kafamda kalacağına sizde kalsın

kızla konuşmaya karar verdim. ders bitti, defteri kitabı hızla toplayıp çıktı gitti sınıftan, yetişemedim. ertesi gün uyuyakaldım derse gidemedim. bir sonraki gün kız gelmedi.

deneme-2 (rizeli kız)

bu kızla nedense ilgilenmek istemedim. emel'e görüntü olarak benziyor olması beni pek mutlu etmemişti. ona bakmak zamanla beni kötü hissettirmeye başlamıştı. zaten ben ilgilenmediğim için kız ince hastalık sahibi oldup tez zamanda öldü. sanki kızın da çok gibindeydi benim onunla ilgilenip ilgilenmemem. başka bi kız gördüm. yani demem o ki; kör değildim, görebiliyordum ve kız vardı. tamam tamam. kısa saçlı, orta boylu, beyaz yüzlü bir kimya mühendisliği öğrencisiydi. kızla fizik ve matematik dersimiz ortaktı. haftada 4 gün aynı derslikte denk geliyorduk. ölümüne kesişiyorduk. öyle böyle kesişmiyorduk. oyhhşşş öyle bir kesişmek ki; kaç defa tanımlamak için şu an okuduğun satırın yerine bir şeyler yazıp yazıp sildim. ama bir taraftan emel'in varlığı beni beni sıkıştırıyordu. sanki ağzına kadar dolu otobüse binip montumu kapıya sıkıştırmışım da utanıp şoföre "orta kapıyı aç montum sıkıştı" diyemiyormuşum gibi. nasılsa bir dahaki durakta kapı açılır, ben de montumu kurtarırım der gibi bu kızı bir dahaki durak belledim.

aslında kapıya sıkışan mont hayatımı simgeliyordu sevgili binler.

üniversitede onu unutacağımı düşündüm. durduk yere gelip insanın kucağına oturan kızlar, mükemmel dostluklar, çılgın ev partileri ve daha bir çok şey vaadediyordu üniversite. işte arada okul falan da okurduk. tabi ki böyle olmadı. kredi yurtlar kurumunun battaniyesinin ciddiyeti, sıcak tutan ama soğuk duran yüzü karşıladı beni.

sınıftan içeri girdim. ilk önce bir çift çarptı gözüme. eleman kolunu kızın omzuna atmıştı. kız da ona ayran ayran bakıyordu. herhalde memleketten sevgililer diye düşündüm. çünkü sadece ilk dersi kaçırmıştım ve ilk ders yanındakiyle sevgili olmaca dersi değildi.

(merak edenler için bu elemanla kız oracıkta tanışmışlar. eleman trabzonlu zengin bir ailenin çocuğuymuş. sonra hemen birlikte yaşamaya başlamışlar. eleman o kıza 3 yıl boyunca vurdu. sonra kız başka bir zengin çocukla çıkmaya başladı. çocuk başka bir... napıcazsınız yannanlarım millet gibişmiş işte size ne)

neyse yine bin yeter sayısına ulaşamadım.

gecenin şanslı bini kim acaba. ilk yazana 5 şuku.

gecenin şanslı bini kim acaba. ilk yazana 5 şuku.

deneme-1(artvinli kız)

bi kız gördüm. ne güzeldi. bir tutam nil karaibrahimgil al. sonra ona yarım su bardağı emel ekle, ikisini karıştır. kısık güneşte bir süre beklet. ama sakın yakma. heh işte öyle bir kız. mühendislik fakültesindeydik ama türk dili dersi zorunlu dersti. hoca insanlara üniversiteden beklentilerini sordu. ben yırtık bin olduğum için ayağa kalktım ve beklentilerimi hiç ııı lamadan anlatım. biraz güldürdüm, ayağa kalktığımda bel çantamı insanlara fark ettirdim. sakın tiksinmeyin benden binler. 2002 yılı bel çantası takanların entel olduğu bir yıldı. iyiydi lan hem. telefon, wolkmen, sigara, kalem, günlük ped ( kafan karıştı di mi o.ç) gibi ihtiyaçlarını buraya koyabiliyordun. elimden geldiği kadar batıdan gelmiş entel görüntüsü vermeye çalıştım ilk haftalarda. sürekli uyuya kalıp derslere gelmemem de insanlar tarafından hırçın, sorunlu bir tip olduğuma yorulmuş. ne gib varsa bu tiplerde hep ilgi görürler. amk malları "aa o çocuk mu? derslere gelmiyo o, çok karizma." yok öyle bi sey ben yataktan kalkamıyorum amk.

telefon kulubesine girdim. derin hafızamdaki numarayı tuşladım. heyecanlıydım. telefonu sesi orta yaşlı bir kadın açtı. orta yaşlı bir kadın açtı demem saçma olurdu değil mi? netice itibariyle kadını görmüyordum. telefonu kapattım. arakadaşıma dönüp "başkası açtı telefonu" dedim. tekrar aramama ikna etti. aradım.

