kanseri siktim attım soruları alayım

patoloji sonuçlarını almaya gittik yine. aldıktan sonra tekrar okmeydanındaki doktorumun yanına gittim. raporu okuduktan sonra çapa yı aradı raporu yazan patoloji uzmanını. alınan kitlenin yapısını yazmamışsın diye fırça kaydı.oha dedim doktor doktora bağırıyodu telefonda. matür teratom kitle, immatür teratom kitle. kavgaya sebep olan tanım buymuş. sonraki raporu okuyunca anladım bunu.ben tabi sonuçlara bakarak tıp sözlüklerinden felan ne oldugunu araştırıyordum. doktordan önce ben sevindim. evet matür teratom kitle yazıyodu. gittik okmeydanına doktora yine.o da tomografi yerine pet ct diye bi film varmış.o sırada türkiyeye yeni gelmiş.iki üç yerde vardı.onu çektirmemi sitedi. yeditepe üni. hastanesinde vardı bostancı e5 in orda. bedrettin dalan'da para tak tabi. getirtmiş hemen. neyse ordan aldım randevuyu.şu gün gel dediler gittim.o filmin çekimi hastanenin bodrum katında yapılıyor orda. evrakları felan verdim. aldılar beni bi odaya önce bi kan aldılar sonra iğne yaptılar koldan. şeker hastalığın var mı diye sordular.yok dedim.kan şekerime felan baktılar. meğer o film çok acaip bişeymiş. damardan radyoaktif glikoz veriyolar. neyse iğne yapıldıktan sonra bekledim biraz. beni küçük bi odaya aldılar. kocaman deri bi tv koltuğu vardı. yatar pozisyona aldı hemşire koltuğu. geçtim yattım bekledim biraz sonra astronot gibi bi doktor girdi içeri. elinde kocaman metal bi çantayla.aha dedim oğlum bu kez harbiden gibi tuttun.bu adam seni sağ bırakmaz dedim içimden. sonra bana iğneyi yaptıktan sonra kesinlikle kıpırdamamam gerektiğini gözlerimi kapatıp kesinlikle hareket etmemei çenemi oynatmamamı öylece hareket etmeden durmam gerektiğini söyledi. bende nooluyoruz amk. dedim kendi kendime. neyse sonra yavaş hareketlerle o koca metal çantanın içerisinden minnacık bi iğne çıkardı. koluma sapladı. kapattı çantayı giderkende ışığı kapattı gitti.ben öyle yarım saatten fazla kaldım. tırstım kıpırdamaya zaten o kadar anlattıktan sonra. yarım saat sonra girdi içeri sakın kıpırdama sen biz seni filme zütürüyoruz dedi. olece o tekerlekli koltukla aldılar zütürdüler beni. sonra makineye yatırdılar.15-20 dk.makinenin içinde git gel yaptıktan sonra. açtılar ışıkları kalkabilirsin dediler. dediler ama yaklaşmıolardı bana. sonra eve git şimdi ama sakın 3 gün boyunca insanlara yaklaşma dedi doktor. bayaa bayaa radyoaktif santral gibi radyasyon yayıyo muşum meğerse.o filmde de verilen radyoaktif glikoz vücutta normal tepkilerin dışında çalışan bişey varsa kanserli hücre vs. gibi direkt üzerine yapışıyormuş ışınım yapıomuş. böylece hemen tespit ediliomuş. eğer ben konuşsaymışım çene kaslarına veya hareket ettiğin kaslara gidiomuş o madde. neyse ben atladım taksiye oturdum arka koltuğa büzüştüm. bulaşmasın amcaya bişii diye gittim eve kapandım odaya. üç gün dışarı çıkmadım..

geldim panpalar.eve birisi geldi tüik ten. elinde laptopla. içeri aldım bisürü soru sorup gitti.bu saatte olurmu bu iş dedim. gündüz bulamıolarmış kimseyi evde. bide çıkıp üç tane bira aldım geldim. neyse devam ediyorum.
pet ct nin sonuçlarını da aldım gittim doktora. baktı inceledi eski filmlere baktı bi daha felan bi yarım saate yakın ugrastı. sonra bana döndü.iki kür kemoterapi daha uygulayacaktım ama gördüğüm kadarıyla gerek kalmamış dedi. üç ay sonra gel tekrar bi film çekip kan değerlerine bakalım ona göre karar veririm dedi. benim ağzımdan o anda çıkan tek cümle "tamam" oldu. kafa idrak edememişti daha. aldım dosyaları felan çıktım kapının önüne.. orada yatarken hep oturduğum o girişin oraya oturdum."oha lan" dedim. yırttım mı lan yoksa? dedim. evet lan yırttım amk. dedim salak salak gülerek.. gelip geçen de bakıyo suratıma kafayı cozutmuş garibim der gibi.ama gülüyodum kendi kendime. geri döndüm tekrar doktora. sıra vardı muayene için kapısının önünde. kapıyı çaldım açtım tam girecekken denyo nun biri bağırdı ordan hoooop sıra var kardeşim.git numara al diye. doktor geldi kapıya susun dedi. ayak üstü sordum bende. üç ay sonra gelicem dimi? diye.güldü bana. evet dedi bundan sonra muhtemelen bir süre üç ayda bir kontrole geleceksin dedi. bende gülerek çıktım yine dışarıya.ama varya yürüyüşüm bile değişti. acaip bi duyguydu. bunu kiminle paylaşmalıydım ilk önce? hayır bilemediniz.eve gidip ailemle paylaştım. öncelikle babam a söyledim.her ne kadar hiç bahsetmemiş olsam da.kenarda arkalarda olsa da hep yanımdaydı. üvey anne ye gelince onunla aram yoktu hiç zaten. babama dikkat etsin işte yemeğidir temizliğidir felan yapıyor diye arıza çıkartmamaya gayret ediyordum ama kendime asla karıştırmıyordum onu. neyse..baba duyunca ağlamaya başladı sevinçten. ailede en çok eziyet çeken oydu. dedem yani babası prostat kanseri olmuştu. osmanoğlu hastanesinde 6-7 ameliyat falan derken vefat etti.tam o bittikten sonra annem.. yani karısı bağırsak kanserine yakalandı. elde avuçta ne varsa sattı iyileşmesi için. hatta o leş kargası doktorların(ki o zamanda türkiyenin en iyi doktorları olarak gösteriliyorlardı)önüne düştü. alman hastanesinde birsürü ameliyat orada deneysel tedaviler.. bunu yapan doktorların adınıda vermekten çekinmeyeceğim. tanıyorsunuzdur zaten biri kemal alemdaroğlu ötekisi bülent berkarda.. bizim canımızı hem maddi hem manevi çok yakmışlardı..bu kadar olan bitene rağmen yıkılmamıştı..ama beni hiç beklemiyordu.. bende ona çekmişim sanırım. yılmadan sabır gösterdim. zaman zaman isyan bayrağını çeksem de yinede devam ettim..ona bunu söyledikten sonra.ben gidiyorum bi kaç gün bana ulaşamayabilirsiniz dedim. kafamı dinleyip gelicem dedim.
evet doğru tahmin bu kez.. sibele gidicektim. bazı panpalar sormuştu telefon denen şey yok muydu diye.onu başta yazmıştım. hastanedeyken almamıştım diye. balıkesire gittiğimde aldım tabiki telefonunu ama. böyle söylemek olmazdı. büyüyü bozardı bu.öyle hissettim en azından.. gidip karşısına dikilmek istedim göğsümü gere gere..bu çok daha heyecanlı olacaktı..