kardeşimin ölüm yıldönümü beyler 21'i. çok fazla dertlendim çok fazla düşündüm şu bir yıl içinde fakat artık yazarak içimden atmak istiyorum olan biten ne varsa. dinleyen olur mu bilmiyorum ama yazmaya ihtiyacım var. amacım ilgi huurluğu da değil fakat içime gömdükçe daha taka bağlıyo her şey, yükümü biraz azaltmak için yazıcam beyler

Kardes basin sagolsun acinin her turlusu kotu dok icini rahatlarsin

neyse işte biz bununla yakın olduk yine. bu arada bizim tayfadakiler prensipli çocuklar, her ortama girmişler, baya taşaklılar ve uyuşturucu falan karşı hepsi. feza hikayesini az biraz anlatmıştım, tanımadan hepsi kızdan iğrenmeye başladı haliyle. gidiyorum bir yandan onlardan akıl alıyorum ne yaparım ne ederim beyin fırtınası yapıyoruz. kız gibilmeyle iflah olup ders çıkaracak bir kız değildi beyler tüm tayfa gibip köpek gibi davransa yine zevkini alır utanmadan gelirdi yanımıza öyle bir huurydu. gerçi sevgili falan yaptım değiştim diyince bundan biraz feyz almaya karar verdim.
kızla iyiden iyiye yakın olduk. aramızdan su sızmamaya başladı. gerçi sürekli o anlatıyordu ben sadece kafama yazıyordum, zaten söylemiştim konuşmayı çok seven bi tip. anlatıyor işte sevgilisini nasıl sevdiğini onu kaybetmekten nasıl korktuğunu. oğlanın bu yıl okulu bitiyormuş evleneceklermiş. her taku yiyip onla bunla yatan sonra bulduğu enayiye kapağı atan sağlam bir huurydu beyler. bir ara laf soktum yediğin takları biliyor mu çocuk diye anlamadı tabi, aaa tecavüze uğradım ya dedi bi de göz kırptı pis pis sırıtarak. öyle salak bir huurydu ki hem kendi yolunu kendi yapıyor hem de içimde ona karşı en ufak merhameti inancı yok ediyordu.

ananemler almışlar beni yanlarına. artık şansım mı şanssızlığım mı bilemiyorum komşunun karısı da daha yeni doğum yapmış beyler. allah razı olsun çok iyi insanlardı zaten, anne sütünden mahrum kalmamışım. süt annem, ailesi, ananemler olmasa şimdiye yitip gitmiş bir insan olacaktım.
o sırada tabi ananemler pek yaşlı değil, teyzemler daha ergenliğe giriyor falan. bakıyolar bana ama bebeğim günde 5 6 kere süt annemle oluyorum. zaten çeyrek asırdan biraz daha az olan ömrümün belki her gününü geçirmişimdir orada. dedem öğretmen olduğu için zaten lojmanda oturuyorduk beyler, bilirsiniz lojmanlar biraz şehrin dışında olur. öbek öbek evler vardı tek katlı, zaten civarda çok fazla ev olmadığı için insanlar da tanır birbirlerini. herkesin bahçesi vardı küçücük, domates biber falan ekilirdi, herkes özen gösterirdi, fakat duvarlar bakımsızlıktan dökülürdü. dedemlerin ev de tam ortadaydı beyler, kamelyeler falan vardı. kadınlar toplanır her akşam yemek getirirler, erkeklerr toplanıp siyaset konuşurlar okey atarlar, ergenler çekirdek çitleyip dedikodu yaparlar, biz çocuklarsa kırlara doğru yol alıp etrafı keşfetmeye bigiblet turuna çıkardık. şimdi biri çizgi film muhabbeti yapsa aval aval bakarım. evde televizyon vardı fakat izlemeye vakit yoktu beyler

Okuyacağim

sende canlı çıkamayacaksın bu hayattan panpa , acına saygım var ama şunu da unutma isterim daha çok acı çektin diye kimse sana bir şey vermeyecek.

neyse işte bulamadım kızın izini, evi falan değiştirdim takılıyorum ama bi yandan sosyal medyada şurda burda kızı araştırıyorum beyler, baya bi süre bulamadım. neyse dedim vardır her işte bir hayır, kendi hayatıma bakmaya başladım. yazıldım bi dershaneye evde duramıyorum zaten atıyorum kendimi dışarıya. ders çalışmaya çalışıyorum olmuyo, bilmediğim bi sehrin sokaklarında yürüyorum paso. sonra bar tarzı bi yer gördüm yürümekten yorulmuştum zaten dedim gireyim içeri. yer altında karanlık küçük bi yerdi, insanların takıldığı bi saat olmasına rağmen burası pek tenhaydı, güzel müzikler de çalıyor falan derken oturdum köşeye bir yere. oturdukça hoşuma gitmeye başladı ortam, sonra hayatımda ilk defa orada alkol aldım beyler.

