0
güneyde yaşıyordum eskiden, ne zaman kar görsem çocuklar gibi sevinirim
ama sevinemiyorum 2 yıldır.. kar yağıyor, yüzümde hafif bir tebessüm..
sonra onun yanımda olmadığı geliyor aklıma, ne beyazın anlamı kalıyor ne de gökyüzünün..
bahar gelir hani çiçekler açar, için içine sığmaz kendini sokaklara atmak istersin..
yürürsün kalabalık sokaklarda, işte benim içim hep acır öyle zamanlarda..
çünkü yanında yürümesini istediğin insan yoktur yanında,
derin bir nefes alırsın bahardan, gülümsersin küçük bir çocuğa içindeki fırtına görlerinden anlaşılmasın diye kendini tutarcasına..
aslında büyük hayallerin vardır, hayallerini gerçekleştirmeye yakınsındır
zafere uzak hissetmezsin kendini.. uğraşırsın, kendini parçalarsın her gün, hayallerine yaklaşmak için ve yaklaşırsın..
ama akşam eve gidip yatağına yattığında "o" nun yanında olmadığı gelir yine aklına
ne gençliğinin anlamı kalır, ne hayallerinin, ne baharın, ne de hiç kar görmemiş bir çocuğun karı ilk gördüğündeki heyecanı..
