-Kanka bi saniye biri geldi...

-Merhaba, hoş geldiniz.
+Kahve alabilir miyim, acı bir kahve. Her ayrılık sonrası dinlenen Yıldız Tilbe şarkıları kadar acı bir kahve...
-T.. Tabi ki...

Ben Can, bir cafede çalışıyorum. Asıl işim bu değil benim, müzisyenim ben. Yani aslında kendi şarkılarımı yazar, ufak tefek sahnelerde seslendiririm. Kendi çapımda bir hayran kitlem dahi var. Bazen gelirler sahnede bana eşlik ederler bazense karşı masada bana kadeh kaldırır alkış tutarlar.

Size neden bu işi yaptığımı anlatayım biraz, yani neden bir cafede garsonluk yaptığımı... Ben bu şehirde sadece 3 yıldır varım. Kendi şehrimde kaçış yolu bulamadım bazı şeylerden, uzaklaşmak istedim. Sadece yeni insanlarla iç içe olmak, tanımadığım bir dünyaya demir atmak istedim. Deliyimdir biraz, yerimde de duramam ayrıca. Sıcak kanlı ve hareketli bir yapım vardır benim. Burada, elimde tepsi ile akşama kadar bekliyorsam, sadece kapıdan içeri giren yabancılar içindir. Tanımadığım yüzlerce insan girer bu kapıdan içeri her gün ve ben her birine aynı ilgiyi, aynı samimiyeti ve güler yüzlülüğü gösteririm. Ve akşam olur, sessiz sedasız çıkar giderim bu kapıdan elimde notalarımla. Sabah akşama kadar cafede insanlara hizmet eder, akşam da sabaha kadar onları eğlendiririm. Çok şükür, her iki işimin de getirisi beni yaşatmaya yetiyor bu şehirde.

Dedim ya, bugün bu şehirde tam 3. yılım. Adeta bu şehir ile evlenmişcesine her sene kutlarım buraya geldiğim günü. Belki de koskoca bir yılda kendime ayırdığım tek gün, bu yıl dönümü günüdür. Bugün benim günüm ve bir kaç saat sonra cafede mesaim bitecek ve ben sabah kadar kendimi eğlendirmek için çıkacağım bu kapıdan.

Şimdi misafirim ile ilgilenmem gerekiyor...

-Buyrun, (gülümseyerek) kahvenizi getirdim fakat lütfen dikkat edin zira Yıldız Tilbe'nin şarkısı bittikten sonra geçmez bunun sıcağının yanması.
+Teşekkür ederim... (yüz ifadesi resmen insanı ağlamaya sürüklüyor)

Bizim buralarda insanlar birbirleriyle o kadar sık iletişim kurmuyorlar. Yani şehir aslında bir çok farklı kültürü barındırıyor ama nedense bu muhitte kimse tanışıp muhabbet etme taraftarı değil. Belki de bu yüzden sadece yalnız insanlar geliyor buraya. Kafa dinlemek için. Huzur bulmak için. Kendi içlerinde kendilerini bulmak için...

EDiT: Lütfen ben parçayı değiştirene kadar, bunu dinleyin okurken. Eminim ki çoğunuzun bildiği, sevdiği, hüzünlendiği bir müziktir kendileri.
https://www.youtube.com/watch?v=sB-Sn-JcOlA

Ahmet abi sahilde çay satar elinde termos ile. Severim kendisini, muhabbeti de iyidir karakteri de. Çoğu akşam gelir burada çay içer demleniriz saatlerce. Bir o uzatır sigaradan bir ben. Nefesimizde ki duman yok oldukça gök yüzünde, gülücükler açar Ahmet abimin yüzünde çünkü konuşmaya çok ihtiyacı vardır onun. Yalnız yaşar, ailesi yoktur, evlenmemiş hiç. Bir kere sormuştum, neden dedim be abi, neden evlenmedin hiç. O kadar derin çekti ki o dumanı o sorudan sonra, sanırsın dünya alev aldı Ahmet abinin sigarasının ucunda.

