Fakat daldığım gibi uyanmam bir oldu. Duvarlar yıkılıyordu sanki üstüme ve göğsüm sıkışıyordu. Kafam o kadar ağır geliyordu ki vücuduma, kaldıramıyordum yataktan başımı. Biraz bu şekilde yattım. Gücümü toplayıp kalktım ve mutfaktan bir bardak su aldım, odama geçtim ve yatağıma oturdum. Bi anda gözüm kapıya takıldı ve kapıda bir böcek gördüm. Tam kalkıp öldürecekken
diğer duvara gözüm çarptı. Yaklaşık 5-10 tane daha, aynı böcekler. Bi anda göz kırpmamla böcekler yok oldu. "Ali, yat uyu. Saçma sapan hayaller görüyorsun." Yatağıma uzandım tekrar ve uyumaya çalıştım. Sanki böcekler vücudumda geziyordu ve gezdikleri her yer acıyordu vücudumda. Bu şekilde geçen bir yarım saatten sonra tam dalıyordum ki ezan okunmaya başladı. Kalktım, oturdum ve günün ağarmasını bekledim.

Ahmet, terimi silmem için bir havlu getirdi.

-"Olum ne oldu, niye terledin, kavga mı ettin... "

Elimle dur dedim, istemsizce titriyordum.

-Anlatsana olum, sövecem bak az kaldı. Kim onlar, çıkalım dalalım.

-Allah aşkına bi dur. Öyle bir şey değil.

-Lan nasıl bir şey o zaman? Köpek mi saldırdı?

-Dur ulan bi dur!

Ayağa kalktım ve duşa girdim. Buz gibi suyla yıkanmak, kendime gelmek istiyordum. Suyu açtım ve altına girdim. Korkudan gözümü kapatamıyordum. Sanki her an
o eli omzumda hissedecekmişim gibi geliyordu ve kulağımda sesler yankılanıyordu. Güç bela kurulandım, giyindim ve kendimi dışarı attım. Bir sigara daha yaktım ve olan biteni
anlattım.

-Hayal görmüşsündür olum, kaç yaşında adamsın saçmalama.

-Hayal değildi. Hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşadım.

-Yat, uyu biraz kardeşim.

Odama geçtim ve Ahmet'e hak verdim. Hayal gördüm dedim kendi kendime ve uykuya daldım.

reservedd

Sessizce yürümeye devam ettim. Eve yaklaştığımda daha da ürkmeye başladım. Hafif bir rüzgar esiyordu, sıcakla soğuk arası. Yani ne yakıyor, ne de
üşütüyordu. Bir anda omzumda bir el hissetmemle arkamı dönmem bir oldu fakat kimse yoktu. Hızlıca yoluma devam etmeye başladım, ensemden belime
doğru ter akıyordu. O güne kadar hiç böyle bir şey hissetmemiştim. Düşündükçe beynim duruyordu sanki, artık hızlı adımlarım yerini koşuya bırakmıştı.
Eve vardığımda kan ter içinde kaldım, tam dış kapıyı açacaktım ki aynı tiz gülüşü tekrar duydum. Anahtarlar birbirine girmişti sanki, dış kapının
anahtarını bir türlü bulamıyordum. Bir anlık cesaretle arkamı döndüm ve gülme kesildi. Sakin ol dedim kendi kendime ve dış kapıyı açtım. Ev, 2.katta.
Merdivenleri koşarak çıktım. Anahtarı kapıya tam sokacakken o eli tekrar omzumda hissettim, anahtarlar elimden düştü. Buz kestim, ne arkama
bakabildim ne de yerimden kımıldayabildim. Her yerim kaskatı kesildi, yaklaşık 30 saniyelik bir donmadan sonra kapıyı yumruklamaya başladım. Ahmet, kapıyı açtı
"anahtarın yok mu olum senin, ne vuruyorsun kapıya" dedi. Hiçbir şey söyleyemeden içeri girdim ve bir sigara yaktım.

rez devam
pompa çok merakla bekliyorum devam

okumadim tutarsa diye reserve..

