japon balık

ilk dayağımı ne zaman yediğimi hatırlamıyorum..ama kendimi bildim bileli sağ ayağım topallar.
Bebekken babamı kızdırmışım , sabaha karşı ağladığım için uykusu bölünmüş p.zevengin , beni tuttuğu gibi yere fırlatmış.. doktora zütürmelerini beklemek iyimserlik olurdu.

vücudumun sağ tarafında büyük bir yanık izi mevcut. Sağ göğsümden başlayıp koluma , oradan da dirseğimin arkasına kadar devam ediyor. Yumurta yemeği reddettiğim için çaydanlık üzerime boşaltılmış..ne anne ama:)….hala yumurta yemem orası ayrı…

hatırladığım ilk kırığım 6 yaşında yine babam tarafından hediye edildi. yüzüme kültablası fırlattığında burnumda yumuşatmaya çalıştım.. kültablasının kırılma sesini duyduğumda genzimden boğazıma kan akıyordu.. sağlam kültablasını yerde gördüğümde ağlamaya başladım.o günden beri parmak çıtlatma sesinden bile irkilirim…
haa aklıma geldi de , dolu kültablasını fırlattı pekekent , o koku burnumdan hiç gitmeyecek.

Ama sigara kullanmamamın sebebi kültablası kokusu değil.. ilkokula başladığım gün ağlamıştım ve eve gitmek istemiştim.. beni eve zütürdüklerinde annem vücudumdaki dengeyi sağlamak için sol tarafımda sigara söndürdü…aslında o kadarda acımıyordu , ama o koku kültablası ile kıyaslanamazdı bile…nefret ettim sigaradan.

ilkokulun ortalarında bir kız çok ilgimi çekti.. altın sarısı saçları minicik bir burnu vardı.. utana utana bakardım.. incecik parmaklarıyla tuttuğu kalemleri nereden buluyordu acaba…böyle kalemlerim olsa ben de güzel yazı yazardım diye düşünürdüm…hiç konuşmaya cesaret edemedim..

Bir gün arkadaşlarıyla gülüyor ve bana bakıp birbirlerine bir şeyler söylüyorlardı.. cesaretlenmiştim , hayatımda yaptığım en cesurca hareket olarak iz bıraktı bende..bir daha hiç bu kadar cüretkar olamadım.. neden gülüyorsunuz diye sorduğumda aldığım cevap burnumu kıran kültablasından daha çok midemi bulandırdı…çok çirkinsin ona gülüyoruz dediler..o günden sonra iki şey asla olmadı..
bir daha hiçbir kızla konuşmadım.ve özgüvenimi tekrar kazanamadım.
Çocuklar dünyanın en acımasız yaratıkları…

Ortaokula geldiğimde hiç arkadaşım yoktu.. mahalleye çıkıp oynamak istememiştim hiç.. karşılık vermediğim için beni dövmekten zevk alan bir sürü komşu çocuğumuz vardı..eve geldiğim zamanlar da dışarıda dayak yediğim için dayak yerdim…bu nasıl bir kısırdöngüydü lan?..dışarı çıkıp arkadaş edinmediğim için beni suçlayabilir misiniz?

Bir gün okuldan döndüğümde babam olacak p.zevenk kendisine rakı almam için beni bakkala yolladı.. bakkalda eti cinler en önde duruyordu ve çok canım çekti…ama sadece rakı alacak kadar param vardı.. cumali abiye eti cini deftere yazmasını söyledim..eve geldiğimde “o elimdeki skindiriğin” ne olduğunu sordu babam , “nasıl aldın” dedi.. deftere yazdırdım dedim…öyle bir dayak attı ki bana utancımdan bir hafta boyunca ne okula gidebildim ne evden çıkabildim.. artık burnum ikinci kez kırılmış , başıma indirdiği rakı şişesi kırılınca daha çok sinirlenip kolumu kesmişti it…sadece banyoya kaçabildim.. karanlıktan korktuğumu bildiği için ışıkları kapattı ve dışarı çıkmamı bekledi…çıkamadım.. karanlık fobimi o gün yendim.. beni karanlık kurtarmıştı.
Bu arada eti cini hala çok severim ,olsada yesek şimdi:)

Ortaokuldan mezun olana kadar yediğim dayakların ayrıntılarına girmek istemiyorum , yoğun bir dönemdi.. hocalardan , sınıf arkadaşlarımdan , aynı sınıfta olmadığım çocuklardan , üst sınıflardan , alt sınıflardan….liste uzayıp gider…bir keresinde bir kızdan bile dayak yemişliğim var.. hani olurya böyle serseri erkek arkadaşları vardır bunların , kabadayı kabadayı konuşurlar…sırf sevk olsun diye kaval kemiğime tekme atıyordu.. karşılık verirsem erkek arkadaşı tarafından dev dayak müjdelercesine..

