kafama sikmak istiyorum ibretlik hikayem

anlatacağım olay 5 yıl önce, lise son sınıftayken gerçekleşti. bunun sonucunda çok yakın bir arkadaşım benim yüzünden öldü ve 2 ay pgibolojik tedavi görmeme rağmen geri kalan hayatımda sürekli aynı pgibolojik rahatsızlıklar tekrarlandı.

birçoğunuzun gibinde bile olmayabilir. ama neredeyse herkes liseliyken (evet hepimiz bir aralar liseliydik)yaptığı en çılgın şeyin, okulun en gözde kızını gibmeye çalışmak yada yaşadığı büyük bir kavga olduğunu zanneder. ve bunun sayesinde tebessüm edebilir. bense hayatım boyunca kafamın içinde yaşadığım şeyin ızdırabını çekmeye devam ediyorum.

özet:toplaşın ibretlik hikaye anlatıyorum.

Sadece benim yazdıklarım için: http://inci.sozlukspot.co...ayem/@biraderbibakarmisin

iyi bir liseyi kazandım. okul sınavlar yarış atı mode on... okul-ev-dersane arası mekik dokuyorum. zira derece hayallerim var. bu süre içinde 2 kez fatihle yolda karşılaştım ve yolumu değiştirdim. tek atraksiyon oydu. ama işte herbir ergenin yaşadığı dönemi ben de yaşayacaktım...

lisenin son yılı... 18 yaşıma girmişim ya, böyle aileye dayılanmalar her parayı bulduğumda kendimi barlara atmalar... her türlü sıkıntıyı hayatta ben yaşıyorum tripleri. kimse beni anlamıyor, içip içip acımı dindiriyorum sabaha karşı eve geliyorum ayakları... ailemin garip insanları tabi o zamanlar benim sapıtmalarımın geçici bir durum olduğunu düşündüklerinden yada ters tepmesinden endişelendikleri için ciddi bir şekilde müdahele etmiyorlardı. hatta bi ara o kadar takunu çıkarmıştım ki, sızdığım bardaki elemanların evimi arayıp aileme aldırdığı ve aynı şekilde yolda dahil olduğum bir kavga neticesinde beni karakoldan aldıkları oldu. daha 18 yaşındayım lan... gibtiğim öss'ne çalışıp iyi bir üniversite kazanmam gereken yıllar...

tabi ben bu arada "ne nasıl lan dıbına koyim ne diyosun" nidaları atarken, bahsi geçen arkadaş "ailesine benimle görüşmeye gittiğini söylediğini muhtemelen polisin de ifade almak üzere bana geleceğini" söyledi. nasıl kalktım nasıl giyindim nasıl evden çıktım hatırlamıyorum. o arkadaşla telefondayım bir taraftan yeni evlerinin yerini soruyorum. allahtan çok uzağa değil sadece 2 mahalle aşağıya taşınmışlar. ama eve gitmemin iyi bir fikir olmadığını zira orda şuanda kimse olmadığını söyledi.

@20 panpa ben burda nasıl kafayı sıyırdığımı anlatıyorum... Bari ilk entryi okusaydın:)

okulda derslerim (ilk 3 yıl takdirle bitirmiştim hep) inanılmaz derecede düşmüş, ailemi okula çağırmalar, öğretmenlerimin zorla sık sık rehberlik öğretmenlerine göndermeleri vs... aldığım 11 mi 12 dersin mi ne 7 sinden bir almıştım lan. zaten geriye kalanlar beden,din ve diğer gibko derslerdi. neyse hikayenin ilginç olan kısmına ve sonuna geliyorum. bir gün cebimden kayıtlı olmayan bi numara aradı. açtım fatihti. görüşmek istediğini önemli olduğunu söyledi.

@25 sevgili panpa... yazıyorum. sıçmıyorum

tabi orda fatih" tuvalete gideceğim diyip" gidip, çaktırmadan içmediği içkilerin parasını ödeyerek züt etti. ben bundan dolayı bayağı bi afallamış ve biraz da kafa olmuş bir halde fatihle evime doğru yürümeye başladım. yine konuşuyoruz... kendisinin hayatını ne kadar değiştirmek istediğinden, ikinci bir şansı hakettiğinden fakat ailesinden hiçbir destek göremediğinden bahsetti. hatta ifade ettiğine göre hiç doğru düzgün arkadaşı yokmuş.(kendisi de beni iyi aile çocuğu sanıyor hala). "arada bir takılalım. hem sana bana üniversiteye nasıl hazırlanırım, dersaneye nereye yazılayım falan fikir verirsin" dedi ben tabii hala şaşkınlık içerisindeyim. tabii dedim neden olmasın... bu arada yolda yürürken tinercilerin çok sıklıkla yol kesip para istediği bir yerden geçiyoruz mecburen. ben hem alkollü olmamın hem de yanımda fatih'in yanımda olmasından zütüm kalmış olmalı ki para isteyen küçük yaştaki tinerci çocuğu azarlamaya başladım. o da küfür etti. derken ben de çocuğa saldırmak için üstüne koştum. bu sırada fatih beni zorla tuttu. bi gözlerimin içine bakıp "sakin ol" diyişi var... hala gözümün önüne geliyor... neyse çocuğun avucuna 5 lira sıkıştırıp onu gönderdi.

