mert'in üniversitedeki eski saf halinden eser kalmadığını, yıllar içinde hırçın ve sinirli bir insan olduğunu. başının defalarca belaya girdiğini, kavgalara karışıp karakolluk olduğundan bahsetmiştin. demek ki o da değişmişti. yıllar içinde değişen bir çok şey gibi.

bazen otelde, bazen benim evimde buluşuyorduk. yine çığırından çıkmıştı bu ilişki. birer makineye dönüşmüştük, delicesine seviştiğimiz uzun saatler saniye gibi geçiyordu. ciks bizim için yaratılmış gibiydi. zevkin kölesi olmuştuk. ama sadece seninle istiyordum bunu yaşamayı. sadece seninle.

sevgili gibi her boş vaktimizde birbirimize koşuyorduk. çekinmeden daha fazla gezmeye başladık.

bu arada iş yerindeki arkadaşımla uzun zamandır birlikte çalışıyorduk. iyi bir arkadaşımdı, normal bir arkadaşlıktan başka bir şey asla aramızda olmadı. seni o gün sıkıştıran hande'den bahsediyorum. beni durmadan tırtıklıyordu seninle alakalı. bugüne kadar onunla çoğu konuda dertleşmiştik. onun aşk hayatındaki problemleri dinlemiş, yol göstermeye çalışmıştım. (kelin ilacı olsa, evet başına sürerdi)

ısrarla red ediyordum senin evli olduğunu. ona ne dediğini duyar gibiyim, ama iyi niyetliydi. uyarmak istedi sadece bu.

seninle birlikte geçirecek zamanımız iyice daralmıştı, sen bazen iş yerinden erken çıkıyor eve geç gidiyordun. ben de biraz işleri boşlamıştım. iş için ofis dışında olduğumda seni görebilmek için bin takla atıyordum.

günler bi süre daha böyle aktı gitti.

sonra bir gün akşam mert sana ansızın beni ve merve'yi sordu.

senin nasıl donup kaldığını, bembeyaz olup kekelediğini tahmin edebiliyorum.

"ne olmuştu ya onlar neden ayrılmışlardı" diye sormuş. sen de geçiştirerek "ne biliyim ben, nereden çıktı birden" demişsin. bir şeyler biliyor diye panik nöbeti geçirmiştin sonra ertesi gün iş yerinde. durumların karışacağı belliydi aslında deği mi?

belki de bir şey bilmiyordu, belki zarf atmıştı.

birkaç gün sonra onunla telefonda konuşurken tartışırken ona benim adımla seslenmen olayların iyice karışmasına sebep oldu.

"geçen bahsettiğin için karıştırdım" desende bence inanmamıştı, ben olsam inanmazdım.

artık çok daha dikkatli olmamız gerekiyordu. ama sen eskiden olduğundan çok daha korkuyordun olacak şeylerden. geçen yıllar cesaretini zütürdü mü yoksa mert'in değişmiş olması seni mi korkutuyordu?

artık sadece öğle aralarında görüşebilir olmuştuk. liseli aşıklar gibi arabada öpüşür olmuştuk. akşam doğruca eve gidiyordun.

sonra bir gün mecburiyetten avm'de buluşmuştuk yine. senin o huur arkadaşının seni takip ettiğini nereden bilebilirdin ki? biraz dikkat edip ardına baksan bilirdin aslında, aklın dolu olabilirdi evet ama bu kadar aptalca dikkatsizliği yapamazdın. ama yaptın. her şeyi daha da tak edecek bu hatayı yaptın.

avm'de yemek yedikten sonra alt katta kahve içiyorduk. birkaç masa olan gloria jeans'teydik. dikkatliydik evet sadece oturuyorduk. elini tutmuştum birkaç kez sadece. sonra cafe alanı dışında uzakta ortak oturma mekanında arkadaşının oturduğunu fark ettin.

gördü mü acaba gördü mü diye üst üste defalarca sordun. kim gördü mü dedim. anlattın arkadaşının burada uzakta bu tarafa doğru baktığını. kendini benim ardıma saklar gibi masaya doğru başını eğdin. belki görmemiştir diye. sessizce kalkıp gittin eğilerek. 2 dakika sonra, sevgili sürtük arkadaşın masamın yanından geçti. bana bakarak tek kaşını kaldırarak.

bu şu demekti: her şeyi gördüm

Olan olmuştu. Artık bu bi sır değildi, bi görgü tanığımız vardı. Bi suç filmi içinde olsak ortadan kaldırırdık belki ama hayatın ta kendisi devam ediyordu.

iş yerinde sana laf çarpmaya, bu öğlen nerede yemek yiyeceksin diye dalga geçmeye başlamıştı bile arkadaşın. Dön de bir bak arkadaş diye seçtiklerine, her neyse zaten sen de o yalan hayatın içinde yaşdıbını devam ettirmiştin bir süre.

Mert’in seni araması, mesaj atmaları sıklaşmıştı. Acaba şüphelendi mi yoksa birisi mi bir haber uçurmuştu. Dediğine göre öyle olsa tepkisi başka olurdu.

Yine her açıdan köşeye sıkışmaya başlamıştık, bu tanıdık çaresizlik enseme bir bıçak gibi saplandı yine. Nasıl olmuştu da bu kuyuya yeniden düştüm diye düşünüyordum. Ama vazgeçecek değildim bu defa.

Ama elimden bir şey gelmiyordu, çaresizdim! Yetmiyordu telefonda konuşmak. Adım bile kayıtlı değildi telefonunda. Tüm mesajlar ve konuşmaları siliyordun hemen kapattığında. Böyle olamazdı.

Günler sadece öğle arası buluşmaları ve küçük otel kaçamaklarıyla akarken, o akşam beni aradın. Saat 22:40’tı.

Telefon çok acı bir şekilde çalıyordu. O saatte hiç aramazdın.

Telefonu açtığımda hıçkırarak ağlıyordun, nefesini bile kontrol edemiyordun. Sadece gel beni al diyebildin. Evden koşarak çıktım, yoldayken tekrar seni aradığımda hala hüngür hüngür ağlıyordun. Hep ayrıldığımız sokaktaydın. Yanına varmam 15 dakika sürmüştük yaklaşık.

O anı tekrar yaşıyorum anlatırken.

Ellerim titriyor, gözüm kararıyor öfkeden.

Seni bulduğumda yüzün kan içindeydi. Burnun ve dudakları kanıyordu. Kaşın yüzün her yerin şişmişti. Mert seni öldüresiye dövmüştü. O soğukta titriyordun. Arabaya bindiğinde ölmüş gibi bitkindin.

Ve ben, dünyanın en aciz insanı buna sebep olmuştum, buna engel olamamıştım. Üzgünüm. Çok üzgünüm.

Evime getirdim seni, ilk defa evimde kalacağın günün gecesine bir bak. Yarı baygın haldeydin, kimse görmedi seni neyse ki.

Eve çıktığımızda üzerini değiştirdim, yüzüne buz koyup temizledim. Uykuya dalman birkaç saniye sürmüştü.

işlerimden dolayı bir gün ara vermek zorunda kaldım yazmaya

Biraz bira aldım bugün, uzun zamandır içmemiştim bira. Özlemişim.

Devam etmek için girip girip çıkıyorum başlığa. ilk başlarda anlatmak güzel gelmişti, biraz kötü hissettiriyor bu sıralar.