Sevmiş birini Ahmet abi, çok sevmiş, deliler gibi. Kendi deyimiyle köpekler gibi sevmiş. Kız da çok severmiş bunu. Anlaşırlarmış da, huyu huyuna suyu suyuna yani. Tabi ben sorular içine boğuluyorum ama tam ağzımı açıyorum, sus diyor bana Ahmet abi, anlatıcam.

Dinliyorum onu ama, insan diyor ki kendi kendine, olur mu öyle şey diye. Olur diyor Ahmet abi, sanki içini okuyor adam. Olur kardeşim olur, her şey gelir hayatta insanın başına. Ölüm de Allah'tan, neşe de, huzur da. Sen sadece onunla yaşamasını bil gerisi gelir diyor. Geliyor gerçekten de. Bütün yaşananlara rağmen günler geçiyor, unutuyor insan her şeyi. Daha doğrusu unuttuğunu zannediyor. Devam ediyor Ahmet abi.

+Köydeyiz o zamanlar. Çok büyük değil ama yine de var bayağı insan işte. Herkes tanır birbirini elbet. Ben de tanıyordum onu, ailesini... Gel zaman git zaman, insan büyüyor be Can, büyüdükçe değişiyor düşünceleri. Önceleri arkadaş bildiğin insanlar, yaşın ilerledikçe başka görünüyorlar gözüne. Duyguların değişiyor en başta be oğlum anla işte. Aşık oluyorsun. Öyle köy yerinde aşk meşk bilmez kimse. Ama tadarsın elbet yine de. Biz de büyüdük işte, yaş ilerledi. Askerden geldiğim seneydi, vardım bir gün eve. Ama bir bilsen, içim kavruluyor onu düşündükçe. Şu çayı kaynarken iç, vallahi buz gibi gelir o derece bir ateş. Seviyorum dedim anama. Biri var yüreğimde. Anlattım anama her şeyi. Olur dedi anam, gelinim derim severim o kızı. Uçtum be Can, mutluluktan uçtum. Sabah olmadı o gece bana. O ay gitmedi ki güneş gelsin yerine. Hava aydınlansın da koşarak varıp sevdiceğime haber vereyim size geleceğiz anamla babamla, hazırlansın anan baban diye. Uyuyamadım. Terledim. Nefes nefese kaldım yattığım yerde. Horozlar ötmeye başladı, gökyüzü aydınlandı, gece yerini gündüze bıraktı nihayet. Kalk dedim ana, kalk bugün benim bayram günüm. Hazırlansın herkes, Ahmet sevdiceğine kavuşacak, düğün dernek kurulacak. Herkes kalktı sonunda işte. Biz onlara gideceğiz ama yine de temizlikler yapıldı dip bucak. Pür pak olduk hepimiz. Akşama doğru düştük yola. Pek uzak değildi evleri ama o yol bitmek bilmedi Can. Ömrümden ömür gitti o yolda. Vardık kapının önüne, bir ahalidir boy gösterdi. Bir kalabalık, bir galeyan...

Diyorum ki, sadece aileler bir görüşecek, ne bu kalabalık. Böyle olmaması lazım ama hadi hayırlısı. Girdik kapıdan içeri, feryatlar figanlar yankılanıyor duvarlar arasında be Can. Anası dizlerini dövüyor, babası yakmış cigarasını ama ciğeriyle değil, kederiyle içiyor.

