işte özgüvenimin kırılma sebebi

"konuşabilir miyiz?" dedim yorgun bir sesle

cevap verdi o kadar utanıyordu ki
"konuşalım im900"

im900: "gel istersen dışarı cıkalım burası cok bunaltıcı"
merve: "olur tamam cıkalım dışarı"

arkadaşlar o dakikadan sonra merve ile ayakta tam 63 dakika konuşmuşuz arkadaşlarım öyle söyledi.
konuşmayı harfiyen yazamıcam ama içeriğini açıklıyorum.

merve'nin "namus bekcilerinden" tutun genel hali haraketine kadar tatlı ve elimden geldiğince güler yüzlü bir şekilde eleştirdim. herşeyden önce insana güven vermediğini acıkladım. ama bunları konuşurken inanın acımasızca konuşmadım.

kendisini yanlış tanıdıgımı ve ona vermem gereken bir şansın olmasını istedi..

ben istemedim. o istedi. belkide bazı arkadaşlarımız merveyle sevgili olmamı, aslıya olan hırsımı onda gidermemi beklemişti.

ama öyle olmadı. merve'nin hiç bir suçu yoktu. nasıl bana bu kadar baglanmıştı bilmiyorum ama öylesine hak veriyordum ki

peki ben nasıl aslı'ya bu kadar bağlanmıştım??. o yüzden merve'ye hak veriyordum. sonuna kadar hak veriyordum hemde..

elimden geldiğince onu kırmadan nazikçe reddettim. ve bütün yükü onun üstüne de atmadım

benimde geçmişte yaşadıgım şeylerden dolayı önyargılarımın oldugunu.
kendisinin kusursuz haraketler bile sergilemiş olsa benim önyargılarım yüzünden yinede sevgili olamayacagımızı anlattım.

eminim ki yükü paylaştırınca oda biraz rahatladı.

sonucta onun sucu sevmek miydi?

benim sucum aslıyı "sevmek" miydi ?

istemedim. reddettim. kibarca nazikce kırmadan.

olayları emre'ye anlatarak yürüdük yürüdük. üniversitenin bi yerine gelince cıkışa kadar yaklaşık 200 metre biraz karanlıktır. (akşam vakti dersten cıktıktan sonraki ışıksız sokak)

yolda tadilat vardı. sagda solda camur. telefonun zayıf ışıgında camura basmadan yürümeye calısırken cesur bir adımımla
ayak bileğime kadar camura batmıştım. işte o an
avazım cıktıgı kadar.. daha önce taekwondo idmanlarımda bagırmadıgım kadar. tüm gücümle tüm ruhumla büyükçe bir çığlık attım.

bogazım yanıyordu ama bir daha yapmak istedim. ölümüne bir kez daha.. ve yaptımda.. inanın sanki orada kustum. içimdekileri kusmuşum gibi hissettim. kim geçiyor kim bakıyor bilmiyordum umrumda da değildi bagırmıştım. 2 kere ölürcesine bagırmıştım.

hikayemizin başlığı "işte özgüvenimin kırılma sebebi" idi. öylesine kırılmıştı ki özgüvenim. kimseye bir daha adım dahi atamayacagımı düşünmüştüm.

yaşadığım uzun süreli ilişkimden sonra "önyargılarımı kırabileceğim tek kız" olarak gördüğüm aslı'yı meger gözümde ne cok büyütmüşüm.

sonradan ögrendim ki meger gözüyle herkese "iş atan" bir kızmış.

şimdi ne durumda mıyım??
yollusuna vur geç saf salağından uzak dur modunda. yani genel halk dilinde "vur patlasın cal oynasın" hesabı modundayım.

telefonuma bugün 4 kızdan mesaj geliyor. hepsine de arkadaş olarak bakıyorum. ammavelakin bir tanesi bile bana yavşar kapılarının açık oldugunu söylerse. (sevdiğini söylerse demek istemedim bu daha farklı bişey)
bir an bile düşünmem geçerim o kapılardan. ve arkama bile bakmam.

işte özgüvenimin kırılma sebebi.

