-Bir hikayeyi daha bitirdik. iyi okumalar dilerim. Yarın tekrardan yeni bir hikayede görüşmek dileğiyle.

Emekli kd.binbaşı Yavuz SALKIM anlatıyor: Sizlere 2004 yılında Van’da görev yaparken karakoluma sızmış 3 siville yaşadıklarım ve geride kalmış hayatımı anlatacağım.
Karadenizin en güzel tepelerinde, en güzel dağlarında modern bir karakolun birinde yüzbaşı olarak 3 yılımı tamamlamıştım. Yaşım 45, dalyan gibi mert bir adamım. O zamana kadar evlilik yapmamıştım, ne bir evladım vardı, nede düşünecek bir ailem. Anlayacağınız kaybedecek hiçbir şeyim yoktu. 12 yıllık yetimhane geçmişimin ardından bu mesleği seçmiştim, asker olacaktım ve vatanımı koruyacaktım. Yetimhane geçmişimi biraz kurcalarsak sürekli dayak, sürekli aç bırakılma, sürekli istismar… Nihayetinde bir aile beni evlatlık edinmişti. Aile demişken öyle filmlerde ki gibi zengin, mutlu bir aile değil. Şişman, cadı bir kadın, zayıf çelimsiz, güçsüz bir adam bana aile olacaktı. ilk yetimhaneden çıktığımdan çok mutluydum, beni ailesine katan insanlarda mutluydu. Fakat bu mutluluk bakii kalmadı. Birkaç sene sonra dayaklar başladı zorla çalıştırılmaya zorlandım. Hem okuyordum, hem çalışıyordum. Okula giderdim sabahları, öğlen okuldan çıkıncada ayakkabı boyamaya kahvehanelerin önüne giderdim. Okula çok geç başladığım için arkadaşlarım benden küçüktü ve onların abisi gibiydim fakat arkadaşlarım görmesin diye genede saklanmaya çalışırdım, kuytu köşelere geçerdim. Zor bir çocukluk yaşadım. Ama artık sabrım kalmamıştı bu aileden gitmem gerekiyordu ve öylede olacaktı.

Tek bir başlıkta okumak için: http://www.incisozluk.com...ananlar-van2004/sahibi/1/