ilk öğrendiğim anda bir donukluk gelirdi, doktordan ayrılıp sokağa çıkınca insanlara, yollara banklara 'ben bir daha asla varolmayacağım' dercesine bakışlar atardım,
kimseye haber vermeksizin eve gider bir kahve yapmaya yeltenirdim, tam kahve suyunu koyarken ağlama tutar ocağı kapatırdım, sütü çıkarmış olurdum muhtemel kahveyi sade içen biri olarak, bir gün de böyle içeyim düşüncesiyle sütü de tezgaha koymuş olurdum muhtemelen, bi' bıçak alıp çekmeceden 'intihar mı lan?' diye tribe girsem de en fazla işaret parmağımın başını keserdim sonra parmağımın kanı henüz durmamışken sütü dolaba geri koymayı hedeflerdim, kanlı parmağımla tuttuğum süt paketi umrumda olmazdı hatta dolabın kapağına da bulaştırırdım kanı, bu aldırış etmemekten farklı bir çıkış olurdu, o kanı süte bulaştırmak, olması gereken onca şeye rağmen benim kanser olmama isyan gibi bir şey olurdu...
neyse, sonra odama çekilirdim muhtemelen kar yağardı çünkü kansersem ve kötü hissediyorsam kar da yağmalıdır yani o kadar. pencereinin camından bakar 'ne mucizevi ulan' diye iç geçirirdim 'bir kar tanesi olsam belki bu kadar kederlenmezdim' diye eklerdim.

- ama değilm ki...

annem var, babam.. ailem sonra sevgilim... bensiz de olur/lar, oysa.

- gidemem, ölemem lan ben, ben niye öliyim ki bre zırtapoz doktorlar!

'bir ben daha gelmez ki la buralara' diye
kendimi önemli hissetme yarışına girerdim kendi içimde

bu arada uzunlu kısalı ağlama nöbetleri gelirdi bikaç saat uyusam geçerdi, ki denerdim uyumayı, uyanmayı.. uyanınca sevinirdim 'ne güzelmiş lan uyanabilmek' şairin sözleri gelirdi aklıma

-uyudun uyanmadın olacak

sonra kovardım tüm o şairene buhranları kafamdan...

gözlerimi ovuşturur, yaşamaya karar verirdim.

ve yaşardım sonuna kadar buna birileri ölüm de dese... ve sonunda hayatta kalsam da.