Bırakın darbeyi, bırakın şeyhleri... Karam diyorum... iki lira olmuş...

Bizim kantin iki liraya satıyo. Kira sekiz bin liraymış, bu sene yüz elli öğrenci daha geldiği için her şey pahalı. Ama ben daha çok kişi olsa da bir lira yapardım. Diğer her şey pahalı olabilirdi belki, ama Karam iki lira olmamalı niyeyse. Çünkü iki lira iki simite denk. iki buçuk bardak çaya denk. Ve tadı çok güzel, ısırınca dört tane ince çikolata yiyomuşsun gibi. Bizim bakkalda bir lira ama Karam. Ama ben bakakala gitmem pek. Bakkala gitmek için dışarı çıkmak gerekir, üstüne giydiğin çiçekli donu da çıkarman gerekir. Yoksa uzun zamandır görmediğin kişi o gün görür seni. Hiç de uğraşasım gelmez benim. Okula gitmek zorunlu, okuldan alıyorum bu yüzden. Ama salağım tabii. iki lira verilir mi çikolataya. Ben veriyorum işte. Zaten bi ona para veriyorum. Gecenin bu vakti dıbınıza koyayım sizin canım çok sıkkın geldim yine buraya saçma sapan şeyler yazıyorum kafam dağılsın diye. Bu arada esnaflar çok tuzakçı. Bizim bakkal, başında serdar abi var, arada sırada kardeşi evren abi duruyo hesabın başında. Eskiden polismiş bu. Bi keresinde fotokopi makinesinden istemediğim bir şeyi çıkarttığı halde para almıştı benden. Gerçi almamıştı, vermemiştim. Benim hatam değil çünkü, benim hatam değilse bir şey neden suçunu üstleneyim ki. Ama onbi şekilde çıkarttı bunun cezasını da. Aradan bikaç ay geçince ben bi daha gitmek zorunda kaldım. Dosya var mı dedim, şeffaf dosya. Bi lira aldı, unutmamış pekekent. Neyse ne ya