sonra karşıma geçip; hayatımın değerini bilmeyecek kadar aptal bir insan olduğumu, hayvan gibi içip tinerci bi veletin dayılanmanın ne mantığı olduğu üzerine bir ton laf etti. ben de "bunları sen mi diyosun lan" gereksizce bir çıkış yaptım. bunun üzerine bardaki konuşmamızda analttığı gibi hayata dair ikinci bir şansa ihtiyacı olduğunu ve herşeye dair pişman olduğunu anlattı tekrar. benim yerinde kendisi olmak istediğini bile söyledi bi ara. kafa iyiyken bir ton gülmüştüm.eve kadar bıraktı sağolsun. eşlik etti yürüdüğüm yol boyunca. sonra öğlen uyanınca "ulan ne saçmaladım dıbına koyayım" dedim ve fatihi aradım yakın zamanda tekrar görüşmek istediğimi söyledim. birkaç gün sonra tekrar buluşmak için anlaştık. kendisi gece vardiyasına geçtiği için gündüz hafta içi bir gün buluşacaktık. yani zaten okul gibimde değil, okula gideceğim satte evden çıkıp fatihle buluştum.

saat sabahın 10 u daha tak varmış gibi adamı barlar sokağına zütürdüm. hatta açılmayan barlar vardı bir öncekinden başka bir bara gittik. daha detaylıca uzun bir şekilde konuştuk. tabi ben yine ergenlik haliyle amsuyu gibi gene ne varsa içtim ve sağlam sarhoş oldum. bunun üzerine fatih beni evime kadar bıraktı. daha doğrusu dairenin kapısının önüne bırakıp ve kapıyı çalıp gitmiş. ben kendime geldikten sonra annemlerden öğrendim zira... neyse aynı gün içinde öğlen 4 eve kaçta geldim hatırlamıyorum telefonum çalıyor sürekli. açtım. fatih'le ortak bir arkadaşımızı fatih'i en son ne zaman gördüğümü sordu. söyledim. ne oldu ki dedim... fatih öldü dedi. bizim evin arkasındaki sokakta iki tane tinerciye denk gelmiş. başta boğazı olmak üzere bir çok yerini kesmişler.

neyse eve gittim tabi kimse yok. geldim eve kendimi odaya kapadım. telefonları kapadım. babamlar işten dönmüşler olayı öğrenmişler. odanın kapısına dayandılar benimle konuşmak istiyorlar ben çıkmıyorum. bu arada olay gerçekleşirken görgü şahitleri varmış. dolayısıyla benimle alakası olmadığı anlaışıldığı için polisle hiç muhattap bile olmadım... o gün kafayı yediğim gün olarak kabul ediyorum. odamdaki koltuğa oturdum ve zamanın, saatin kaç olduğunu fark edemeyecek kadar uzun bir süre oturdum. ve ne yaptığımı, ne kadar gerizekalı bir insan olduğum üzerine uzunca düşündüm. o kadar uzun süre oturdum ki açlığı bırak sanırım altıma kaçırdığım bile oldu.

sonra artık ne ara uyuduysam sabah ezanıyla koltukta olduğum yerde kendime geldim. yıkandım falan. sabah saatlerinde çıktım önce fatihin evine gittim. mahalleliden cenaze işlerinden dolayı hastahanede olduklarını öğrendim. ama babası dükkandaymış. adamın yanına gittim. bi taraftan da korkmam gerekiyor adamın tepkisi ne olacak diye ama kendim artık kendimin umrunda değilim. gittim. adam çökmüş. gazeteciler falan fink atıyor. oturmuş onların sorunlarnı cevaplıyor. "fatih iyi bir çocuktu kimseyle sorunu yoktu, evden işe işten eve bir çocuktu falan" diye... bu arada onu öldüren iki çocuğun kimliği belirlenmiş kısa sürede yakalamışlar. çocuklar bir partinin gençlik koluyla alakalılarmış. olayın partiyle alakası olduğunu bile yzan gazetcilerr olduğu için tabii ki olay medya için sağlam ham madde haline gelmişti... neyse gittim başınız sağolsun dedim. sağol oğlum dedi bi sarıldı. ikinci balyozu o an yedim kafama. şimdi bile çok kötü oldum bunları yazarken.

