izmir de fakir bir mahallenin bir apartmanında ailemle yaşıyorum. Babam çok sert bir adamdı ve mahallede herkes ona saygı duyarsı. Annem çok şirin ve çok güzeldi. Tabi bir de unutmadan komşumuz ibrahim. Arkadaşım , kardeşim herşeyimdi kısacası. Her yere beraber gider her şeyi beraber yapardık. Mahallemiz ufak bir mahalle olduğu için kendisini kabadayı zannedenler çoktu. Hele ki Ahmet Kemal ve Emre bu 3 lüden okulda korkmayan yoktu. Emre çok iriydi Ahmet ve Kemal de onun yalakaları. Okulda ibrahimle simit yerken susamları yere dökülmüştü. Susamları toplamak için yere eğildiğimde karşımda Emre ve yalakaları duruyordu. Emre "Naber Lan" diye bağırdı. Korkuyordum ibrahime baktım ve onun gözünde korku yoktu ondan cesaret alıp "iyiyim lan" diye bağırdım. Emre sinirlenmişti tam bana vuracakken ibrahim önüne atladı ve kolunu tuttu. "Ben yanındayken asla".

Hava kararmış okuldan eve dönüyorduk. ibrahimi bekledim fakat tuvalete gidiceğini onu okulun kapısında beklememi söyledi. Aradan yaklaşık 15 dakika geçmişti ve gelen giden yoktu. ibrahimi aramaya başladım ilk okulun içine baktım kimse kalmamıştı. Aklıma bugün yaşanan olay gelmişti ibrahimin Emreyi nasıl kızdırdığını ve olayın orda bitmeyeceğini anlamıştım. Bu 3 lünün sürekli takıldığı bir yer vardı. Oraya korkarak da ibrahimi bulmak amacıyla gitmeliydim. Oraya vardığımda ibrahım ordaydı ama Ahmet Kemal ve Emreden feci şekilde dayak yiyordu, ağzından burnundan kanlar geliyordu koşup yardım etmek istiyordum fakat cesaretim yoktu. O esnada Emre kollarını ve bacaklarını tutun diye bağırdı. Gözlerimi kapamıştım neden yardım etmiyordum. Emre ibrahimin pantolununu indirdi ve kendi kemerini çözmeye başlamıştı. içimden koşmak saldırmak geldi fakat Allah kahretsin ki ben babam gibi cesur değildim sadece ibrahimi ve o 3 ünü izledim ve ordan kaçtım.