Yıkıldım be Can. Öldüm ben. Bir saniye içinde hayatımın feri söndü. Aldılar elimden tüm yaşam sevincimi, heyecanımı, mutluluğumu. Yatıyordu be yerde. Cansız bedeni, bembeyaz hareketsiz halde yatıyordu. Dudaklarının kenarından yanaklarına süzülmüş biraz kan, elleri bağlı, korkmuş bir bakış ile tavana dikilmişti gözleri. Ben de ağladım lan, yaş değildi gözlerimden akanlar. Hayatımdı, ruhumdu, her şeyimi ağladım ben o anda. Ben o gün o odada öldüm. Pamuktan beyaz tenine dokunmaya nasıl razı oldu kirli elleri bilmiyorum. Nasıl kıydılar canına onu kirletirken bilmiyorum. Hayat çok garip be oğlum. Vallahi garip. Anlamıyorsun neler yaşanıyor, neler geliyor insanın başına. Öyle işte. Ben sevemedim başka birini. O gözle bakamadım hiç bir kadına. Kimse onun kadar temiz değildi, kimse onun kadar sevdalı değildi. Kimse onun kadar sevemez beni dedim kendime, ben de kimseyi onu sevdiğim kadar sevmedim. Hatta hiç kimseyi birazcık bile sevmedim. Bir kaç resmi var bende, ömrümün sonuna kadar da o resimlere sarılarak uyuyacağım. Ömrümün sonunda, o resimde ki meleğe kavuşup ona sarılıp uyuyacağım...

-Yaktın ciğerimi abi. Kavurdun...

+Hadi oğlum kalk sen de artık. Sabaha kadar benimle burada çay sigara yapmayacaksın herhalde.
-Değil sabaha kadar, vallahi aylarca şuradan kalkmam abi sen yeter ki iste. Derdine derman olamam ama yanına yoldaş olurum be abi. Kardeşin sayılırım ben de. Kızarsın, söversin, döversin. Yeri gelir tek kelime etmeden bitirirsin beni bilirsin. iyi ki varsın be abim, iyi ki abimsin. Canımsın, kanımsın abimm. (sıkı sıkı sarıldım o an kemiklerini kırarcasına).

Ayrıldım Ahmet abinin yanından, ilerledim biraz sahilde yavaş yavaş. Bir yandan da hala sigara tütüyor elimde. Çok içtim be bu gece. Erken ölürsem sırf bu gece yüzünden ölürüm kesin.

ilerde bir kaç genç gördüm yanlarına gittim. Müzik icra edilen her yer benim için ilgi çekicidir.

-iyi akşamlar gençler keyifler yerinde bakıyorum da.
+Olmasın mı be abi. O kadar şey yaşayan insan var şu dünyada, akşamları da bir kaç saatliğine güzel şeyler olmasın mı hı? Son.. ki.. üç.. dört...

Kızlar erkekler o kadar güzel kaynaşmışlardı ki kendi aralarında, sanırsın hepsi aynı ruha sahip aynı düşünceyle buradalar.

-Hay ben sizin canınızı yerim lan neşemi yerine getirdiniz eyvallah.
+Yok mu Can abi yeni besteler, hastasıyız valla senin sözlerinin ha. Aşk var, keder var, neşe var. Kelimeler desen her biri birbirine uyumlu sanat eseri. Vallahi harcıyorsun kendini buralarda abi haberin olsun. Beyleeer! Bu abimin adı Can. Kendi de adı gibi candır. Bir şarkılar, bir şiirler sormayın.
-Abartma len sende hayta.
+Abi ne demek abartma ya. Hatırlasana, geçen sene Kadıköy'de ki mekanda okuduğun şiiri. ilk defa orda gördüm seni abi. Arkadaşım getirmişti beni de oraya zor bela. Bak dedi şimdi, iyi dinle. Lan dedim ne kadar olabilir ki. Abi sen orda şiir okumadın. Sen orda o şiir oldun abi. Kim var kim yok içinden geçtin pert ettin herkesi. Hem, o günden iki gün sonra gelmedim mi yanına söylesene. Hem de yalnız da değildim hatırla. Dedim bir umuttur, açtım telefonu aradım hatunu, hiç ses etmeden dinlettim seni, senin bitirişinle beraber bende telefonu kapattım. Ağlamış biliyor musun abi, dayanamamış. Sırf inat için benimle aylarca konuşmamış. Sen barıştırdın bizi abi. Sen mutlu ettin bizi bak yüzükler parmağımızda. Göster aşkım sende.
-Oğlum çok sevindim lan Allah bozmasın e mi.
+Sen de mutlu ol inşallah be abi. O kadar kıymetlisin ki, sanatınla, insanlığınla. Yalnızlık sana yakışmıyor.
-Hadi o zaman iyi eğlenceler herkese, ben kaçar. Konular farklı yerlere gidecek keyfiniz kaçmasın. Görüşürüz.
+Olmadı bu Can abi, yakalarım seni bir yerde yine.

