karanlık odamdan yazıyorum

basit yalanlar söylemeyi alışkanlık haline getirmiş umarsız ve tutarsızlıklarımız vazgeçilmezliğimiz olmuş artık. Nasılsın sorusuna hep iyiyim diyorum. Berbat bi dün berbat bi dünya berbat bi toplum içinde söylenebilecek daha büyük bir yalan varsa belki bir şansımız daha vardır. Ancak şans kelimesinin anldıbını bile unutmuşken güneş sanırım bu odadan hiç söz etmeyecek

şu acınası hayatta nasıl olduda bu hale geldim dediğim bir çok durumdan en sonuncusunu yaşamaktayım. Belki iflas ettin belki sevgilin gitti belki ailenden uzaktasın ne biliyim aslında daha kötüsü olamaz dediğimiz ancak daha kötüsünü sürekli olarak hunharca yüzümüze boşaltan bir dünyada yaşıyoruz işte. Saat 01.30 olmuş bile. Yarın yine bom tak bir güne merhaba deyip, nefret ettiğim insanların arasına tekrar karışacağım. Araarından geçip para kazanmak için. Ün kuruş karşılığı herkeze efendim. Beyfendi, hanfendi dediğim ve kesinlikle nefret ettiğim o yere gideceğim. Acaba bugün nasıl bir bahane bulupta beni azarlayarak tatmin olacak patronum bilmiyorum. Kadınların arkalarından bakmayı seviyorum. Zira yüzlerine bakacak cesaretim hiç olmadı. Uzun zamandır hiçbir kızın elini bile tutmadım. Bazen bakanlar oluyor tabi ancak cesaretim mi yok yoksa artık bi anlamımıyok bu yalan dolan dolu ilişkilerin bilmiyorum. Ağlamak istiyorum bazen ama ağlamak bile anlamsız anlatacak çok şeyim var aslında ..içimi dökmeliyim. Devam ediyorum

tuhaf aslında.

Normalde iki kelimeyi bir araya getiremeyen pısırık ve sessiz genç bunlarıdamı düşünüyormuş. Dünya ne garip.

Ya ben haklıysam ve diğer herkez yanlışsa, dünya kaldırabilirmi bu ağır yükü benimgibi sessizce.

Nekadar namuslusunuz. Hala kızsın ne büyük gurur.

Sanki hayat hepimizi en az bir kez gibmemiş gibi...

@28 eyw panpa sözlükte olmasa napıcaz amk. Neyse devam ediyorum.

yağmur damlasının masalsı aşkı vardır kaldırım taşında. yüzlerce metre yükseklikten mermi gibi bir hızla koşar yağmur damlası kaldırım taşına. kaldırım taşına çarptığında bin parçaya bölüneceğini bile bile ondan vazgeçmez

yağmur beni terkeden çerkez bir kızın en çok sevdiği şeydi benden sonra. Ben öyle sanmıştım en azından.. Ve birgün yağmurla kalakaldık öylece.

Yağmur yağarken dışarda olmaya çalışırım genellikle, nekadar huzur dolu nekadar güzel kokulu ve sessiz..

Çoğu zaman bir kenarda sigara yakar ve koşuşan insanları izlerim. Nekadar endişe dolu ve nekadar aceleciler...

ölenlerin arkasından ağlamamak gereklidir belkide. Sevinmeliyizdir onlar için olamazmı. Toprağa huzurla karışırlarken belki bir çiçek olup sadece güneşi izlerler yağmuru bekleyerek. ..

Yağmurun yeri hep bambaşka olmuştur hayatımda...

alkol kullanmayı hayatım boyunca kendime en uzak şeylerden biri olarak gördüm. Babamın içtiğinde beni dövmesi yüzünden değil tabikide. Kafamda düşünmeyi bırakırsam birdaha hiç oraya dönememin korkusu var kalbimde. Tek var olduğuma inandığım yer orası. Düşünebilmeliyim. Yoksa gazetenin birine haber bile olamadan kendi halinde can vermiş bir genç olarak arkamdan tek birşey söylenir. Gençmiş.. Neden kıymış canına ?...

filmlerdeki mutlu sonlara nekadar imrendiğimi bilemezsiniz. Biliyorum çoğunuz inandınız bu masallara sonunda kapı çalacak ve sevdiğiniz insan gidemedim deyip göz yaşlarını silecek..

