. Aramaya başladım katları arıyorum sonunda kızın kardeşini buldum. He yeri gelmişken bu kız burda ne arıyo diyenleriniz varsa kardeşi de benim kardeşimle yaşıttı. Ek olarak başta kızı gördüğümde şaşırdığımı söyledim. Kardeşinle yaşıt kardeşi olduğunu biliyorsan niye şaşırıyorsun diyen olabilir takdir edersiniz ki en son 4 sene önce gördüğüm kızın kardeşinin kardeşimle yaşıt olduğunu unutayım. Ben kızı unutmaya çalışıyorum zaten bari bu kadarını unutabileyim. Neyse ona ablasının nerde olduğunu sordum. O da aşağı katlardan birinde olduğunu söyledi. Kaç kere inip çıkmışımdır katlar arasında bulamadım. Herhâlde namaz filan kılıyor dedim sonra. Normalde kız açık 5 vakitte kılmıyor sanırım ama arada arkadaşlarıyla kıldığını hatırlıyorum belki yine kılıyordur dedim. Namazı hatırlayınca kendimde kıldım sonra kadınlar mescidine yöneldim. Bu kısmın ana öyküyle bağlantısı yoktur fetöye sövgü ve liseli binlere bir nasihattir. Ben ilkokulu ve liseyi aile zoruyla fetönün okullarında okudum onun dershanelerine gittim. Bir yere dikkat çekeceğim sadece liseyi değil ilkokuluda onların zoruyla fetöde okudum. 5 6. sınıftan itibaren fetöye hiçbir zaman içim ısınmadı(ondan öncesinide hatırlamıyom zaten). anam babam öğretmenlerim arkadaşlarım hepsi cemaatçiydi ama ben değildim anlıyomusunuz liseli pekekentler. siz şimdi anlamamışsınızdır açıklıyım. Bu yaşa gelmişsiniz az bilinçli olun lan. anancılıktan ileri bir şeyler düşünebilin. Bak ben 6.sınıfta hayatımdaki herkese karşı durabiliyordum diyorum halada bunla övünürüm. Şimdiki çocuklara acıyorum cidden. Adamların karıdan kızdan taşak muhabbetinden ileri bişeyleri yok. bak bu da başka başlığın konusu ama neyse burada anlatacam birkaç ay önce metroya bindim iki erkek bir kız tahminim liselilerdi(keşke yaşları daha küçük olsaydı da lisede düzelselerdi) kızı öyle baştan sona süzmedim sübyancı değilim ama herhâlde öyle ahım şahım bir şey olsaydı fark ederdim. neyse bunlar bir yavşama bir şaklabanlık. Bir yandan üzülüyorum hallerine bir yandan da iğreniyorum. Recep ivedik gibi ağzını cama dayayıp kızı güldürmeye filan çalıştı biri defalarca. kızda gülüyor kendi yaptırıyor zaten kız da yollu. Bunlarla taşşak geçiyor kız .arkalarından Allah bilir ne salak lan bunlar diyordur. Neyse bunlar abi şöyle abla böyle seslice bir şeyler söyleyip aralarında gülüyorlar yaptıkları şeylere. Ulan liselilik bu mu dıbına koyayım işte bu altyapıyla üniversiteye geçen çocuklar yarın bigün canlı bomba olup onlarca insanın canını alıyolar. Önceden gelen bir irade kişilik karakter mefhumu olmayınca boşlukta kalıyolar lisede günlerini sınavla gırgır şamatayla geçiren öğrenciler üniversiteye geçince kendilerine yeni gerçek bir amaç edinmek istiyolar o zaman da böyle pkk ışid gibi huur çocuğu örgütlerin eline düşüyolar. yani benim diyeceğim bir etrafınıza bakın bi silkinin bi ben kimim ne halt yiyorum burda diyin sorgulayın sorgulanmayan hayat hayat değil demiş Sokrates. Kendinizi bilin benim ne gibi özelliklerim var (gibinizin uzunluğundan öte bilgiler) nelerden hoşlanırım neler beni rahatsız eder gibi kişiliğinizi karakterinizi hayattaki amacınızı hedeflerinizi genel bir biçimde de olsa belirleyin. belirleyin ki başka biri sizi boş arsa gibi kullanamasın ancak o temele uygun olanları alın. az olgun olun eskiler hep der senin yaşındayken biz çocuk bakıyoduk diye bakın size çocuk bakın değil sadece kendinize bakın diyorum. maalesef seviye o kadar düştü artık.
not: ben böyle değilim diyen liseli kardeşim senin gibilerin de olduğunu biliyorum ama sen zaten böyle uyarılara ihtiyaç duymadığından sana değinmedim. ama bilki sen var ya adamsın helal olsun sana böyle devam et.