Kerata ya, ilk başta çıkaramadım ama yüzü tanıdıktı. O beni tanımasa günlerce düşünürdüm kimdi bu diye. Sıpaya bak, takmış kıza yüzüğü helal olsun. Bir sen beceremiyorsun zaten böyle şeyleri Can. Terzi de değilsin ki anlamıyorum neden dikemezsin kendi söküğünü.

Zaman geçmek bilmez ki kendine gelsin Funda. Saatler zaten baş belasıdır her konuda, bu sefer tamamen boğuyordu beni, ilerlemeyişi ile...

Gece yarısını geçmişti, hatta sabaha ulaşmak üzereydik. Doktorun söylediğine göre, gerçekten göründüğü üzere yorgun düşmüş. Hatta öyle ki, kendini o kadar zorlamış ki, vücudu zarar görecek dereceye gelmiş neredeyse. Neden? Neden yani...

Güneş doğuyor. Ulan be, salak gibi bir de ben yordum gece kızı o kadar. Aptal kafam! Neyse, bunları düşünmek bir fayda getirmez insana. Ellerini tuttuğumu hissediyor mu acaba? Şimdi uyansa ve bunu bilse kızar mı ki? Bıraksam mı? Yok yok, ne olursa olsun yanında birinin olduğunu bilmesi, hissetmesi güç verir. Hem bir şeyi yok ki, uyuyor sadece. Ben de uyuyorum, yalnız uyumak insanı bir nebze üzüyor evet ama şu an o yalnız değil ki. Ben varım. Tanımıyor olsa da, destekçisiyim şu an. Evet evet, bu onun iyi hissetmesini sağlar.

Gözlerimi açık tutmakta zorlanıyorum şu an ama o uyanmadan kırpmak bile istemiyorum. Nefes alış verişlerini duyuyorum. Gerçekten de dediği kadar güçlü bir kız olmalı. Acaba ne kadar zamandır uyumuyor, bir şeyler yiyor muydu peki bu zaman içinde. Sadece kahve ile yaşamayı düşünmüyordu umarım. Of, umarım kendini toparlarsın kısa sürede.

Hemşire kontrole geldi, hala uyuduğunu gördü. Bana sordu hiç uyandı mı diye hayır dedim. Ben uyumadım belki o uyanır da bir şeye ihtiyacı olur diye. Sevgili misiniz diye sordu hemşire, hayır dedim. Hatta birbirimizi tanımıyoruz bile. Ufak bir tesadüf üzerine buradayız şu an. Belki dün akşam o tesadüf olmasa şu an çok daha kötü durumda olabilirdi.

Düşünebiliyor musunuz? Bir insanın, aniden yardıma ihtiyacı olması ve kimsenin yanında olmaması... Bu ne kötü bir durumdur kim bilir.

-Funda! Funda iyi misin? Çok şükür uyandın, dediğin kadar varmışsın gerçekten!
+Can...
-Uyuman lazım, hadi kapat gözlerini. iyi olduğunu görmek yeter bana. Hem bak, burada hemşire hanım da var. Biz buradayız, sen iyi ol diye. Şimdi uyu bakalım. Daha kahve içeceğiz hem (gülümseyerek)

içim biraz olsun rahatlamıştı. Biraz diyorum, çünkü kendine gelmesi epey zaman alacaktı. Hastaneye beraber girdiğimiz gibi, beraber çıkmadan ben de buradan ayrılamaycaktım. Cemil abiyi aradım, izah ettim olanları. Kral adam be şu Cemil abi. Hemşire hanımdan ricada bulundum, kantine gidip bir çay alıp gelene kadar Funda'nın yanında kalması için. Koşar adımlarla indim kantine, geri dönüşüm de hızlı oldu. Teşekkür edip gönderdim hemşireyi. Yine elini tuttum Funda'nın, beklemeye başladım...