sonrasını tahmin edersiniz, okul disiplin kurulu ve fatihin okuldan uzaklaştırma cezası alması. okulun bitmesine 1 ay kala yaşadığım bu son olay, fatihi uzun bir süre sonra boyunca görmememe neden oldu. ve hikayenin gibko bölümü bitti. sonuca bağlıycam birazdan

ailesine söylemeye yada çocuk aklıyla babacan bir hocaya anlatarak çözmek mantıklı gelmişti. ama ona da zütüm yemedi. nedense içimde tuttum ve uygun bir fırsatta kendisiyle konuşarak başaracağıma inandım. ve bunun neticesinde tartışmaya başladık bir gün. kendisi benim 2 katım olduğu için sağlam da dövdü bir kere hatta... ama ben yılmadım sürekli arı kovanına çomak sokar gibi uğraştım. ve en sonunda bir gün kafayı yedi ve beni iş eğitimi atölyesindeyken kaptığı bir tornovidayı belime soktu.

zamanla fatihin derslere olan ilgisi azalmaya, okula bile gelmemeye başladı. benim yaşadığım yerde 13 yaşındaki birisinin esrar kullanması anormal değildi. evet, birçoğunuz o zamanlar ailesinden gizlice sigara içmenin kaçamak olduğunu düşünürken bunu yapan bir sürü arkadaşımız vardı... ama ben sigara bile içmiyordum kesinlikle, fatihte öyle. benim rahmetli dedem akciğer kanserinden vefat ettiği ve bu sürece birebir şahit olduğum için hayatım boyunca sigara bile içmedim. neyse...

buluştuk. tabi ben havalıyım ayağında arkadaşı bara davet ettim. barda oturduk birşey içmek istemedi ve alkol almadığını belirtti. ben mal gibi her zamanki gibi. kendisi benden helallik istiyordu. ailesiyle başka bir yere taşınmış. liseyi de açıktan bitiriyormuş. zira fabrika gibi bi yerde çalışıyormuş. ailesi gereken desteği sağlamıyormuş. ama o kendisinin çok değiştiğini ve geçmişe yönelik yaptığı hatalardan çok pişman olduğunu ifade etti. fatih bunları zaten çok utanıp sıkılarak anlatıyordu. geçmişte yaşadığımız sıkıntılardan dolayı özür diledi... kız arkadaşından, namaz kılmaya başladığından falan bahsetti. üniversite kazanmak istediğinden bahsetti. tabi bunlar bana ayak yapma konusu gibi geliyordu. "ulan acaba ne zaman borç para isteyecek" şeklinde düşünüyordum hep.

ortamın bomtak olduğu ve her türlü pisliğe şahit olmanın çok kolay olduğu bir yerde doğdum ve büyüdüm. ailemi maddi veiş durumu orda yaşamamıza ve beni sürekli evden okula- okuldan eve bir hayat çizmekle her türlü kötülükten korunacağıma inanmalarından dolayı orda yaşamaya devam ettiler. bu yüzden de o dersane, yok şu sınav yarış atı gibi çalışarak geçirdiğim lise son yılıma kadar. o yüzden de iyi bir eğitim hayatım oldu. dereceyle girilen bir anadolu lisesinde okudum.

ilkokulun ilk yılında tanıdığım ve 8 yıl boyunca birlikte okuduğum bir arkadaşım vardı. adı fatih olsun. bu arkadaşla 8 yıl boyunca yediğim içtiğim ayrı gitmedi. mahallede birlikte takılmak olsun, her türlü sümüklü ilkokul çocuğuna birlikte dalmak olsun, aynı sırada oturmak olsun... hatta ders bile çalışırdık birlikte. zira fatih benden daha zekiydi. ama ailevi sorunları vardı. ailesi yeterince kendisiyle ilgilenmiyor, tabiri caizse kendisini giblemiyordu. zaten benimkiler gibi eğitimli değillerdi. ekonomik durumları bize göre bayağıbir kötüydü de...

zamanla fatih daha fazla okuldan kaçmaya kimseyle konuşmamaya, hatta kafası iyi olarak dolaşmaya başladı. artık hiçbir şeyi giblemiyordu bile. "kavga var" dediğimde benim kavgamı benden önce başlatan(halleden) deli fatih, en gibko adamların bile ona sataşmasına izin verir kimseyi giblemez olmuştu. yoklama durumu sınıra dayanmış, öğretmenler ailesini çağırıyor gelen giden yok falan... bu sürede benim de üstüme düşen vazifeymiş gibi fatihi yakın markaja aldım. "ne tak yiyeceksek birlikte yiyelim nedir bu yalnız takılmaların anca beraber kanca beraber değil mi?" söylemleri ve ben...

@8 aynştaynsın.