yaşayn bi doktor.

yani hiçbir zaman ne o anlattığı gibi havalı arabalar
ne o bahsetttiği lüks evlere sahip doktor çocuklarından olmadım ben. ve ne yazık ki olamadı kardeşlerim.

okula lüks arabaların içinde gelen doktor binlerinden
yada hastalandıklarında çatır çatır rapor alıp okuldan bin yıllığına uzaklaşan doktor veletlerinden,
ve orda burda ellerindeki eşantiyonlarla hava atan bebelerden olmadım olamadım.( bunun bi havası yoktu aslında ama kırtasiye masrafı diye bi kaygıları yoktu binlerin)

çünkü buna izin vermeyen yaşam felsefesine sahip bir babanın çocuğuydum.

o ezilenin yanındaydı.
onu tanıyan bütün fakir ihtiyaç sahibi insanlar övünürdü onunla.
o doktoru tanıyoruz.
hastaneye her gittiğimizde işimizi görüyor. diyorlardı.
elindeki avucundakini verir milletin karnını doyururdu. o çocuklarına kendini adamış bir babaydı

bi insan asla mükemmel olamaz değil mi amk ?

o da değildi. bu kadar övünülecek duyguya sahip o insan birilerine eziyet etmeliydi ki. onun da insan olduğunu düşünelim panpalar.(!)

annesine babasına ve beni en çok üzen de eşine ettiği zulüm vardı bi yerde de .

ama bunun farkına varan bir kişi bile yoktu dışarda.

devam et panpa dinliyorum

evlilikleri hiçbir zaman güzel gitmedi panpalar.

ben anne ve babanın aynı yatakta uyuması gerektiğini çok sonradan öğrendim güzel kardeşlerim.

hatta amk yaşadığım olayı anlatayım.
ortaokul zamanlarıydı sanırım. evine gittiğim bi arkadaşım. akşam annesiyle babasının uyuyacağını söylemişti ben de
iyi geceler ayşe teyze
iyi geceler ahmet amca

dedikten sonra lan amk baktım bunlar aynı odaya gidiyo uyumaya. çüş amk. lan normalde baba salonda uyur anne yatak odasında tek yatmaz mı lan.

epeyce bir şaşırmıştım arkadaşımı çağırıp '' lan aynı yatakta mı yatıyo annenle baban yuh be diye mal mal bakıyodum . o bin de sen ne sanıyodun gerizekalı dedi güldü.

lan amk gördük mü beraber uyuduklarını
düzgün bi sabaha günaydın dediklerini

bi konu da anlaştıklarını yolunu yorddıbını gibtiğim. görmedik değil mi huur çocuğu. görmedik ondan soruyoruz.

diyemedim tabi. hıı tamam neyse deyip geçiştirmişimdir büyük ihtimalle.

kısacası: kendimi bildim bileli asla aynı yastığa baş koymadı o iki insan. ama bunun yanında 22 yıl süren ve hala devam eden bi evlilik...

benm ailemde huzur diye bi kavram yoktu panpalar.

ne kahvaltı masasında
ne akşam yemeğinde
ne iftar sofrasında
ne 5 çaylarında
ne akşam izlenen dizilerde

ben ve 2 kardeşim bunların hiç birini yaşamadık panpalar.

aile demek evlilik demek çileden başka bişey değildir. ben böyle gördüm. evlilik demek kadının çile çektiği , dövülmekten beter edildiği ,
insandan sayılmadığı ,
duygularının fikirlerinin önemsenmediği bi kurumdu.

kadın gerizekalıydı.
kadın konuşamazdı
kadının fikrini söylemeye hakkı yoktu.

bu konuşmalarını feminizme bağlamaya çalışacak gerizekalılara bi kaç lafım var.

burda konuşulan o amlı kategorisine sığdırılan insanların bir çoğu kadın lafını kadın diye hitap edilmeyi haketmeyen gerizekalı sürüsünden başka bişey değil kardeşlerim.

sizi doğuran o insan
hamileliğinde sırf size bişey olmasın diye dertlenip kederlenip içtiği sigaradan vazgeçen o melek
babanızdan her dayak yeme ihtimalinizde araya giren o kişi
bazılarımızın doyamadan kaybettiği o mucizevi insan
ne zaman sıkışsanız sizi kurtaran
ağzından çıkan bir lafla size huzuru bağışlayan kadın

ona annenize kadın diyosam ben burda anlattığınız o huurlara kadın kız diyemem panpalar.

onlar amlıdır amlı kalacaktır.

ara veriyorum amk boyun fıtığım azdı yine. bi dolanıp geliyim panpalar.