Ama hiçbir zaman giden kalanın ne halde olduğunu düşünme gerçek, zalim,acımasız ve sade hayatımızda.

Gülmek kadar zor ölmekte benim için. Günleri sayıyorum nasılsa birgün bitecek diye kendimi avutarak.

tanıdığım en yaşlı insan olan ananemin her diziyi onunla birlikte izlememe rağmen olan biteni anlatması gibi anlatsa biri hayatıda bana.

Bak bu kadın aldatıyor onu, öldürecek birazdan belindeki silahla

biliyorum çokfazla şey istiyorum yine herzamanki gibi...

bu gecede bana ayrılan sürenin sonuna geldim sanırım bu başlıkta.

Yarın yine burda olurmuyum, garanti veremem ama burda yoksam bile başka bir başlıkta kusuyor olurum günün ızdırabını. Gidecek hiçbiryerim yok çünki. Başka kime anlatabilirim bunları...
saolun panpalar.

bu gün burda ol panpa.b iara bende kusuyordum acılarımı başlıklarda tek başıma..

bende otobus yolculuklarında hep cam kenarını kendime mesken edinmişimdir. yaslanacak omuz yok diye kafamı cam kenarına dayamışımdır çogu zaman bende sevmişimdir birilerini o beni sevmese bile, bende ekgib vermişim çocuklugumun ölu kuşlarını, bende hayata yenik başlayanlardanım, bende kaderin elinde oyuncak olmuşumdur, bende sızmışımdır bir köşede bende oynuna dahil olmayan çocuklardanım bende yakmışımdır bir sigara hayata inat, bende bende bende...

bayadır yazmıyorum beyler. Biraz dertlendim bugün biraz yazmak istedim başlıyorum

sabahın erken saatlerinde yanakları soğuktan kıpkırmızı olmuş bi çingene çocuğunun yalın ayakları gibi soğuk ve kirli yaşantımın bir senesi daha geçip gitti, peki ne kazandırdı bana. Neyi verdi aldıklarının yerine hiç bilmiyorum. Bi sigara yakıp izledik bir senenin daha hayatımızdan silinişini...

biçokları yalan olduğunun farkına hala varmadığı arkadaşlarıyla birlikte eğlenerek girerken bu yıla biz kaybedenler yine yapayalnız ve kimsesiz olarak , belki telefona gelmiş 2 msj yeni yılınız kutlu olsun temalı kısa ve resmi kendi dünyamızda hep aynı senede kalıverdik. Çünki yeni bir sene bize ne kıymet ne de sevinilecek birşey vermiyordu...

2 gün sonra bir terfi sınavıyla işte yükselme olasılığım var. Sanırım artık bende boyun eğiyorum bu sisteme. Bize başka çare bırakmayan haksızlıklar dünyası benide mi kandırmayı başardı artık. Maddiyat hangimizi hapsetmediki

sevişmekle yoruyorum kafamı son günlerde ne ayıp ve ne çekici bir kellmedirki insanlar hep bununla yatıp kalkmasına rağmen karşı cinsle paylaşamaz bu kelimeyi. Sizler de benim gibi uzaksınız bu kelimeye muhtemelen çünki paranız karizmanız ve tipiniz diğer insanlara nazaran yetersiz. Arkalarından bakıp bunalımda olmadığımız konusunda kendimlzi avutuyoruz. Her insan çift yaratılmışken bizler teki kaybolmuş ayakkabıdan farksız tozlu ve en dip köşedeyiz...

ardımıza hüzünlü bir fon müzik alıp sigaramızı yakarak ummuyormuyuz çarpışıp tanışacağımız insanın bugün karşımıza çıkacağını? Yine yalan söyleyip hayır diyelim...

insan neden karşı cinse bukadar muhtaç anlamıyorum. Sadece bir nesil 5 dakkalık zevke boyun eğmese insanlığı bu büyük lanetinden kurtaramazmı. Belkide biz mutlu olanlar gibi var olmayı istemezdik sorsalar. Hangimiz hiç olmamış olmayı istemeyebilirdiki... Belkide tek ihtiyacımız olan var olmamaktır..