kalbin yerini taşın alması

kalbinin etrafında bir çeper var. kimseye göstermediğin ve herkesten sakındığın manevi bir kalkan... tüm o el değmemiş, yıpranmamış, tecavüze uğramamış hislerin bayatlamasını engelliyor adeta. sakınıyorsun gözün gibi onu. çünkü biliyorsun ki gücünü görünmezliğinden alıyor; yoksa son derece hassas, bir sıkımlık canı var, hatta bir temaslık.

yalnızca bir kişinin dokunmasına izin veriyorsun ömrü hayatın boyunca. dokunulduğu anda da tuzla buz oluyor. artık kalbinin tek güç kaynağı, dokunanın sonsuz sevgisi... sonra çekiyor "o" elini eteğini, tüm sevgisini ve yerine bırakıyor hasret kaynaklı iç kanamaları ve derin yaraları.

sonrası malum. yavaş yavaş kabuk bağlıyor kalp. ancak taştan bir kabuk bu, bir daha asla çeperi geri getirmeyecek olan... sonra değme kayadan daha sert bir hale geliyor kalbin. bu kez de iyi niyetli üçüncü kişilerin haklarına zarar veriyor. dokunmak isteyenlerin parmakları hasar görüyor, senin kaskatı hissizliğinin altında...
-alıntıdır-