Ne kadar içinden çıkmak istesen de çıkamazsın ve yüzleşmek zorunda kalırsın. Yüzleştikçe korkular korku olmaktan çıkar ve hayat mücadelesi olmaya başlar.

işte bu başlık benim ve can yoldaşımın hayat hikayesini günü gününe sizlere anlatacak.

Beyler; bu bir yalnızlık hikayesi değil. insanoğlunun görmediği, o güne kadar göremeyeceği varlıkları içeren yaşanmış bir olay örgüsünden ibarettir.

'96 yılı, Kasım ayında başladı her şey. Sakarya üniversitesinde ilk yılımdı. insanlarla konuşmayı ve anlaşmayı pek sevmediğimden üniversite çevresinden uzakta, Şeker mahallesinde kendime bir oda ve bir salondan oluşan bir ev tutmuştum. ilk aylarda da her zamanki gibi pek arkadaşım olmamıştı. Her sabah okula gidip sol en arka sıraya oturuyor, dersimi dinliyor ve okul çıkışı eve geliyordum. Kısacası kendi hayatımı yaşıyordum.

Yalnızlık; benim için vazgeçilmez bir sevdaydı ve huzur doluydu. Onlarca insan arasında bulamadığım huzuru yalnızken buluyordum. Gecenin sessizliği sanki benim için bir lütuftu. Kafamda hayaller kurup, sessizce uykuya dalıyor ve yeni bir sabaha nefretle uyanıyordum.

Aradan bir yıl geçti ve yalnızken bulduğum huzuru artık bulamaz olmuştum. Yalnızlık beni mutlu etmiyor, daha çok bunaltıyordu. Duvarlar üstüme geliyor, beni boğuyordu.

Yine yalnız bir gecede oturup düşündüm ve bu gidişe bir "DUR!" demenin zamanı çoktan gelmişti. Ertesi gün okula gidip sürekli oturduğum yerden farklı bir yere oturacaktım.

edit :Rezervleri alın, gece 11-12 gibi devdıbını yazacağım.

edit2 : Rezerve alan panpalarım için bi kaç entry daha girdim, Rezerv almaya devam, gece hikayeyi seri olarak paylaşmaya devam edeceğim,