Ortaokula kadar güzeldi benim için her şey, babamın sağlık durumu el vermediği için çalışmıyordu, annem temizliğe gidiyordu ben ise okulda olmadığım süreçlerde berberin yanında çırak. (Neresi güzel amk bunun diyip haline şükretmeyen arkadaşlarım yanınızda ananızla babanız varsa gerisi teferruattır.)

Evimiz sayılacak barakamızın civarında bir okulu kazanmıştım tabi ki ailemin emeğini boşa çıkaramazdım, benden umutları vardı çünkü.

Güzel gidiyordu her şey okulun ilk günü açıldı heyecanla okuluma gitmiş, arkadaşlarımla tanışmış, öğretmenlerimi tanımıştım. Böyle devam etti 2 sene ailemle, yeni okulumla mutlu mesut keşke devamı olmasaydı orda bitseydi hayat, kopsaydı kıyamet..

Okuldan dönüştü arkadaşlarla evin yolunu tutmuştuk mutluyduk öyle daşşak muhabbetleri falan güle eğlene eve gelmiştim. Büyük bir kalabalık, ambulans ve annemin hıçkırıkları dünya başıma yıkılmıştı koşarak kalabalığın arasından geçtim 2 adımlık yer 2 kilometre olmuştu ve oraya vardığımda dünya başıma yıkıldı.

Babam yerde yatıyordu hareket etmiyordu epilepsi hastasıydı maddi durumumuzdan dolayı tedavi ettiremedik öyle özel uçaklarla amerikaya zütürememiştik belkide ondandı bunlar ambulansa bindiriyorlardı babamı bir daha göremeyeceğim canım babamı..