Devam panpa

Sözlüğe girmeyeli yıllar oldu, örümcek ağlarla kaplanmış bu başlığım. Bi girip bakıyım dedim. Yarım bırakmışım. 2015’te yazıp 2020’de eklemeler yapmışım zaman çok garip lan, çok hızlı akıyor. Bu başlığı açalı tam 9 yıl olmuş… inanılır gibi değil.

Bir gün çok param olursa bu yaşadıklarımın bi filmini çekeceğim. Hayat çok hızlı panpalar, zaman tutulmuyor. Pişmanlıklar geçmiyor. Hayatınızı yaşayın, sevin sevilin. Ama sizi sevenlere kazık atmayın.

Napıyorsunuz lan, hayat nasıl amk? Eski sözlüğü çok özlüyorum. Dünyadaki her şey gibi buranın da anası gibildi. Dünya genel olarak tak gibi bir yer.

Neyse en iyisi mi ben bu yarım kalan hikayeyi tamamlayım. Belki birisi okur? Belki okumaz. Belki onlarca yıl kalır internetin tozlu raflarında. Belki sen okursun, belki O.

Devam ediyorum… yıllar sonra gelen bir 3.sezonu gibi bir dizinin.

O akşam az bir şeyler yeyip uyuyakaldın. Ertesi gün sabah birlikte uyandık. Uyandığımızda Mert’ten gelen mesajlar vardı telefonunda.

Mesajların bazılarında ne vardı dersin. Bizim fotoğraflarımız. Meğer senin o aşağılık arkadaşın fotoğrafımızı çekmiş biz otururken. Neydi senden bu kadar nefret etmesinin sebebi bilmiyorum ama bir kadın bir kadından nefret ettiğinde ileri gidebileceği yerlerin sınırı yok!

Ve sana demiş ki “dönüp dolaşıp çok sevdiğin aşkına, layık olduğun yere geri döndün”

Demek biliyordu eskiden olanları da, ikimiz de o an öğrendik. Bunca yıl nasıl sessiz kalabilmişti, hayret.

Tek celsede anlaşarak boşandınız. Ailenden birkaç kişi ile eşyalarını bir günde topladın. Yanıma taşındın. Yıllar sonra, yine, yeniden beraberdik.

Birbirimizin hayatını defalarca döne döne mahvettikten sonra. Yine, yeniden.

Yeniden ateş çıkan o gözlerin, yeniden.

Güzel günler ve geceler yaşamaya başladık seninle. Yıllardır biriken o yaşayamadığımız şeyleri yaşadık. Her yeri gezdik. Herkesle tanıştık. Arkadaşlarımızla tanıştırdık birbirimizi. Ama senin canını sıkan şey iş yerindeki o arkadaşınla hala beraber çalışmak zorunda oluşundu.

Elinde bir kanıt da yoktu onu şikayet edebileceğin. Biliyordun o çekmişti fotoğrafları ama yine de elinden bir şey gelmiyordu.

Hem çekmese ne olacaktı ki zaten ayrılacaktınız öyle değil mi?

Birlikte yaşadığımız günler çok güzeldi değil mi? Ta ki o güne kadar. Biliyorsun, huzurlu bir hayat bize yasaktı. Muhakkak bir şeyler olmalıydı.

Benim çalıştığım şirketi biliyorsun. Mezuniyetimle oldukça örtüşen bir bölüm.

Tahmin et bakalım başka kim o bölümden mezun? Evet, doğru bildin. O.

O zaman çalıştığım şirketin adını söyleyemeyeceğim aynı şekilde sektörü de. Ama sektördeki 2-3 büyükten birisi.

Merve de çalıştığı şirketteki bir projede kullanılacak bazı “şeylerin” satın alınması için o 2-3 şirketle de görüşme halindeymiş.

Ben hatırlıyorum bu hikayeyi

Bizim şirketi ziyaret etmeye geliyorlardı. Ve nasıl olduysa toplantıya katılacaklar arasında onun adını yazmayı unutmuşlardı. Belki de son dakika değişikliğiydi.

Kaderin oyunu mu demeliyim?

O gün bizim birimden bir çocuk ben ve bizim müdürümüz katılacaktık. Onların da üç kişi olacağını biliyorduk. Ben başıma geleceklerden habersiz, aptal gibi sallanarak elimde flash belleğim, defterimle sunum yapmaya yürüyordum.

Kapıdan girdim. iki kız, bir de müdürleri olduğunu düşündüğüm bir adam oturuyorlardı. Kızların arkası dönüktü. Biz girince birisi yüzünü dönüp bakmadı.

Bence biliyordu…

Sonra ayağa kalktılar tanışmak için. Müdürleriyle tanıştık elini sıktım, sonra…

Sonra O’nu gördüm. O’nu ilk defa, hastaneye kaldırıldığı günden bu yana ilk defa bir metreden yakından gördüm.

Zeytin yeşili gözler.

Gözlerimin içine bakarak elimi sıktı. “Memnun oldum” dedi.

Hayat çok acımasız değil mi? Bu kadarı da fazla değil mi ama?

Filmde görsem derim ki “ne abartmışlar”. Gerçekten abartılmış bir an. Olmaması yaşanmaması gereken bir an.

Elimi tuttuğu anda şıpır şıpır terlemeye başladım. Buz gibiydi tenim ama terliyordum.

O 2-3 saniye içinde kafamdan geçmiş ve “yaşanmamış” geleceğe dair bir film şeridi geçti. Öyle bir flaş gibi çaktı ki sendeler gibi oldum. Sonra diğer arkadaşının elini sıktım ve sunum için flash belleği takmaya çalışırken gözüm karardı.

Bizim müdür fark etmiş olacak ki “iyi misin” dedi.

Ben de özür dileyerek lavaboya gitmem gerektiğini söyledim. Diğer arkadaşımdam sununu açmasını rica ederek.

Düşünebiliyor musun o anki gerilimi odadaki Pelin?

Nasıl çıkacaktım bunun içinden, nasıl halledecektim.

Bugünü nasıl tamamlayacaktım? Aynaya bakarken bi anda bunun gerçek olmayacağını olamayacağını düşündüm. Anlık düşünceler kafamda gelip gidiyordu. Acaba delirdim mi dedim bir anlığına.

Sonra kendimi toparlayıp çıktım ve yürüdüm odaya. Yürüdükçe zaman ağırlaşıyor gibiydi. Etraf kararır gibiydi.

Hava üstüme basıyordu, omuzlarımde hissediyordum adeta atmosferin ağırlığını.

Girdim odaya…

Özür diledim herkesten. Ama en çok da ondan dilemek isterdim.

Sonra konuşmaya başladık arkadaşımla detaylardan. Sorularını cevapladık. Bana birkaç kez bakışını yakaladım. Her defasında gözlerini kaçırdı ben baktığımda.

Pelin, ben kalbimi ikiye bölmüşüm odanın birisine seni diğerine de onu hapsetmişim meğer. Ben çok adi bir insanmışım meğer.