şu ara çok dinleyen de yok zaten bekletmiş olmam kimseyi.
okuyan kardeşlerim sorun sağlık olunca akan sular duruyo amk.

10 dk ara.

geldim devam ediyorum panpalar.

daha 1, sınıfa başlamadan büyük bir beklentiyle büyütüldüm panpalar.
okula gönderilirken çizgi çizme konusunda bile iyi olmalıydım ki arkadaşlarımdan önde gitmeliydim.
adamlar A yazmayı öğrenirken benim ALi yazmayı bilmem gerekiyodu.

bu şekilde geçmiş 8 yıl sonunda. beni lgs denen bi sınav bekliyodu panpalar. bu 8 yıllık süreç içerisinden babamın hırsı yüzünden bi çok enstrumanı çalabilmem için kurslara gönderildim.

bi çok sporu başarıyla yapabilmem için kurslara gönderildim.

ve 8 yıl sonunda düzgün bir liseye ki bu onların gözünde fen lisesi oluyo. kazanabilmem için sürekli ders çalıştım panpalar.

bu şekilde geçen bir çocukluk hayal edin.

arkadaşları dışarda futbol maçı yaparken kendisi enstrumanına çalışmak zorunda olan bir çocuk.
arkadaşları karı kız peşinde koşarken o zihinden problemler adı altında bi kitap çözmek zorunda olan bir çocuk (bu kitabı benden başka hatırlayan var mıdır acaba)(öğrenim hayatı boyunca matematikte iyi bi öğrenci olmama sebep olan gibik kitap)
yaşıtları taso peşinde koşarken sırf babasının haram dayatmasına karşı gelemeyip oynayamayan bir çocuk düşünün.

işte o bendim panpalar. ve 8 sene sonunda 4 enstruman çalabilen bir kaç spor dalında çok başarılı. ve aynı zamanda fen lisesine gideceği neredeyse kesin olan. çünkü hedefi ankara fen lisesi olan bir çocuğa dönüşmüştüm.

@14 kardesım bak sımdı sana bunlar kotu gelebılır haklıda olabılırsın ama ben bunların hıc bırını goremedım cocuklugumda durum yoktu sende varmıs baban göndermıs bızde yoktu hala yok hala o para denen sey yok belkı de o yuzden 2 yıllık sıkımsonık bılgısayar programcılıgında okuyorum benımde hayallerım vardı ama olmadı ne dershaneye gıttım hayatım boyunca belkı hersey daha farklı olucaktı .
sen duzugn bı yerde buyumus olabılırsın benım buyudugum yerde yol keserlerdı gozumun onunde ınsanlar vuruldu bıcaklandı bende bıcaklandım bı seferde nese hanı dıyecegım o kı bazı seylerı yasamıssın bunları kotu cocukluk dıyorsun benım cocukllugumda kotuydu bı cok ınsa belkı yerınde olmak ısterdı.

8. sınıf sonunda babamın da büyük emekleri sonucu bulunduğum şehrin fen lisesine kapak atmıştım artık. adam akıllı bi lise öğrencisiydim bilinçliydim. bi çok ülkenin başkenti takır takır sayabiliyordum. müzik konusunda yaşıtlarımdan çok üstün bi bilgim vardı.
3 5 soru fazla çözebiliyordum.

ama hala kadına saygı duyulması gerektiğini bilmeyen.
yolda hava karardıktan sonra gezen bütün kadınların potansiyel huur olduğunu düşünen.
ilerde evleneceğim kadına nasıl davranmam gerektiği konusunda en ufak bir fikri olmayan
bir bine dönüşmüştüm.

çünkü benim doktor bir babam vardı.

@17 panpa bunları keşke daha iyisine sahip olsaydım diye anlatmıyorum.

ve inan her zaman şükrediyorum.
azıcık daha sabırlı dinleyebilrsen sonunun nereye gittiğini göreceksin.

benim şu saatten sonra belki tek başına ölecek kimsenin umrunda olmayan bi babam var. yenmesi gereken hastalıkları var.

ve yanında kimsesi yok.

ben onun sonunu merak ettiğim için burdayım. ona nasıl davranmam gerektiğini öğrenmek için burdayım.

çok haklısın belki senin çocukluğundan çok daha iyi bir çocukluk geçirdim. ama ailemi beni tanıyın ona göre yorum yapın diye anlatıyorum bütün bunları.

@19 eywl. panpa dınlıyoruz

devam et panpa dinliyoruz