liselileri becerdiğime göre fetöye döniyim önceden de dediğim gibi ailem cemaatçiydi babam onlara kuban veren sızıntı abonesi olan esnaflardan biriydi. öğretmenler kadar içinde değillerdi yani. bu kurbanları türkçe olimpiyatlarını filan eleştirirdim bir bildikleri vardır derlerdi. hatta bi keresinde hocalarının verdiği bir fetvayı eleştirmiştim sanki kurandaki bişeye karşı çıkmışım gibi şaşırmış artık hocaefendiyi de eleştiriyo demişlerdi. neyse sonuç olarak o zaman herkes karşımdaydı şimdiyse yanımda herkes yanlış yolda olduğumu söylesede çizgimi çevirmedim. dönen onlar oldu. şimdi onlar kızıyolar cemaatçi akrabalarımıza nasıl her dediğine inanırlar diye kendileri farklıymış gibi. bakın bu kadar laf ettim ama aslında aşırı özgüven ekgibliği yaşayan biriyim bu yüzden genelde biriyle tartıştığımda çabuk pes ederim fikrim değişmez ama içimden yaşa ve gör pekekent derim ve geneldede haklı çıkarım. benim dediğimin kabul edilip yanlış çıkmasındansa kabul edilmeyip hatalı çıkmayı tercih ederim. dediğinde ısrarcı olup yanlış çıksa bile hala üste çıkmaya çalışan kendini beğenmiş binlere de deli olurum. dediğim gibi bu bölümün ana öyküyle direk bir bağlantısı yok sadece okuduğum okul , onun hakkındaki düşüncelerim ve kızın arkadaşlarıyla arasıra namaz kılmasına bir açıklık getirmesi ile liselilere sövgü niteliğindeydi hatırlatırım. hihayeye devam ediyorum. kadınlar mescidine ucundan bir baktım orda yok. sonunda törenin olacağı solanda toplanıldığını duydum. artık çok vaktim kalmamıştı hemen gittim aradım taradım salonu kızı değilde ailemi buldum. büyük bir salon bizde 4 5. sıralarda filanız ve tahmin edin kız nerede oturuyo. aynı sırada dediyseniz hayır ama bri arkamızda oturuyodu. fakat 5 6 koltuk sağ tarafımızda. bi sorun daha var herkes oturmuş neredeyse birazdan başlayacak ne yapacam pes mi edecektim. normalde bunların 1000 de biri olsa 40 kere vazgeçmiştim ama bu sefer hayır bu sefer kafaya takmıştım ne olursa olsun o fotoyu çektirecektim. program başladı ben bi dakkaya geliyom deyip ailemin yanından kalktım 2 arka sıradan girdim kızın arkasına doğru geldim. tabikide kızında ailesi yanındaydı sadece ablası gelcek değil ya mezuniyete. kızın omzuna dokundum bi dakka benim gelir misin dedim. tabi kız şaşırdı anası noluyo amk der gibi bir bakış attı bende selam verir gibi hafif bi kafamı salladım. program başlamış mezuniyet izlenecek kızda sonra der gibi bi hareketler yaptı bende önemli dedim tamam dedi çıktık salonun dışına. planımdaki gibi sıraladım cümleleri. kabul etmedi. tabi bundan sonrası bende yok ne yapacağımı hesaplamadım. ciddiyim heralde hayatımda ilk ve tek sefer bir insana yalvardım. hayatım buna bağlıymış gibi yalvardım. bakın öncedende bahsettim karakter kişilik filan yalvarmak benim karakterime en ters harekettir. ölüceğimi bilsem sanmıyorum yaşamak için böylesine yalvaracağımı. ama yalvardım ölüm olmasada bı kız beni kendine yalvarttı. ulan bir fotoğraf bir tane ya .senin sır facebookta kaç tane foton var instagramında 100 katı vardır . bir tanede benle çektirsen ölür müydün be. ya ben ben ömrümdeki tüm fotoğrafları toplasam bu fotoğraf kadar değerli olmayacaktı . ömür boyu saklayacaktım o fotoğrafı. Hayatımda en çok değer verdiğim kâğıt parçası olacaktı. hayatımın en büyük başarısı olacaktı. Çabalayarak kazandığım tek ödülüm olacaktı. işte benim için bu kadar değerli olan fotoğraf onun canı o an istemediği için çekmemesinden dolayı çekilemedi. Ben bunu başıma geldi altincisine açacaktım da yazınca yine dertlendim hala unutamamışım demek o yüzden dertleşmeye koyayım dedim. Umudu iyi birşeymiş gibi söylerler ama asıl herşey umut yüzünden oluyor. Hala bunu yazarken içimden belki bunu sözlükte görür belki diyorum yada birgün birgün bi şekilde hayatımız yine kesişirdiyorum. Bu umuttanda kendimi alamıyorum. umut ettikçe insan unutamıyor işte enkötüsüde o. Yllar sonra bir kızı tekrar böyle sevecek gibi oldum hemen uzaklaştım bağlanmadan. Ya olursa demeye başlamadan kafamdan sildim onu bari .