işte altıma sıçma hikayem

bilen bilir eskiden genclik kamplari vardi. biraz tuzluydu belki ama degerdi. yazin, uludagin mis kokulu havasinda yapilan 21 gunluk bir kamp. 12,5 falandim gittigimde, hala hatirlarim gozu yasli ana babamin beni ugurlamasini onlari otobus camindan selamlarken.
neyse, kampin ilk gunleri belirli bir rutin icerisinde gecse de sabahlari gosterdigim sportif basarilar, uzun boyum ve duzgun fizigimle aksamlari duzenenlen eglencelerin aranan erkegi haline gelmistim. grup kararlarinda son sozu ben soyluyor, tabiri caizse yeri geldi mi insanlari kirip geciriyordum. inancliydim, kendime guvenim azimsanmayacak kadar fazlaydi. henuz ikinci gunden bilumum yazilma islerine girmistim. deyim yerindeyse ben bir stardim...

sosyal yasamda gosterdigim basariyi malesef oda duzeni konusunda gosteremiyor, hatta oda arkadasima yaptigim birbirinden rencide edici sakalarimla tam bir huur cocugu portresi sergiliyordum. aslinda ben coktan ilahi tokati haketmistim. pardon telefon caldi, neyse devam ediyorum. o gece cilginlar gibi eglenmistik, kiyafet balosu icin suratima surdugum dis macunu sabah cildimi yannan gibi yapmis belirli belirsiz kizariklar yeryer kasinmalar hissediyordum. aldiris etmedim. gunes yanigi bahanesiyle gecistirdim. fakat bi gariplik vardi koskoca lojmanda bir tek ben vardim. bir de artik kapiyi iyice zorlayan, kafasini duburumden cikaran cabbar. biraz sonra aklima geldi ki gun bugundu. 21 gunluk kamp suresi zarfi icerisinde bizi ormanin icindeki cadirda yatirdiklari tek gun. panikleyip disari firladim, herkes otobustedi ve beni bekliyordu. "yaa cok cilginim, uykuyu cok seviyorum" modunda otobuse bindim, tabii olarak en arkadaki yerimi aldim. fakat kakam tahamul edilemeyecek kadar gelmisti. dedim ki kendi kendime, noolcak amk ormanda bir yere covdururum gider. ama aslinda cok yaniliyordum...