Liseye geldiğimde yine kimseyle konuşmayan , hep tek takılan bir adamdım.. kimileri tarafından “cool” olmakla övülürken , kimileri tarafından “mal” olmakla itham edildim.. halbuki dayak yemek istemiyordum , tek derdim buydu…ülkücülerle o zaman tanıştım.. beni ülkü ocağına davet ettiler.
gitmedim çünkü sosyalleşmek istemiyordum.. önce gitmediğim için dövdüler , dedim bir gidip bakayım bari bu böyle olmaz.. gittim , bu seferde niye geldin diye dövdüler..tam bir dayak mıknatısıyım amk…

yüzüm gözüm devamlı şişik olduğu ve sürekli yaralı olduğum için dikkat çekmemenin tek yolu en arka sıralara oturmaktı…sessiz ve sakin…bu seferde hocalar beni “itin teki” olarak kazıdılar dimağlarına.. nasıl kaderdi lan bu?

Meleğimle o yıllarda tanıştım..o’nu daha önce hiç görmemiştim.. elinde bir kavanozla yanıma oturdu tenefüste..”nasılsın” diye sordu..mal gibi baktım suratına hiçbir şey söyleyemedim..”elindeki ne?” diye sorduğumu hatırlıyorum..”sana hediye” dedi.. kavanozdaki suyun içinde hareket ediyordu…”japon balığı” dedi..”japon balık mı?” diyerek mallığımı tescilledim…kahkaha attı..ne güzel gülüyordu…..sadece baktım…japonu bıraktı sıraya ve gitti..

Ne yapacağımı bilmiyordum..ben bunu nasıl besleyebilirdim ki? Hem çok tipsizdi lan bu balık..iki tane gözü yanlardan fışkırmış simsiyah bir ucubeydi…tek başına kavanozda…”ne çok ortak noktamız varmış lan japon” diye geçirdim içimden.

Heyecanla eve gittim , daha büyük bir kavanozun içine koydum..ne yerdi lan bu? Hemen bir akvaryumcuya gidip balığı tarif ettim.. balık yemi alıp eve döndüm.. akvaryumcunun talimatlarına uyarak beslemeye başladım japonu…birden kafam yerine geldi.. ulan kıza hayvan gibi davrandım.. adı neydi acaba? Teşekkür bile etmedim…yarın ilk işim seni bulacağım..ne güzel gülüyordun yaaa.. melek gibi.

Ertesi gün bulamadım.. nerden çıktın , nasıl girdin hayatıma , niye ben?..hem seni bulup ne konuşacağımı bile bilmiyorum..bir kızla daha önce hiç konuşamadım.. tüm bunlar beynimden geçerken arkamdan gelen bir sesle huzur doldu içim..”naber?” “japon balık nasıl” dedi gülerek…
tanrım sen ne güzel gülüyorsun ya..bunu söylemenin yolu yokmu?
“iyi ya napsın evde işte” diyebildim…bunu dile getirebiliyor olmak bile benim için büyük ilerleme.
Yine güldü..”melek ben” dedi….oha diye düşündüm içimden , isminin hakkını veriyorsun…

Meleğe aşık mı olmuştum , yoksa benimle ilgilenen tek kişi olduğu için mi bu kadar bağlandım ona bilemiyordum…belkide hayatıma “japon balık”’ı getirdiği için değişik hissediyordum…değişik hissediyordum diyorum çünkü sevmek nasıl olur bilmiyorum..ben hayatımda hiçkimseyi sevmemiştim…ama meleği sevmeyi çok istedim.

Japon balıkla çok benziyoruz birbirimize. Benim gibi kendi küçük dünyasında yalnız takılıyor.. çok çirkin ve eminim o da sevmeyi bilmiyor.. aslında neden yaşadığınıda bilmiyor.. hiçbir amacı yok , çoğalmak , neslini devam ettirmek gibi dürtüleri olduğunu zannetmiyorum.. aynı benim gibi…sadece karnını doyurup kimseye bulaşmadan geçiriyor zamanını..

Garip bir kadermiş benimkisi..en yakın arkadaşım bir balık.. hatta tek arkadaşım bir balık.. artık eve dönmeyi iple çekiyordum.. japonu beslemeyi unutursam açlıktan ölür..eve girer girmez kavanozundan yemleri bırakıyordum , mal gibi gelip yiyordu..ben geldiğim zaman biraz daha hareketlendiğini hissediyordum…sanki bana biraz garip davranıyordu…seviyor olabilir miydi beni acaba?

Melekle ilgili aklımda kalan tek şey, şahane bir gülümseyişe sahip ve bana hediye veren tek insan olduğuydu.. belki nasıl yapılacağını bilseydim O’nu çok sevebilirdim…o senenin yazından sonra meleği bir daha hiç görmedim…merakta etmedim zaten. Aklımdaki tek şey japon balıktı….

Okuldan eve gelişlerimde rutin dayaklarımı yiyor esnafı eylendiriyordum resmen…bir allahın kulu çıkıpta “bu çocuk kimseye karşılık vermiyor , ayıp değil mi?” demedi…bir allahın kulu ben yerde taşaklarımı tutarken kafama tekme atanları kınamadı.. belliki çok hakediyordum ben dayak yemeyi. resmen bunun için doğmuştum.. bana deli diyenler bile oldu…dayak yemekten zevk aldığımı idda edecek kadar ileri gidenler de….