Şimdi diyeceksiniz “sen nasıl komutansın lan askerine sahip çıkamıyorsun” fakat gece vakti çatışmadan çıktık herkes korkulu, herkes sıkıntılı kafayı yiyecek gibiyiz ve burdan çıkışımız yok hep buradayız. Saat 05:00 gibi uyandım ve sayım yapmam gerekiyordu, bölüğü sayıyorum benle beraber 20 kişiyiz, ulan deli olacağım 21 kişi olmalıyız. Tekrar sayıyorum 20, tekrar 20, tekrar 20. Hemen çavuşa haber verdim çavuş herkesi buraya topla dedim. Çavuş herkesi önümdeki boşluğa toplamıştı, karşımda 19 kişi vardı. Herkes badisiyle eşleşsin dedi, rap,rap,rap yanyana oldular fakat birisi boştaydı Hasana baktım “Hasan badin nerde oğlum” diyorum “uyuyor komutanım” diyor. “Hasan nerde uyuyor oğlum” dedim. “Mağaranın arkasında çalıların arasında” dedi derin bir nefes aldım ve mağaranın arkaına doğru hızlıca gitmeye başladım.

Giderken arkamdan hasanda gelmeye başladı, hasana baktığımda biraz işkilli ve korkak gibiydi. Hasan, ben ve çavuş 2 dakika yürüdükten sonra bizi büyük bir mağara karşıladı, mağaranın girişi vardı fakat girişi çok zor sığılacak bir mesafe gibiydi. Hasana baktım “nerede uyuyor” dedim. Eliyle işaret etti “ha şurada komutanım” dedi. Aman yarabbi içime bir soğukluk, bir tedirginlik geldi, çalılara doğru yürüdüm fakat hasanın gösterdiği yerde ne bir asker vardı, ne de herhangi bir canlı. Fakat yerlerde 2 tane fotoğraf vardı, fotoğrafları elime aldığımda fotoğrafların arka tarafındaki beyaz bölgeler kırmızı kan lekesi bulaşmış gibiydi. Fotoğrafta 1-2 aylık bir çocuk fotoğrafı ve bir kadın fotoğrafı vardı. “Ah ulan” dedim “yavuz senin kafanı gibeyim nasıl sahip çıkamıyorsun, sen nasıl komutansın ulan diyerek kendime sitem ediyordum. Çavuşa baktım, çavuş ne olmuş olabilir dedim. “Tahmin ettiğiniz şey oldu komutanım” dedi.

Knk askeremi gitçen sen hayırdır sürekli karakol hikayeleri falan sürekli

OoOo reyis hikaye yazmış , neyse yarın okurum

Telsizimi çekip il'e anons çektim “merkez 162168 düz ova ben Yavuz Salkım” dedim. Telsize yaşı epey gecik olan biri çıktı, sesinden anlıyordum. “Ben albay Cemal Düz***, düz ova sessizliğinde mi” dedi. Kodla konuşmak zorundaydık, dinleniyor olabilirdik. Devam ettim “düz ovadadan dağlara doğru bir kuş uçtu, kuşun gidişatı belirsiz” diye devam ettim. “Anlaşıldı, düz ova beklemede kalın” diye bir ses duyduktan sonra telsizi kapattım. Şifrelerimizde “kuş, asker demekti” eğer bir askerini şehit verirsen “kuş kafesten uçtu” , eğer bir askerini kaybedersen “dağlara doğru bir kuş uçtu” diyorduk. Bunu herkes anlamıyordu fakat üst rütbeli kişiler bunları biliyordu. Olay mahalli tekrardan bizimdi, öncelikle Hasan şok geçirmiş, çavuş şakın bir şekilde konakladığımız yere tekrardan döndük. Kafamda hep düşünüyordum “ne yapmalıydım” fakat bir şey yapamazdım sadece telsizi bekliyordum ki o sırada bir telsiz anonsu ile irkildim. “Yavuz” diyordu ve kendi telsizimden gelmişti.

