Sadece düşünüyorum. Sıvası dökülen duvarda değişik şekiller buluyorum. Nasıl bu hale geldim? Hayatımda ne zaman kaybetmeye başladım?Her şey için çok yorgunum. Tuvaletimi bile lazımlığa yapıyorum. Cehennem bile bulunduğum odadan daha kötü olamaz.
Kendime 10 metrekarelik bir cehennem yarattım. Kendimi öldürmeye bile gücüm yok. Kendimi astığımda, boğulmayı beklerken ne yapacağımı bilmediğimden asmıyorum belki de.Her şey nasıl bu hale geldi, nasıl?

Zorluyoruyorum beynimi,tek tek birleşiyor nöronlar, nasıl bu hale geldim? Hamam böceklerinin seviştikleri sudan bir yudum alıyorum. Yapabildiğim en iyi şey, belki de tek şey düşünebilmek. Neden hayat sınavında tek bir soruyu bile çözemiyorum? Soruların aynısını yazıyorum cevap kısmında, Tanrı belki kutsal kitaplarda anlatılan gibi değil, belki de öğrencilerini çok seven güleç bir öğretmen.Ey her şeyi gören, işiten Tanrı, duyuyor musun bu yarattığının çığlıklarını. Tırmalıyor mu kulaklarını, pişman mısın beni yarattığına?

Söyle bana bütün varlıkları yarattığını söyleyen, benim amacım ne bu dünyada? Eski sevgilisini izleyen yalnız bir adam olmam için mi?Doğu'da uzun dönem askerlik yapan oğluna kavuşan bir anneyi izlemek zorunda kalan bir şehit babası olmam için mi?Ne bu içimdeki öküzün sebebi? Dedem cami duvarına mı sıçtı,o sıçtıysa benim günahım ne her yerde adaletli olduğu anlatılan Tanrım?

Belki de annemin çok istediğim atariyi almaması, babamın beni parka zütürmemesi, ortaokulda çıkma teklifi ettiğim kızın reddi ya da lise 1'de son sınıftan yediğim dayaktı bunlara neden olan.Ama sıkıntılar çığ gibi büyüdü, büyüdü,BÜYÜDÜ.Aramak bile zor geliyor sebepleri. Domuz gibi içiyorum. içki şişeleri odamın bitki örtüsü oldu. Onların sıcaklığı belki de hayata son tutunuş nedenim.

Bi çay koyup geliyim lan belki ayık kafayla daha iyi yazarım.

Ben de normal insanlar gibi yaşamak isterdim. Biraz samimiyet taklidi yapmak, ortama uyum sağlamak ne kadar zor olabilirdi ki?Ama benim hep hayvani yanım ağır bastı.Ben aslında evrimleşememiş bir maymunum. Vahşi doğadan bir orangutan alıp insanların arasına salsanız ne kadar bocalayacaksa,bin katı kadar elim ayağım birbirine dolandı.En iyisi çekip gitmek. Hala insan elinin değmediği bir yer varsa orayı bulmalıyım. Amazon ormanları nasıl, çok mu yağışlı olur oraları?

Lavabonun dibindeki kıl yumağı gibiyim, gittikçe yaklaşıyorum gider deliğine. Size Boncuk Omer gibi aşk hikayeleri anlatmak isterdim ama yapamam. Size başka şeyler anlatacağım. insanların samimiyetsizliğini, çemberde dönen fare gibi koşturduğunuz hayatın anlamsızlığını.Her şey çok geç olmadan, beynimden silinmeden anlatmalıyım bütün yaşadıklarımı.Bir kişi de olsa beni dinleyen, paylaşmalıyım sırtımdaki tabutumu. Belki o zaman düzelir her şey,ya da daha da taka sarar.

Çok yalnızım lan,bir tane okuyanım olsun yeter...

Ben aslında Tutunamayanlar'daki Selim Işık'ım ya da Kinyas ve Kayra'daki Kayra. Hayatımdaki herkes gitti. Gerçi ben bile kendime dayanamazken, insanlardan bana katlanmalarını nasıl bekleyebilirim ki?Tutunacak bir dalım, yaşam amacım kalmadı. Sahi,sonunda ölüm olan bir hayatın nasıl bir amacı olabilir ki?Elimde kalan sin şey hatıralarım. Vasiyetim,hatıralarımdan kale yapılması ve tam merkezine gömülmem.Son kazığım bu olabilir tak çukurunun dibindeki Dünya'ya,kıyamete kadar insanların eserime tapmaları.

Hepimiz şarkı söyleyen ve dans eden maymunlarız, Tanrı bize bakip katıla katıla gülüyor.Öyle bir şey bırakmalıyım ki Dünya'ya,sonsuza kadar unutulmamalı, bana cehenneme sınavsız geçiş hakkı vermeli.

Siz de dayanamadınız bu yazdıklarıma, tamam başlayacağım her şeyi anlatmaya.Bir su aygırının terrier taklidi yapmasını anlatacağım.Bir tutunamayanın,bir kaybedenin hikayesini. Belki siz de bir iz bulursunuz yaşantımda, anlarım ki yalnız değilim, aslında süs köpeği taklidi yapan su aygırları olmamızın da bir önemi yok.Önemli olan iyi taklit yapmak,ne kadar iyiysen kadar mutlu hissediyorsun kendini.

Yazarak varabileceğim tek yer sayfanın sonu olsa da yılmayacağım, bitireceğim hikayemi.

Dünyaya gelmeden başladı her şey ve de caniliğim. Göbek bağını doladım kardeşimin boynuna, daha doğmadan ilk cinayetimi işledim. Gerçi kürtajdan farkı var mıydı, doğmamış bir canlıyı nasıl öldürebilirdim ki?Ebe hemşire bile şaşırmış;ağlamayan, gülmeyen,somurtmayan bir çocuk. Sadece bakan, sanki reenkarne olmuş, daha önce yaptığı hataları düşünen bir çocuk. Belki o zaman başladım düşünmeye,ya da ruhumun bedene hapsedilmesinden de önce.

Takip eden varsa ses versin, yoksa boş duvara anlatmaya devam...