Çarşamba günüydü. Bankacıyım ve işim gereği müşteri ziyaretleri yapıyorum. Tabi şubede oturmuyorum sürekli dışardayım. Hedef şubeye geçmek. Her neyse Hava soğuk mu soğuk her yer züt kesiyordu. Diğer bankacı arkadaşımla bi takım ziyaretleri yaptık akşam olmuş ve mesai bitmişti bizde bankaya dönüyorduk. işimizle alakalı sohbet muhabbet etmeye daldık. Ağzımızdan çıkan her cümlede yakınıyorduk her cümlede bi olumsuzluk vardı. Ortalamanın üstünde maaşımız da var fakat o bile mutlu etmemiş olacak ki hayıflanıyorduk. Kar başlamıştı etkisinide arttırıyordu. Tam o sırada yanımızdan belediyenin temizlik işlerinde çalışan bi abi 5-6 yaşlarında çocuğuyla geçiyordu. Sabahları sokakları süpüren abiler varya onlardan. Muhtemelen onlarda eve dönüyordu. Çocuk babasına heyecanlı heyecanlı titreyen bi sesle diyordu ki;
-Baba kar yağıyor bak, yarın her yer beyaz olur sende eve erken gelirsin.
Kendi küçük ama yüreği büyük çocuk babasını düşünüyordu. Babasının yüzündeki o mutluluk varya görülmeye değerdi. Küçücük tertemiz yüreğiyle öyle güzel konuştu çocuk bi an düşündüm ne için hayıflanıyorum ben? Neden şükretmeyi beceremiyorum? O günden sonra ne zaman of çekecek olsam aklımda o küçük çocuk. Demem o ki arkadaşlar hayıflanmaktansa şükretmeyi öğrenebilelim. Etrafınıza bakın ve küçük şeylerin ne kadar mutlu edebildiğine şahit olun. Bu da böyle bir anımdır herkese yakşamlar.

Uzun yazı tutar

Aglattin ama sanki bi kere okumuştum bunu caldinmi

Hüzünlendim ama biraz çalıntı gibi

Bizzat yaşadığım olaydır. Amacım farklı değil sadece o masumiyeti paylaşmak.