Merhaba birşey sorabilir miyim 24 u yaz

“Evet dinliyorum”, “ben karakol başçavuşu xx xx, muhabereden haber var bir asker teröristlerin yanında görülmüş” dedi. O an dünya durdu, kafamda durdu. Sadece telsize “eee napacagım” diyebildim. “Komutanım 16,27 kuzey düzlük, geniş bir konaklama çok sayıda mühimmat ve asılsız siviller var, intikal bölgeniz dışında fakat intikal etmeniz sizin için daha iyi olacak” dedi başçavuş. Bu askerlik kurallarıma aykırı bir hareket olurdu fakat askerlerimle beraber konak mesafeme 16 dakika uzaklıkta olay o alana gitmeliydim. Derhal yanımda ki şakın çavuşa hazır olmalarını ve olay mahalline gideceğimizi söyledim. Çavuş o sıra durdu ve dedi ki: “komutanım bu emri başçavuştan aldınız fakat gitmeyin”, çavuşa derin bir şekilde baktım “neden la” dedim. “Komutanım başçavuşun doğma büyüme memleketi Vandır, o bölücüleri koruyan bir asker şuana kadar vatana ihanet etmedi fakat ben ondan çok şüpheleniyorum” dedi. Ulan düşündüm biri git diyordu, biri gitme diyordu. Acaba bunlardan biri hainmiydi, kafamı çok kurcaladı bu konu, nihayetinde düşündüm ve kararımı verdim. O bölgeye gidecektim.

“Çavuş seni anlamıyorum cin misin, perimisin, gavatmısın hadi şimdi gibtir git askerlere söyle çıkıyoruz” dedim. Çavuş yüzüme baktı “bak komutanım pişman olmayasınız, görev ihlali yapıyorsunuz” dedi. “Ulan gibtir git zütveren” dedim ve çavuşta ciddiliği anlayacakki gitti, o sıra bir sigara yaktım ve düşünmeye başladım. “Ne yapmam gerekirdi, Atatürk gibi düşünmeliydim fakat dünyam dururken düşünemiyordum” o sırada bir telsiz geldi. “merkez 162168 ben albay Cemal Düz***, belirsiz askerlerin izine rastlayamadık” dedi. “helikopterler yolu taradı hatta iran sınırlarını bile aştı fakat her şey asılsız” dedi. “Komutanım ben yerlerini biliyorum” dedim. “Neee? Nerden biliyorsun” diye şaşkın şekilde cevap verdi. “eee” dedim “başçavuş yerlerini haber etti şuan oraya gidiyoruz” dedim. “Yavuz Salkım bir yere gitmiyorsunuz, bu bir emirdir” derken ben telsizi kapattım ve askerlerimin yanına doğru gitmeye başladım. Teröristler 16 dakika uzağımda konaklıyorlardı ben neden bu emri dinleyeyim ki? Askerlerime baktım ve olayın ciddiyetini anlattım; “bakın büyük bir olayın, büyük işin içersindeyiz, ben büyük ihtimalle bu olay sonrası askerliğime devam edemeyeceğim fakat siz emirleri benden aldığınızı söyleyip kurtulacaksınız” dedim. Kimse ses çıkarmadı ve çavuş aracılığıyla herkes beni onayladı. “Hazırlanın” dedim. “Çıkıyoruz.”

Rezzzzzzzzz

Hastalığımı soruyorsunuz, şuan daha iyiyim ve ellerimin titremesi, başımın dönmesi geçti sadece ara sıra kusuyorum ve kendimi iyi hissediyorum. Hızlı olmaya çalışıyorum fakat evimde yalnız yaşıyorum hiç bir yardımcım yok, ilaçlarımı, yemeğimi kendim hazırlayıp kendim yiyiyorum, içiyorum. Neyse bu gece bitireceğiz ve yarın efsane bir hikayeyle devam edeceğiz. ilk entrye şuku atmayı ihmal etmeyin, diğerlerine atmasanızda olur, gibiniz sağolsun. Burayada nick6'mı bırakacağım yazmak istediğiniz güzel mesajlarınız yazabilirsiniz. Devam ediyoruz arkadaşlar.
(bkz: ahtapotniyazi1996)