panpa burdayız anlat sen başın sağolsun

yazın son günlerine gelmiştik. dersler başlamıştı dershaneye gidip geliyordum. bi gün ders bitti çıkışta dedim xbara atayım kendimi ama birden yağmur başladı. öyle taktan bir şehir ki iki dakika sonra havanın nasıl olacağı bilinmiyor. barların dizildiği bir sokaktaydım ilk bulduğum yere sığınıverdim. mekandakilerin tip tip bakışlarından rahatsız olunca girdim içeri ama hıncahınç dolu, arka taraflarda bi yer buldum kendime oturup bir sigara yaktım, bir de kahve söyledim onu bekliyorum. yağmur kahve sigara üçlüsüyle tumblr kızı gibi takılırken onu gördüm beyler. öyle bir şok yaşadım ki az kalsın sigarayı üstüme basacaktım. kendi kendime yemin ettiğim gördüğüm an döve döve öldüreceğim kız karşımdaydı beyler ama ben yerimden kıpırdayamaz haldeydim. kız da beni farketti ve bi şok da o yaşayarak bakakaldı.

ilk defa kriz anında kafam çalıştı. normalde olaya bodoslama dalıp her şeyin içine sıçan biriyimdir. o sırada soğukkanlılığımı kazandım. masaya bi on lira atıp hızlıca kalktım yerimden. kız da kalkıp bana dogru gelmeye başladı. koşar adımlarla çıktım kapıdan bu peşimden geliyor eminim arkama bakmıyorum ama, dışarıda da yağmur artık sağanağa dönmüş çıkar çıkmaz sırılsıklam oldum amk.
neyse yetişti bu arkamdan konuşmak istiyorum falan diyor. ağlıyor bi yandan gözyaşları yağmura karışıyor, o an merhamet edecek gibi oldum beyler ama fezanın yüzü birden gözümün önüne geldi.
neyse buna cevap vermeden yürümeye devam ettim sürtük tişörtümden falan çekiştiriyo, sertçe kolunu sıkıp ittim kizi, sendeledi düşecek gibi oldu sonra koşarak xbarın olduğu sokağa geldim. girdim xbara o tayfa da yoktu bomboş yine. sahibiyle takılıp maç neyim izledim kafa dağıtıp eve döndüm.

süt kardeşim feza... çok garip bir çocuktu beyler. yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. içtiğimiz süt bile aynı anadan geliyor düşününce. sürekli birlikte olmamıza rağmen çok farklıydık. o sürekli anlatacak bir şeyler bulurdu. abisi de zaten cin gibiydi, adamda konuşacak şey bitmezdi, feza da binbir heyecanla gelir bana anlatırdı ne duyarsa. ben de zevkle dinlerdim. uzun yıllar sonra bile hayatımda onun kadar öğrenmeye istekli ve her şeyi bilen bir insanla karşılaşmadım. biz çocuk canavarlığıyla sürekli bir şeyler yıkarken feza canla başla yıktığımızı düzeltmeye çalışır, ortaya bir şeyler koyardı o çocuk aklıyla. mesela biz ağaca tırmanırken dalları kırıyorken feza arka bahçelerine babasıyla sürekli bir şeyler ekip onlara gözü gibi bakardı. buna rağmen özgüvenli ve ukala bir çocuk değildi, hatta baya çekingendi. lojmanda tek arkadaşı bendim ve bununla gurur duyuyordum

