Üst edit: illa bi part atıp 1 saat beklemek mi gerekiyor giblenmek için. Tekte tüm partlari attim gibleyin amk.

Son on yıldır bir polis karakolunda çalışıyorum. Aldığım en önemli çağrılar ya soygun yada ev yangınları oluyor, ve bazı şakalar da..

Ben bunları yazıyorum çünkü hala korkuyorum. Her şey on yıl önceydi. Saat 20:00-04:00 vardiyasındayken ilk önce oldukça sıkılmıştım. Yaklaşık bir saat sonra bir arama vardı. Açtım ve "155 polis imdat buyrun acil durum nedir?" diye sordum.

Hızlı hızlı nefes alan birini duyuyordum. Bir kız gibi geliyordu. "Alo" diye cevapladı. "Biri beni izliyor."

"Adresinizi alabilir miyim?"Bana adresini verdi ve ekip hemen yola çıktı.

"Korkuyorum!"

Sakince onu yatıştırmaya çalıştım.
"Sakin olun bayan, şimdi bana kaç yaşında olduğunuzu söyleyebilir misiniz?"
13 yaşında olduğunu söylerken soracak başka şeyler düşünüyordum.
"Sizi nasıl biri izliyor?"

"Bahcemizde duran bir adam var" dedi endişeli sesiyle.

"Bu adamı biraz tanımlar mısın?" diye sordum.

"Siyah kazak giyiyor. Ve ben onun yüzünü göremiyorum."

...

Not: ilgi olsun olmasın 4-5 partta rezsiz atıp bitiricem okuyan okur

edit: hikâye bitmiştir. Belki sonradan okuyan olursa şuku bırakmayı ihmal etmesin.

Dediklerini bir andan yaziyordum.
"Tamam... O kaç yaşında ki peki?"

Bir sessizlik oldu. "O dışarıda ve ben onu göremiyorum" dedi nihayet.

"Evden ne kadar uzakta?"

"Söyleyemem ben ve kardeşim üst kattayız. Bize bakıyor!"

"Nerede olduğunuzu biliyor mu ?"

"Evet." dedi korkuyla.

"Polis yolda sizi bulamayacağı bir yere saklanın. Bir dolaba yada banyoya girin kendinizi kitleyin. Sadece pencerelerden uzak durun."

Kız o sırada "Ahmet, gel " gibi birşey fısıldadı ve kapıyı kapatma sesini duydum.

"Dolaptayız" dedi sonunda.

"Güzel. Kapısı tamamen kapalı değil mi ?"

"Hayır. Biraz çatlak var."

"Tamam. Evde annen veya baban var mı ? Evdeler mi ?" diye sordum. Sonuçta kim on üc yaşındaki bir kızı evde yalnız bırakırdı ki.

"Hayır." dedi "Babam dışarıda." dediğinde şaşırmıştım.

Durdum. "Onu aramayı denedin mi ?" dedim.

"Evet ama babam cevap vermedi."

Sinirlenmiştim. Sadece polisin oraya zamanında gideceğini umuyordum. Kızın ağlamaya başladığını duydum.

"Neler oluyor orada ?"

"O bize bakıyor"

"Nasıl yani ? Dolabı mı kırdı ?"

"O şuan pencerede"

Bu nasıl mümkün olabilir onlar ikinci katta oturuyor. " Birşeyle mi tırmandı ? Bir merdiven ya da bir ağaç?" diye sordum.

"Hiçbirşey yok."

Avucumun içi terliyordu. Polis hala neredeydi ? Beni korkutmaya başlamıştı. "Eğer üst kattaysanız, o sizi nasıl görüyor ?"

Bilmiyorum diyerek fısıldadı.
"Lutfen bize yardım edin!"

"Polis birazdan orada olacak güçlü ol , benim için güçlü olabilir misin?"

"Evet." dedi ağlayarak. Duyduğum sonraki sey camın kırılma ve çığlık sesiydi. Resmen kanım donmuştu.

"Bayan iyi misiniz ?"

"O evin içinde"

"Hareket ediyor mu ?"
"Hayır sadece orada duruyor ve bize bakıyor."

"Onu şimdi tanımlayabilir misin ?" ses kalitesi gittikçe düşüyordu.

"Annem onunla." dedi.

"Ne ? Baban da orada mı ?"

"Hayır."

"Annen nasıl orada olabilir ?"

"Burada. Fakat bu olamaz, olamaz."

"Neden ?" dedim meraklı bir sesle.

"Annem geçen yıl öldü."

Bir çığlığın ardından telefon sessizlesti. Kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Telefon elimden yere düştü. Artik hiç umudum kalmamıştı. "Neler oluyor ? Hey yardım geliyor, lütfen biraz daha dayanın."

Hala sessizdi.

Sonra kızın sesini duydum. " herşey yolunda biz şimdi iyiyiz."

"Ne ? Ne oldu ?"

"Karanlık adam sadece çocuklarla oynamak istiyor. O bizimle oynamak istiyor."

Nefes almakta zorlanıyordum. Neden bahsediyordu bu böyle?

"Biz mutluyuz." dedi kız. Ama bir kaç saniye sonra sesi kalınlaşmıştı. "Herkes burada Karanlık adam, annem ,ben , Ahmet ve bazı arkadaşlar."

"Diğerleri kim ?"

"Kızınız Dilara'da burada."

Gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. "Kızımın adını nereden biliyorsun ?" Dilara daha sadece dört yaşında.

"Sakin olun. Biz birlikte mutlu olacağız." dedi.

Arkadan polis sirenlerini duydum.

"Olduğunuz yerde kalın yardım geldi." ve o an hat kesildi. Kafayi yiyecektim bu bir çeşit şaka mıydı? Öyle olmak zorunda. Dilara evinde uyuyor, diğer kızım Zeynep ders çalışıyor ve eşim televizyon izliyor olmalı.

Biraz sonra başka bir çağrı aldım. Benim evimdendi.

Not: beyler bir part daha atacagım. Okuyan yok gibi gözüküyor varsa suku atin belli olsun.

Üst not: Final.

"Baba !" dedi panik dolu bir ses. "Ben Zeynep, neden telefonunu açmıyorsun ? Dilara ile banyodayız. Evde bir adam var ve kapının arkasında bekliyor. Annem öldü." sesi gitgide alçalmıştı. "Bize yardım et !" diye bir çığlık attı ve çağrı sonra erdi.

O gece iki çağrı daha geldi. Ben evime gittiğimde eşim ve çocuklarımı ölü olarak buldum. Zeynep banyoda, eşimde sanki onlara yardım etmek ister gibi merdivenlerin başındaydı. Dilara ise kayıp. Bu yüzden günlerdir onu arıyoruz. "Karanlık adam" için soruşturma yapıyorduk. Ama kim ikinci kata hiç birşey olmadan çıkabilirdi ?

Karanlık adam gerçek ve beni öldürmek istiyor.

Bunu nasil mı biliyorum ?

Şuan pencereden bana bakıyor çünkü...