yaklagib 2 yıldır çok samimi olduğum kız arkadaşım vardı belki biraz klagib gelebilir ama kendim yaşadığım icin anlatıyorum
gerçekten canımdan cok sevdigim en yakin kız arkadaşımdi asla sevgili ayağı felan dusunmezdim ben kendi acimdan ikimizde uzun suredir yalnizdik belki birbirimizi tamamliyorduk ama asla bakislarimizida art niyet yoktu dışarıdan görenler sevgili zannediyordu bazen belki de yaptigimiz hareketler oyle gösteriyordu siz sevgili misiniz ? diye soranlara gülüyorduk tabi ki de hayir diyorduk son zamanlarda sıkça sorulmaya başladı artık kafayı yastığa koyduğumda insanlar neden böyle düşünüyor biraz mesafe mi koymaliyim yoksa içimde ona karşı hisler mi besliyorum derken bi mesaj geldi o kızdan buluşalım mi yazmis ?

Kafam gerçekten çok karışıkti ne yapacağımı nasil davranacagimi bilmiyordum yardim isteyecegim veya taktik alacagim kimse de yoktu çünkü olayimiz cok karışık ve uzundu buna zaman da yoktu. Belki kiz zor durumdadir düşüncesi sardi kapladi içimi belki de yüreğim gercekten git diyordu kendimi daha fazla tutamadim ve evden çıktım kıza geleceğimi soyledim

Evden çıktım ama her adim attigimda sanki yanlışa yürüyormus gibi bir his vardi içimde yavaşça yukselen buluşacagimiz yere yaklastikca hislerim doruk noktasına çıkmak uzereydi belki günlerdir kurguladigim ama yasamak istemedigim şeyi yaşayacaktım kendimi az da olsa hazir hissediyordum bulusma yerine gittigimde kimse yoktu bi banka oturdum bekledim içimden bi ses neden burdasin burda ne işin var diyordu kendi içimde savaşıyordum resmen dışarıda ki sesleri duymuyordum artik gözlerim bi anda kapandi bi el hissettim vücudum da

Bu koku tanıdık di sanki hiç tereddüt etmeden anladim beni buraya çağıran kızın olduğunu artık sona yaklaşmak üzere gibi hissediyordum aklıma gelen ilk şey neden burda olduğumdu ve bunu kıza sordum neden çağırdin beni dedim bana bakti ve güldü o gülünce normalde bende gulerdim hep ama bu sefer gözlerine aldanir gibi oldum yapmak istemediğim yaşamak istemediğim tüm duyguları ayni anda yaşıyordum adeta ne olacaksa bir an önce olup bitmesini istiyordum

Kimse kalmamış anlatmiyorum ulan zaten yasadigim en utanc verici olaydı

Ben bu olanlarin hepsinin şokunu üzerinden atmadan iki yıldır kardes gibi sevdiğim kız ellerini gozumden çekti ve bana sarildi önce şaşırdım ne yapacağımı bilemedim bende karşılık verdim sıkı sıkı sarıldım gözümün önünde bi an yaşadığımız iyi kötü seyler geldi sarılma faslı bittikden sonra kız heyecanlı heyecanlı gözlerimin içine baktı ağından çıkacak soze bakıyordum artık baska hicbir seyi umursamiyordum

Demiştim ya ben cok şey düşünüyorum diye evde yalniz bıraktığım annem geldi aklıma artık bir an önce burdan ayrılıp eve yalniz bıraktığım annemin yanina gitmem gerekti karsimdaki kiz da anladi durumu ve bana dedi ki simdi sakin ol ve beni dinle bu beni sakinlestirmesede öyle yaptım sakinim dedim biraz zaman geçtikten sonra kız oturdugumuz banktan kalktı bende refleks olarak kalktım herhalde yürümek istiyordu canı bende eşlik edeyim dedim ama yanilmisim kiz banktan kalktikdan sonra hemen yuzunu bana doğru döndü ve ellerini uzatti

O an beynimden vurulmusa döndüm artik daha fazla dayanamayacak gibi hissediyordum acaba karsimdaki ne yapmaya çalışıyordu beni mi deniyor du yoksa ciddi miydi aslinda bunların hiç birisi de olmayabilirdi belki de ben çok yanlis düşünüyordum bunları dusunurken kızın hava da asili kalan ellerini fark ettim bende ellerimi uzattim artik hersey icin çok gec olduğunun farkindaydim ve olacaklari bilmeden kızın ellerini tutuyordum bu anlamsiz sessizligi bozan karsimda beni şaşırtmaya devam eden kişiydi

Onun konuşmasına izin vermeden ben atıldım en büyük yanlısı da burda yaptım biraz kızgın ve sert bi tonla acaba biz burda ne yapıyoruz yoksa sen benden mi hoşlanıyorsun iki yildir bana kardes derken hep icinde bi ask mi vardi yoksa sen kardes dediklerine mi kaptıriyorsun gönlünü biraz fazla abarttigimi dusunerek o anda sustum karsimdaki guler yuzlu kiz bi anda yuzunun ifadesi değişti ve hic beklemedigim bi tonla bana en son duyacağim şeyi soyledi

Bundan 4yil önce ailecek piknip yapmaya gidiyorduk hayatımın en guzel günüydü çünkü ailem dunyadaki tek varlığımdi ama her güzel şeyin bir sonu vardır piknik dönüşü kaza yapmistik tek hatırladığım canimdan cok sevdigim babami kaybetmis olmamdi dile kolay ama artik o yok ama alıştım benim kafami kurcalayan tek soru kaza sırasında ikiz kardesime ne olmustu kader ya belki bir gun bulurum diye usanmadan hergun aramistim ta ki bundan 2 yil önce tanıştığım kizi görmeden o kiz cok sey degistirdi belki hayatimda ama ondan duyacaklarim daha çok değiştirecekmis de benim haberim yokmus bunca düşündüğüm mantiksiz seyden sonra kardesim dedigim kiz benim ikiz kardesim çıktı kendimden nefret ettim nasil böyle dusunurum diye ama artik bunlari düşünemem gerek kalmadi

Beni dinleyen tum kardeslerime allah razi olsun allah sevdiklerinizi basinizdan ekgib etmesin