+ alo iyi günler.
- alo.
+ iyi günler.
- efendim?
+ iyi günler.( günün iyi olması konusunda gereksiz bir ısrara kapılmıştım )
- iyi gunler.
+ rahatsız ediyorum emel orda mı?
- emel yok burda.
+ evde mi yok?
- burda emel yok yavriim.
+ hiç mi yok?
- burda oturmuyor emel.
+ tamam.

bu dizi 4 bölüm sonra reytingsizlikten ölür

lan hacı sen şimdi bunu uzun yıllar kimseye anlatmamışın gibi bir fikir çıktı yazdıklarından zaten @24. enrtyde kızın adını vermişin

kız gerçekten zeki olduğu için anadolu lisesi kazandı. yani ben öyle duydum. ben gerçekte zeki olmadığım için 5 milyona düz liseye kayıt yaptırdım. yani ben bi tak kazanamadım. bildiğin dümdüz lise ama. yeni okul, yeni insanlar emel'i aklımdan çıkarmama yardımcı olmuştu. üstelik geceleri show tv'nin kırmızı noktalı filmlerini izlediğim dönemdi. 31 çekerek hayatımdaki acıları dindirmeyi denemişliğim çok olmuştur. lise 1 de nispeten sönük bir öğrenciydim. kızlarla ilişkim bacaklarına bakmak ve geceleri 31 çekmekten öteye geçmemişti. he bi de minibüste karşı sınıftaki kaşar kızlara denk gelmenin dayanılmaz hafifliği falan, o kadar.

reserved..

kısa sürede kızların "ayşe'ye yazmışsın noolur bana da yaz" diye günlüklerini verdiği eleman oldum. ahahaa amk senin

yaz boyunca elimdeki tek şeye, ev telefonunun yazdığı kağıda baktım durdum, arayamadım. neden cep telefonu değil de ev telefonu diyenler için; çünkü yoktu cep telefonu o zaman bin. vardı da biz de yoktu.

aradığım halde nedense garip bir güven vardı bende. hani sıcak bir yaz gününde buzlukta dondurma olduğunu bilmenin güven verici mutluluğu var ya, heh işte; o ev telefonu numarası benim için kızgın kumların serin sulara geçiş noktasıydı.

oha cok uzun bu hafta bitiricem ama 2. satırdayım panpa geri donucem sana

ccc hikayenin devamı için aşağıyı okuyunuz ccc

yazlıktaki bir hafta çok zor geçti. cesaretimi toplayıp ona, onu sevdiğimi söyleyecektim ama söyleyemedim. bir taraftan sevdiğim insana onu sevdiğimi söyleyememenin hüznünü yaşıyor, bir taraftanda hayata var gücümle tutunmak amacıyla kumsalda kızların zütlerine bakıyordum. ama yinede en saf ve en temiz duygularla onu sevmekten de geri durmuyordum.

istanbul'a döndükten sonra bir arkadaşıma uğrayıp diploma günü neler yaşandığını sordum. hiç ilgilenmediğim halde 5-6 kişinin vedalaşırken neler söylediğini dinledim. emel'den de bahsetti ama özet geçti bin. bu ona dair duyduklarımın sonuncusuydu: "çok güzel, kırmızı bir gömlek giymişti. ağlamadı ama çok duygusaldı. hani böyle dokunsan... " daha fazla uzatmayayım ki onu son kez gördüğü anı anlatan arkadaşım idris, ayşe arman'ın mastrbasyonu anlatan ortaokul arkadaşının edebi kimliğine ulaşmasın.

çünkü gerçekte idris şöyle alatmıştı: " kırmızı bi gömlek giymişti taaam mı. böle ağlıycak gibiydi kız amk."

ccc tebrik ederiz okudunuz ccc

ulen oç, yani şimdi birileri seni dünyaya getirmek için gibişti falan sonra oda yetmedi sancılar beklemeler falan dünaya getirdiler ve o da yetmedi bir de yıllarca çalıştı didindiler hede hödö ile uğraştılar altını falan deiştirdiler büyüttüler öyle mi amk... ben böyle hayatın taaa amk o zaman panpa... kimileri için üremek, onların özgürlüğüne bırakılmıcak kadar tehdit oluşturan bir hal almaya başladı amk...

dur dan sonrasını okumadım

gibtim kafamda ananı

@2 gerekli özeti geçmiş