Evet, ertesi gün okula gittim. En son girdim sınıfa ve boş bulduğum ilk yere oturdum.
Yanına oturduğum arkadaş; Normalden biraz daha uzun, dalgalı ve siyah saçlı, uzun boylu, kahverengi gözlü biri. Ahmet.
Ders arasında sigara içmeye çıktım ve Ahmet de oradaydı. inceden muhabbete girdik. Klagib erkek muhabbetleri işte.
O da gurbette öğrenciliğe gelmiş ve tek başına kalıyormuş. Bu da yalnızlıktan sıkılmış vs. Neyse beyler uzatmayacağım
daha fazla. Tahmin edebileceğiniz gibi beraber eve çıktık. Yeni evimiz iki odalı bir evdi ve Hacıoğlu'ndaydı. Ahmet'in ailesi bize nazaran
daha iyiydi. Görseldekine benzer bir E36'sı vardı.

http://tinyurl.com/nb263s5

Neyse gelelim olayların patladığı güne. Yine bir okul çıkışı fakat ilk defa canım dışarda gezmek istedi. Ahmet ders bitimi eve gitmişti. Ben
biraz sokaklarda gezdim, çark caddesinde bir iki tur attım ve saat 10,11 gibi eve doğru yürümeye başladım. Atatürk bulvarını geçtim, sokaklar
çark caddesindeki gibi değildi. Bomboştu. Eve yürürken bir anda kulağıma gelen ince, tiz bir gülüşle irkildim. Etrafıma bakındım ama
kimse yoktu.

tutabilir o yüzden
bu hikayenin devdıbını okuyan ve benden sonra entry giren huur çocuğudur

Ne kadar içinden çıkmak istesen de çıkamazsın ve yüzleşmek zorunda kalırsın. Yüzleştikçe korkular korku olmaktan çıkar ve hayat mücadelesi olmaya başlar.

işte bu başlık benim ve can yoldaşımın hayat hikayesini günü gününe sizlere anlatacak.

Beyler; bu bir yalnızlık hikayesi değil. insanoğlunun görmediği, o güne kadar göremeyeceği varlıkları içeren yaşanmış bir olay örgüsünden ibarettir.

'96 yılı, Kasım ayında başladı her şey. Sakarya üniversitesinde ilk yılımdı. insanlarla konuşmayı ve anlaşmayı pek sevmediğimden üniversite çevresinden uzakta, Şeker mahallesinde kendime bir oda ve bir salondan oluşan bir ev tutmuştum. ilk aylarda da her zamanki gibi pek arkadaşım olmamıştı. Her sabah okula gidip sol en arka sıraya oturuyor, dersimi dinliyor ve okul çıkışı eve geliyordum. Kısacası kendi hayatımı yaşıyordum.

Yalnızlık; benim için vazgeçilmez bir sevdaydı ve huzur doluydu. Onlarca insan arasında bulamadığım huzuru yalnızken buluyordum. Gecenin sessizliği sanki benim için bir lütuftu. Kafamda hayaller kurup, sessizce uykuya dalıyor ve yeni bir sabaha nefretle uyanıyordum.

Aradan bir yıl geçti ve yalnızken bulduğum huzuru artık bulamaz olmuştum. Yalnızlık beni mutlu etmiyor, daha çok bunaltıyordu. Duvarlar üstüme geliyor, beni boğuyordu.

Yine yalnız bir gecede oturup düşündüm ve bu gidişe bir "DUR!" demenin zamanı çoktan gelmişti. Ertesi gün okula gidip sürekli oturduğum yerden farklı bir yere oturacaktım.

edit :Rezervleri alın, gece 11-12 gibi devdıbını yazacağım.

edit2 : Rezerve alan panpalarım için bi kaç entry daha girdim, Rezerv almaya devam, gece hikayeyi seri olarak paylaşmaya devam edeceğim,