Okurum sen yaz güzelce

Rezzzzz

Çıktık dağın en tepesine pusuya düşmek istemiyorduk. Fakat ne yazık ki başçavuşun bize söylediği kordinata girmek için derin ve sıkışık yerlerden geçmek gerekiyordu. Biraz işkillendim “ulan” dedim “acaba bir pusunun içersinemi sürüklüyor bu bizi. Neyse” dedim. Allah büyük, Allah kerim. Hala yürüyoruz, 13 dakika yol aldıktan sonra bir boşluk gördük uzakta ufak çaplı hareketlenmeler var, “aha işte burdalar” dedim. Fakat onların olduğu o tarafa geçmek için bir derenin dibinden geçmek gerekiyordu ve derenin toprak yolu inanılmaz şekilde dardı ve karşıdan çok rahat pusuya düşürülebilecek bir alandı. “Çavuş” dedim. “Pusuya düşme riskimiz %60, fakat giriyoruz”, “tamam komutanım” dedi. O sıra erlerimden biri çıktı Ercan, Kasımpaşalı 13 ay içeride yatmış epey pgibopat bir çocuktu, kendini falan jiletlerdi. Ercan geldi yanıma “bak yavuz komutanım ben bu hainleri tanırım, burada pusu var gel biz sabahı bekleyelim destekle girelim” dedi. “Haklısın ercanım fakat buradan geçersek kaybolan arkadaşını kurtaracağız, sende annenin kuzususun o da annesinin kuzusu, sende evlatlarına baba olacaksın, o da evlatlarına baba olacak, onu burada bırakamam.” Dedim. Ve ardına sinirli şekilde ekledim “korkan varsa burada kalsın.”

Seri rez panpa 27 de kaldik

Yav abi sen prim peşindemisin 3 entry de bi hastalık aga bunedir ya

Kimse kalmadı ve herkes korkuyordu, ben dahil herkesin zütü kalbinde atıyordu fakat vatan için değerdi, bir askerim için değerdi. “Bismillah” dedik dereyoluna girdik. Biraz yürüdükten sonra ayaklarımın ucuna toprak parçaları geliyordu, anladım ki burada mayın var, ulan bir önüme baktım hazır kurulu mayından toprak şişmiş “bölük dur” dedim. Herkes bir anda durdu “çavuş ayağımın ucunda mayın var, bak burada” dedim ve işaret ettim. “Herkes buradan geçerken dikkatli olsun, sakın ha sakın basmayın ve bastığınız yerlere dikkat edin” dedim. Herkes pür dikkat şekilde o dar yoldan geçmeye çalışıyordu. Bakın ben şuan anlatıyorum siz anlayamassınız ama gözlerinizi kapatın ve küçük dar bir yolda her an ölecekmiş gibi adım atarsanız benim korkuma anlayabilirsiniz. Neyse tam yoldan çıkmak üzereyiz, en önde ben vardım ve dar yoldan ilk ben çıktım, ikinci sırada ercan çıktı, ercan tam adımını atarken büyük bir ses geldi. “Bammmm”.

Hızlı aq

Reserved

Reziat gelsin

Ulan bir anda attım kendimi yere noluyor lan diyemeden etrafıma bir baktım, herkes kendini yere atmış “oh çok şükür mayın patlamadı” diye düşünmeye başlarken derin bir ateşin içerisinde kaldık. Ama nasıl bir ateş “tak tak tak, viuw, bom” sesleri geliyor artık burada ölüm bizler için kesin birşeydi. Pusuya düşürülmüştük ve benle ercan, açıkta diğer askerlerim dar geçitte pusudaydı. Sağlı sollu mermiler geliyordu, artık nefretim sesime yansımış durumda bağıra bağıra silah sıkıyordum. Hiç yaram olmamıştı fakat o gün ilk yaramı almıştım. Biz ercanla beraber bir taşın arkasına mevziye geçtik, dar geçitteki askerlerim teker teker yere düşüyordu. Mermi resmen asker elbiselerini yırtıyordu. Dar geçitte askerlerim bir bir yerlere düşerken dillerinde ki şehadet sesleri gecenin karanlığını sanki aydınlığa vuruyordu. O sırada sol omzumda derin bir acı hissetim, sanki sapanla biri çok yakından çok hızlı şekilde taş atmıştı omuzuma. Omzuma elimi attım, ellerim kan olmuştu. Öyle bir acıydı ki merminin sıcaklığını ve merminin kemiklerime değdiğini hissediyordum. Arkama baktığımda 6 askerim yerdeydi.