Beni az çok tanıyan bilir zaten, Maraş ile ilgili bir kaç başlığım olmuştu. Primci falan dicek varsa şimdiden gibtirsin gitsin. Zaten Trend gibi salak bir gayemde yok, böylesi konuları alet etmem.

Nusaybinde ölen şehidimiz, bugün defnedildi.

Haberi açıp bakabilirsini, haber anlatacak halim yok.

Bugün defnedileceğinden haberim bile yoktu, sabah trafiğe kapatılmış yerler, polisler ve yogun kalabalığı görünce anladım.

içime kor bir ateş düştü, yazıklar olsun dedim, daha ne zaman kalkacağını bile bilmiyorsun. Neyse son görevimizi yapalım bari diyerek o kalabalığa katıldım.

Yaşamak lazımmış beyler, burdan konuştuğun gibi olmuyor, bakın yakınınız bile demiyorum, cenazeye katılmak bile yetiyor.

Sirenler eşliğinde geldi cenaze, Türk bayrağına sarmışlar yiğidimi, cansız kefenini tahtadan beşiği koymuşlar öyle geliyordu. Herkes aracın başına toplandı birden, ağlayarak, lanet okuyarak, tahta beşiği sırtlamaya,onu sonsuz güzelliğe uğurlamaya çabalıyorlardı.

O an ölümü düşündüm, nasıl bir şeydi acaba, mermiyi hissettigin an,acaba ne düşünmüştü, aklına ilk kim gelmişti diye kendime sormaktan geri alıkoyamadım.

Herkes toplanmış bağırıyordu,bir şeyler söylüyorlar Allah naraları çekiyordu. Peki daha önce neredeydiniz dedim içimden keşke ölmeden önce yapılsaydı diye iç geçirdim.

Ben soguk kanlı birisiyim, duygu sinirlerim alınmış diye düşünürdüm hep, hatta o derece ki yarın babam ölse ağlayamam lan ben derdim varın siz düşünün ne kadar muallak biri oldugu mu.

Ama o Anayı görene kadar beyler, Serkan ölmedi diye bağırana kadar. Sanki mideme dikenli tel geçirmişler de yukarı doğru parçalaya parçalaya çekiyorlar.

Yanına giderek, Ana ağlama vatan sağ olsun diyebildim tek.

Cenaze namazına katılamadım, dayanamadım lan, bildigin ses vurdum ağladım. Sanki cenaze benim, yakınımmış sanki kardeşimmiş gibi. Evet benim gibi duygusuz, şerefsiz bir adam ses vurarak ağlıyordu.

Cidden yaşamak lazımmış, biliyorum akşama, belki yarına unutacağım, gülüp hayatımı yaşamaya devam edecegim. Ama ateş düştüğü yeri yakıyor amk.

Adam daha yeni nişanlanmış, sevdigi kadınıda gördüm, kız bir köşede hüngür hüngür ağlıyordu.

Lan bunların hayallerini, hayatlarını çalan orusbu çocukları hepinizin taaa anasını gibim.

Allah belanızı versin.

Size oturun ağlayın demiyorum, üzülmeyede bilirsiniz. Ama bir Fatiha okuyun bu görevinizi yapın yeter.

VATAN SAĞ OLSUN ŞEHiDiM, MEKANIN CENNET OLSUN.

Edit: Şehitler ölmez ulann !!!

https://youtu.be/vIdchpMSICs

geçen aylarda böyle bir şey geldi başımıza...
hayatım boyuncada unutabileceğimi hiç sanmıyorum..
görevden döndük tulumlar falan üstümüzde mesai bitmedi bitmesini bekliyoruz
aracın bakımlarını falan yapıyoruz işte.
yoğunluk yok bide aracın sıcaklığının falan düşmesini bekliyoruz.
fasa fiso işler işte.
sonra yardımcı pilot arkadaş geldi d.bkıra görevlendirme kağıdımız çıkmış dedi.
3 kişiydik o anda
aynı anda hadi canım diyerek birbirimize baktık.
4 helikopter daha var neden onlar diye düşünemiyosun tabi.
aracın bakımlarını yapında çıkıcaz hemen öteki arkadaş hazırlanmaya başladı kağıdı onaya zütürcekler çıkıcaz dediler.
tamam dedik bizde işlerimizi hızlandırdık.
ankaradan çıkıcaz d.bakırdaki işimizi halledicez geri dönücez
ama aramızdan kimse d.bakırda ne işimiz var diye sormuyo.
gidiyoz öyle.
neyse pilot arkadaş geldi.son kontrolleri yaptı ben telsiz bağlantısını son kez kontrol ettim son teyidlerimi yaptım
havalandık.
havadayken aklımıza geldi.
görevlendirmede ne yazıyo abi görev neymiş dedim.
bi cevap verdi pilot arkadaş. olduğum yerde tek dizimin üstüne oturdum.
cevap veremedim bi süre yere bakakaldım sadece...
ilk defa başıma bu türlü bi olay gelecekti çünkü...
ŞEHiT CENAZESi GETiRCEZ ANKARAYA BENDE HAVALANALIM ONDAN SONRA SÖYLiYECEKTiM ÜZÜNTÜDEN UNUTMUŞUM dedi.
şehit cenazesi dedi bana.
aracımızda ankaraya kadar bir şehit getirecekmişiz.
ankaralıymış kendisi.
gözlerim doldu. pencereden aşağıya bakarak ağladım bi süre.
çok üzülmüştüm.
iniş yaptık d.bakıra
baktık herkes orda askeri tören yapılıyo.
bitti tören aldılar getirdiler cenazeyi bizim araca koydular.
tamda yanıma...
TÜRK BAYRAĞINA SARMIŞLAR YiĞiDiMi...
ordanda havalandık
yanımda duruyo içindeki kardeşimi tanımam etmem.
belki ankarada yanımdan geçmiştir
belki ben adres falan sormuş olabilirim.
belkide çarpıştık elimizi uzattık pardon dedik birbirimize
bilmiyorum.
acaba evlimi ?
çocukları varmıdır acaba?
nasıl şehit oldu ki ?
araçta tam bir sessizlik normalde kapalı hat konuşuruz içerde biz.
sessizlik.
kardeşim gibi..
elimi bayrağa koyup uzunca ağladığımı biliyorum sadece
çok ağladım ama
sanki şehit olan benim kardeşimmiş yakınımmış gibi.
ankaraya geldik işte sonra.
ambulansa koydular yiğidimi.
gitti öylece arkasından baktım.

http://www.milliyet.com.t...iurfa-yerelhaber-1220457/