işte bu benim ruhum

gerçi öyle olsaydım daha fazla değer verilir, daha fazla aranıp sorulurdum ama olsun. ben böyle mutluyum.

seni seviyorum panpa

eğer insanların beni dinleyip dinlemediğine baksaydım, ya da bana verdikleri değerin ne olduğuna, çoktan kendini beğenmiş, pislik herifin teki olup çıkardım.

insanlara tavsiye verdim, hayatınız bir kere gelip geçer tasarruflu kullanın dedim. aynı şekilde kalbinizde de...

ölüm gibi yaşam da bir süreç. ölüm kadar yaşam da gerçek. ben yaşama sarıldım. insanlara sarıldım. ben öyle bir aptalım ki bir insan bana 'git başımdan' dese bile gitmem, dinlemeye veya onu neşelendirmeye çalışırım.

beni neşelendirecek kim var?

artık anlamı olan şeyler. sadece ve sadece babamdan bana kalanlardı. annem, kızkardeşim, inadım ve yapacaklarım.

babamın anneme söz verdiklerini ben devraldım. inadım olmasaydı tutunamazdım.

o an anladım. hayat yaprak gibi salına salına düşer. o tepelerden kimler gelmiş kimler geçmiş. benliğimiz nedir ki? dünya nedir ki? o an anladım. büyük meselelerin yanında incir çekirdekleri nedir ki?

toprak attım. avuç avuç. kendimden de attım. bir parça babamla uyuyabileyim diye.

babamı gömdüler. gittiler. ben hala ordaydım. eğildim toprağa.

'gitmeseydin' diyebildim.

'liseden çıktığımı göremedin
sınava girdiğimi göremedin
üniversiteye girerken göremeyeceksin
diplomamı alırken göremeyeceksin
bir kız var diyemedim sana
tanıştıramadım
kız istemeye gidemeyeceğiz
evlenirken göremeyeceksin
torunlarını göremeyeceksin
adam olursam göremeyeceksin'

'ne anlamı kaldı baba?'

babamın cenazesini aldılar zütürdüler. sessiz soluksuz bir tepede yatar. sessiz soluksuz bir ölüler mahallesinde.

hayat işte.
güneşiyle yakan bir mayıs günü gömdük babamı. yıkamadım. hiç ölüyken görmedim. ben taşıdım, ağır gelmezdi bana babam. yaralı kuşun kanatlarına güneş ağır gelir miydi? ben mezara indirdim.

amcamlar geldi. babam varlıklıyken, işi gücü yerindeyken var olup hastalanınca yok olan amcamlar. aslında o adamlar amcam değildi. asla olmadılar.

bana amcalık eden babamın yanında duran insanlarla kan bağım yoktur benim. ama onlar gerçekten amcamdır.

günler o mayıs sabahına yığıldı kaldı. gitti babam.

o kel adama olan borcumu 'bak ben nerelere geldim' diyerek ödemek.

sınav senesiydi. sobalıydı evimiz. benim odam sobaya uzaktı. elektrikli ısıtıcı almıştım. ufo değil ama ufak olanlardan. 50 dakika ders çalışır 10 dakika mola verirdim. tarzım buydu. bizimkilerin oturduğu odaya gittim. birden aklıma geldi. 'baba ne olmamı istersin?' dedim. ' iyi yerlere gelmeni, iyi bir kazançla ailene bakmanı isterim ancak senin ne istediğin daha önemli, hayatını geçirecek olan sensin' dedi. 'aslan babam' dedim. 'bana söz ver. üniversite bitmeden ölmek yok' dedim. 'orasını allah bilir' dedi. 'öyle deme baba' dedim.

o günden aylar sonra yine normal geçip gidecek dediğim mayıs sabahlarından birinde kaybettim babamı. öyle geçmedi o mayıs sabahı. asla geçmedi. gidin bakın hala da durur.

duygalandım lan şunla birlikte okuyun http://www.youtube.com/watch?v=7vEy210QG1Y

gözlerim doldu lan.

babamı kaybettim.

öss senesiydi. iyi bir yere girip bir şeyler yapmak istiyorum. yani hem ismim olsun hem de aileme bakayım iyi bir hayat kazanayım derdindeyim.

ama bunların hepsi bahane. gerçek olan şey, akciğer hastalığından ötürü bir odadan bir odaya bile gidemeyen, günlerini televiyonun karşısındaki bir çekyatta yatarak geçiren kel...

bu benim elimde değil.
ama içimi karanlık sarsa da bazen, asla inancımı yitirmem. hayata inanırım ben. insanlara. pes etmemek güzel şeydir. benim pes etmeme olayımın özünde inat yatıyor. inadı seviyorum. çünkü içimden geliyor. tam kalbimden. babamdan almışım. saçlarım gibi. herkes öyle söylüyor.

babam demişken.

vay amk kimseden çalmıyorsan kalemine sağlık

dedim ya neşeliyim cıvığım. yalnızken ölüm gibi adamım. suratım asık. sürekli düşünürüm.
aslında ben herkesi güldüren ama yalnızken ağlayan palyaçoyum. bu tanımı sevmiyorum ama böyle. okula gelip derslere girip tek kişiyle konuşamadan döndüğümü bilirim.

anlat panpa. dilin çok güzel lan huurçocuğu.
bi de öğüt yabıştırayım. hiçbir şeyi aşırı sevme.

mavi var şimdi hayatımda. var derken, hoşlanıyorum, gözlerinin kendine isim olan renginden kendimi alamıyorum. ne diyeceğimi unutuyorum. sakarlık yaptığında kız çocuğu gibi utanmasına bayılıyorum. ne var ki bana uzak. yani arkadaşım ama, daha yakınıma sokamıyorum.