Beni okuyan herkese ama herkese binlerce teşekkür ediyorum yine yine..
bu hikayeyi buraya kazıdım. arındım. rahatladım. sizleri çok seviyorum saygılarımla

im900hard

//////////////////////////////son//////////////////////////////

artık ipler kopacaktı. kararlıydım.. o kadar adımı kıza karşı attıktan sonra geri dönüp ergen utangac veled gibi takılamazdım...

arkasından yaklaştım derin bir nefes aldım ve

ve önüne hızlı sayılabilecek bir şekilde atladım.

tamamen bana bakıyordu bişey dememi bir şey söylememi bekliyordu. ama sadece bunlar bir anlık geçen bir şeydi

zaten önüne atlamamla konuşmam bir oldu.
içimden geldiğince en hafif en kibar bir beyfendi sesiyle
"pardon. bir dakikanı alabilir miyim acaba?" demiştim. elimide kafama zütürerek kaşıyormuş edasıyla "tatlı cocuk" havası vermeye calışmıştım..

bana gelen yanıt herşeyin kopma sebebiydi gülen bir yüz göstererek ve ince tatlı bir ses ile.

"hayır.. cok net bi cevap oldu ihih"

arkadaşlarım, el ayak parmaklarımdaki, diz ve dirseklerimdeki eklem yerlerimden hızlıca bir şeyler aktı gitti sanki.

göğsüme cektiğim nefesi veremedim. zira aslı'nın sesini bana yönelik bir şekilde duyuyordum
ve cevap olumsuzdu.. olumsuz. belkide zamanında benim gibi playboy takılan bir cocuga iyi bir ders olmuş olabilir.

reddedilmek koymadı arkadaşlar.. reddedilmek gerçekten koymadı.
hatta eger cevabı sadece "hayı" kelimesi olsa idi. yine bi yerlerde karşısına cıkıp,

"ben o cok değerli 1 dakikanı ısrarla istiyorum" diyebilirdim.

ama onun bana karşı o güzel sesinden gelen cevaptaki "cok net bir cevap oldu ihih" neydi be abi.

o neydi birisi bana onu açıklasın dercesine haykırasım gelmişti. o kikirdemesi de yok muydu. sac tellerimin dibine kadar titremiş olabilirim. gerek sinirden gerekse ona karşı olan hislerimden..

sadece o cümlesine cevap olarak agzımdan cıkartırken büyük bir savaş verdiğim
"peki" kelimesini kurabildim. arkasını döndüü, ve sallaya sallaya gitti...

içimden bir şeyler gitti. koptu sanki ordan. ince bir çıt sesi. ama kırılma değil işte. resmen kopma. can acısı belki pgibolojik olabilirdi belkide bi önceki gün yaptıgım idmanın acısı da olabilirdi..

ama canım yanıyordu..

nerden biliyordu ki benim ona ne söyleyeceğimi? hemen kestirip atmıştı..

önüne atılmam benim içimdeki duyguları dile getirmem için bir fırsattı. onları bi sekilde dısarı vurup o duyguların sahibine anlatmış olacaktım sadece.
cevabı sonra olumsuz olsaydı hiç yoktan "lan söyledim be en azından" diyebilir, biraz olsun kendimi avutabilirdim..

içimde kaldı herşey.. buraya yazıyorum. buraya yazıyorum ki rahatlıyorum. sesimi bir kaç kişiye duyurabiliyorum. duyanlar benimle benzer şeyleri yaşayınca derdime ortak olanlar sayesinde yüküm hafifliyor. bu sözlüğe ve takip eden etmeyen bütün arkadaşarıma teşekkür ederim tekrardan tekrardan...

merveye gelince...

inanılmaz bir sinir kaplamıştı beni. aslı kestirip atmıştı. darbe yemiştim kafama.

ama öte yandan benden bir cevap bekleyen, seven bir kız vardı.

dostum emre bana dedi ki.
"im900 gitme istersen bi dur düşün". sanki aslı işi olmadı o zaman gidip hemen merve işini hallediyimde onunla sevgili oluyum gibi bir düşüncem vardı.

emre'ye göre öyleydi. aslıya olan tüm hırsımı merve ile sevgili olarak cıkartacagımı zannediyordu.

çıkış saatimizde merve bir bankta yalnız oturuyordu ve bende bankın yanındaki derin boşluğa dogru emin adımlarla yürüdüm