+Günaydın. Günaydııııın. Yaa uyansana hadiii. Of, CAAN!
-Hı, günaydın (boğuk ve anlaşılmaz bir şekilde)

sağa sola bakındın ilk başta, çünkü nihayetinde ben de dün sabahtan beri uyumuyordum her ne kadar Funda kadar olmasa da. Onu beklerken ben uyuyup kalmışım yatağın kenarında ki sandalyede. Funda ile aynı yastığı paylaşmışız düşünebiliyor musunuz? Tabi baba seslenene kadar kendisi kalkmış, hazırlanmıştı bile.

-Ne zaman kendine geldin sen? Neden seslenmedin bana? iyi misin, nasıl hissediyorsun kendini? Çok korkuttun beni haberin var mı!?
+Ya bir dur sakin ol, bir nefes al. Uyandım, çok acıkmışım kalkmak istedim, elimi öyle sıkı tutmuşsun ki ilk başta kalkmak istediğimden emin olmak için biraz düşündüm hatta. (tabi ben kızarırım burda çünkü bunu bilmesini istemezdim, ne derdi bilmiyordum çünkü)
-B.. Ben... Yani, destek olmak için aslında yanlış anl...
+Problem değil (gülümsüyordu) Hem bütün gece kendimi güvende hissetmiştim demek ki nedeni buymuş (hala gülümsüyor)

Tabi ben ne diyeceğimi bilmiyorum bu esnada. Konu değişsin diye hemen kalktım, saçımı başımı düzelteyim diye ama ne gezer. Boynum öyle bir tutulmuş ki sanırsın kafamı olduğu şekilde sabitlemişler.

Benden çıkan acıklı bir ses, Funda'nın "Noolduu" diyerek hemen yaklaşıp boynum ile ilgilenmesi, zamanın yavaşlaması, onun nefesinin yüzüme-boynuma-saçlarıma hükmetmesi... Daha fazla konuşamayacağım çünkü sonrası bende yok...

+Can!.. Hey... CAAAAN!
-H.. Hı? Noldu? (gözüm uzaklara dalmış bir vaziyette)
+Nerelere daldın acaba, bir soru sormuştum.
-Yok bişe dalmışım sadece, ne sormuştun ki?
+On dakikadır boynuna masaj yapıyorum artık ellerim yoruldu, daha iyi misin diye sormuştum.

On dakika mı!? Ne on dakikası ya!? Daha az önce ulaşmamış mıydı nefesi bana? Bir kaç saniye önce yani. Şaka mı yapıyor acaba, yoksa gerçekten zaman ışık hızına mı geçmişti?...

-inanamayacağın kadar süper hissediyorum şu an teşekkür ederim (bir gülümsemişim var ya, ben şaşırdım öylesine coşkulu olmasına)
+Oo, Can bey. Bakıyorum neşeniz yerinde. Uyumak iyi geldi sanırım.
-Seni iyi görmüş olmak bana kendimi iyi hissettirdi. Dün akşam benim yaşadığım korkuyu yaşamış olsaydın anlardın beni.
+Laf çarpmanın sırası değil, hadi gidelim kahvaltı yapalım ben çok acıktım karnım zil çalıyor (gözlerini kocaman açıp bakarken incelen ses tonuyla beraber çıktı bu kelimeler ağzından)
-Tamam, bende acıkmışım zaten gidelim hadi.

Gerekli işlemleri yaptık, kendisine dikkat edeceğinin sözünü aldıktan sonra yola koyulacak iken;
+Merak etmeyin Sema hanım (Sema bizimle ilgilenen doktor hanım), ben kendime dikkat etmesem bile yanımda artık güvenebileceğim biri var. ikinci bir canım var artık, Can...
Neeey? Ne dedin sen? Canım mı dedin? Bana mı? Yok artık abartma sende, kimse bana o şekilde hitap etmez çünkü kimse bana o kadar değer vermez. Ha severler tabi ama muhabbetim iyidir, şarkılarım güzeldir o yüzden severler. Canını emanet edecek kadar sevmezler ki...