bi hafta falan geçirdim böyle. sonra bi gün sonra tam evden çıkacam kapı çaldı. açtım baktım bu kevaşe kapının önünde. "nerden buldun lan beni?" dedim. ahmet abi söyledi dedi, ahmet abi de xbarin sahibi olan adam. iyi ki kıçımı dönüp oraya girmişim o gün amk. kız oraya gittiğimi görmüş tayfaya falan sormuş nerde oturduğumu bulmuş izimi. içeri geç gibilerinden bi hareket yaptım. yüzsüz huurnun ne diyeceğini merak ediyor da değildim. bi yandan da mutluyum kendi ayaklarıyla geldi kendi sonunu hazırlamaya diye.
"vicdanım çok sızlıyo çünkü fezanın o hale gelmesine ben sebep oldum" dedi, iyi bari farkındasın diye geçirdim içimden ama ağzımı açmıyorum. "biliyosun rahat bi yaşantım vardı önceden. size gelip giderken feza onunla sevgili olduğumuzu düşünmüş ki hayatımda başkaları da vardı. bunu anlayamadı belki küçük bi şehirden gelmiş olduğu için, bu kadar hazmedemediğini düşünemedim" dedi, yüzü de kızarmıyordu huurluğunu anlatırken.
sonra evde zulayı unuttuğu icin kendini suçlu hissettiğini söyledi. bunun üzerine bi tokat aşkedecektim kendimi zor engelledim beyler. ulan adamin kalbini kırmışsın, taklarına başlatmışsın, zaten huursun suçlu hissedecek bunu mu buldun amk?
sonra anlattı, başı derde girer diye bir süre ailesinin yanına dönmüş. ortalığın durulduğunu düşününce beni bulmaya çalışmış ama malum evi falan değiştirdiğim ve okula gitmediğim için bulamamış. Şimdi sevgilisi falan varmış akıllanmış o takları kullanmamaya yemin etmiş vesaire.
dinledim sonuna kadar bunu buyuk bi sabırla, bi yandan kendimi zaptetmeye çalışıyorum ama eminim gözlerimden ateşler fışkırıyor. bilirsiniz bi laf vardır dostunu yakın tut, düşmanlarını daha yakın
diye. ben de kem küm peki falan filan bişeyler dedim, geldi sarıldı falan hemen yavşamaya başladı, ama kız yaklaştıkça midem bulanıyor.

okudum başın sağolsun

Kardeşim üzüldüm. Allah sabır versin.

devam ediyorum. kız gittikçe xbardaki ortamıma girdi beyler. tayfadaki herifler hiç bozuntuya vermediler sağolsunlar, kız da onların tavırlarından cesaret alıp her birine yavşıyordu. arada ben de onun arkadaş çevresiyle takılıyorum falan sevgilisi köpek gibi davranıyor ona ama kız yamanacak ya çocuğun bütün nazını kaprisini çekiyor tabi.
neyse sonbahar da geldi böylece, tayfa okuldur sevgilidir şudur budur derken pek uğramamaya başladı. ben de kızın çevresine dahil oldum iyiden iyiye. zaten çene çalmayı öğrenmişim orada da sevdirdim kendimi. öğrendim ki kız tayfadan bikaç kişinin numarasını almış düzenli olarak konuşuyor heriflerle, aklıma bi fikir geldi.
kızın doğumgünü yaklaşıyordu zaten xbara fazla uğramamaya başlamıştım, kendimi çektiriyordum sürekli cebimdeki parayı pek harcamıyordum. gittim gerekli ekipmanları falan aldim, dedim kıza doğumgününde bendesin, bütün içkiler benden yalnız sadece ikimiz olacağız. duyunca pek heveslendi kabul etti hemen. bi bahane uydurdu çocuğa yanımda kızkardeşim gelecek onunla kutlayacağız falan çocuk giblemedi tabi, canına minnet zaten bi de huurnun doğumgünüyle mi uğraşsın amk?

Heyecan yeni başlamıştı bitti mi lan

Başın saolsun panpa allah sabır versin

gerçi sadece kardeşimin vefatına kadar olan bölümü yazacaktım ama isterseniz kevaşeden nasıl intikam aldığıma da değineyim beyler?

neyse işte düzenli olarak gitmeye başladım, mekana xbar diyelim. tek tük insanlar oluyordu burada bi de düzenli gelen bi tayfa vardı. insanlar karşısında adımı söylerken titreyen ben tayfanın da ilk adımı atmasıyla tabi arkadaşlık ediyodum gelen geçene laf atıyodum. sahibiyle falan da aramız iyiydi, para tak zaten teyzemler sürekli yolluyor, benim de bi kiram var bi dershane param geri kalanını burada harcıyordum. haliyle xbarın sevilen bini olmuştum.
günler böyle geçiyordu. içmek değil ama diğer insanlarla iletişim içinde bulunmak, sevilmek falan bazen unutturuyo gibiydi bazı şeyleri. bi yandan da fezanın ailesi arayıp duruyodu ama açmaya yüzüm yoktu, kendimi acayip suçlu hissediyordum. teyzemler de sürekli ısrar ediyorlardı gelmem için, eve en son cenaze için gitmiştim çünkü. hiçbir şeyle yüzleşmeye gücüm yoktu beyler. ne o şehirle, ne sütannemlerle, ne kendimle yüzleşebiliyordum. zaten sürekli sorunları erteleyip görmezden gelerek idare etmeye çalışan bir insanımdır, o da çok kötü bir şekilde patlak veriyordu.

okuyan varsa teşekkür ederim. insanın içini dökmesi iyi geliyormuş hakikaten.