Hastaneden ayrıldık ve artık gerçekten acıkmıştık çünkü konuşmalarımız dahi midemizden gelen sesleri bastırmaya yetmiyordu. Uzun zaman sonra dinlenmiş olmasından sebep herhalde ki, gece yüzünde görmek istediğim gülücükler yüzünde güller açtırıyordu sürekli.

Fazla uzakta değildi zaten kahvaltı yapacağımız yer, pek sürmedi yani ulaşmamız. Geçtik cam kenarında bir masaya. Akşam ki soğuğa inat güneş çok güzel ısıtıyordu bizi ve her yer hala yemyeşil renkler ile bezenmiş haldeydi. Severim ben bahar havasını, kışa geliyorduk ama serin ve güzel bir hava vardı bugün. Kuş sesleri en güzel ezgilerdi kulağımıza gelen. Garson geldi, isteğimizin olup olmadığını sordu. Ben kahvaltıda tereyağını çok severim mesela. Sadece onu yerim ekmeğin üzerine sürüp. Biraz da tuz üzerine, eşsiz bir lezzet bana göre. Funda da aynısını istedi, belli ki hem merakından hem de bana eşlik etmek için. Güç toplaması gerekiyor, masayı donatmasını istedim garsondan. Bir kaç dakika içinde şahane bir kahvaltı sofrası vardı önümüzde. Ekmekleri kızartmalarını istemiştim ve sağolsunlar kırmadılar beni. Sıcacık ekmek üzerine sürdüm tereyağını ve hafif tuzladım. Pek huyum değildir ama Funda'ya ikram ettim ilk dilimi. Çocuksu bir heyecanla elimden almaktansa, benim elimde iken ısırdı ilk lokmasını. Şaşırdım, beklemezdim böyle bir hareketi. Gülümsedi bana bütün büyüleyiciliği ile. Mutlu oldum, gerçekten sanki yıllardır içimde atıp duran kalp bir başka ritimle atmaya başladı. Hani ben sıcak kanlıydım ya, o da öyleymiş meğer.

Benim aklımdan çıkıp gitti bütün açlığım çünkü onu izlemeye dalmıştım. Bir elim yanağımda, masaya dayanmış şekilde seyrediyordum onun kahvaltı yapmasını. O kadar dalmış ki, bir ara çayını yudumlarken bana ilişti gözleri.

+Sen neden yemiyorsun?
-...
+Can?
-...

Bir anda irkildim sonra, bir lokma ekmeğin üzerinde tereyağı ve çilek reçeli vardı gözlerimin önünde.

+Bak böyle de çok güzel oluyor güven bana (gözleri gözlerime adeta ömürlük gülümsüyordu)
-Hiç denemedim ama, sevmezsem darılmak yok bak
+Aç bakalım ağzını (resmen bir bebeksi bakış)

Onun elinden bir şeyler yiyordum. Daha önce hiç yapmamıştım böyle bir şey, farklı bir histi bu. Heyecanlandım. Hoşuma da gitmedi değil hani.

-Bu kadar güzel olmasının sebebi bence reçel yada tereyağı değil (yüzümün kızarmaya başladığını hissediyordum çünkü bir sıcaklık geldi suratıma)

Sadece gülümsedi. Ama öyle boş bir gülümseme değil. Omuzlarını kaldırdı, başını hafif öne eğerek gülümsedi. Anladım ki hoşuna gitmişti ve biraz da utangaçlık...

Onu tanımak istiyordum ama nerden başlasam, ne sorsam bilmiyordum.

-Neden Yıldız Tilbe şarkıları?
+Efendim?
-Kahvenin tadı, neden Yıldız Tilbe'nin şarkıları gibi?..
+Çünkü deli dolu birinin acıları da var o şarkılarda...
-Peki bugün de içecek misin bir kahve daha?
+Bilmem... Şu an için öyle bir düşüncem yok gibi.
-Gel benimle (birden masadan kalkıp elimi uzattım bana eşlik etmesi için)